Stageverslag Reno 2005

image_58.jpg (70207 bytes)

http://stages.fireobservers.org/#19

Nog een link over deze stage, klik op www.renostage.com

ZONDAG 12 JUNI 2005:

Iedereen was zoals afgesproken om 10h00 op de luchthaven van Zaventem. Na het inchecken namen we allen even tijd om afscheid te nemen van vrienden en geliefden en daarna…..de States. De stage Reno 2005 is begonnen! Het eerste traject: Brussel – Washington DC. De take-off met onze Boeing 767-300 was op tijd: 12h25. De vlucht was kalmkes, iedereen heeft rustig gegeten, wat filmpjes bekeken, geslapen,… Het was 0310 pm plaatselijke tijd toen we voor het eerst voet op Amerikaanse grond zetten. Na immigratie (wat heel vlot ging) hadden we even tijd vooraleer nog eens op ’t vliegtuig te stappen richting Denver, Colorado. De laatste vlucht, Denver – Reno, was iets ruwer aangezien we over de Rocky Mountains vlogen. Sommigen onder ons waren daar niet zo al te happy om. Na het ophalen van de bagage en de huurwagens gingen we direct naar het hotel. Dat was het Atlantis casino hotel, gelegen op Virginia Street, dé grote straat van Reno. Na het inchecken namen we allen intrek in de vrij ruime en nette kamers in het motelgedeelte. Iedereen sprong direct tussen de lakens voor wat welgekomen slaap.

MAANDAG 13 JUNI 2005:

Zoals verwacht waren de meesten al op rond 0400 am. Marc en Carl gingen met de wagens al even op verkenning door Downtown. Na een rijkelijk ontbijtbuffet in het hotel reden we met z’n allen naar Station 1, het HQ van Reno FD. We hadden daar afspraak om 0900 am voor de Captain’s Staff Meeting. Een 3de alarmsbrand bracht echter verandering in het programma. Een hevige woningbrand in een woonwijk in de heuvels rond Downtown. Op deze brand, de San Mateo Fire, waren 5 engines, 3 trucks, 1 rescue, 1 Battaljon Chief, 1 air truck, 1 safety officer en een ambulance aanwezig, plus dan nog een legertje agenten met hun wagens. Een warm welkom was het zeker en vast, beeldmateriaal in overvloed. We werden ter plaatse eerst voorgesteld aan de man die alles regelde, namelijk BC Jon L. Johnson. De Fire Observers kwamen daar voor het eerst in het straatbeeld en dat deed natuurlijk mondjes opengaan bij de Reno-inwoners en bij de lokale pers. Onze voorzitter, Marc Opstal mocht al zijn eerste interview geven voor de camera. De brandweermannen waren allemaal druk in de weer op dit incident en dat bleef zo tot in de namiddag. Tot de dag daarop zou er ook nog een brandwacht ter plaatse blijven. Toen de geur van rook en verbrand materiaal in onze kleren zat, zijn we met Jack Fleiner, onze chaperon, naar de engine shop gereden. We kregen daar uitleg van de verantwoordelijke over de maintenance facility en de brandweerwagens die daar in reserve staan. De wagens die instaan voor het vullen van persluchtflessen op interventie staan hier ook en worden bemand door de mecaniekers. Dan was het shoppen: 2 helmen, interventiebroek, interventievest, handschoenen, interventielaarzen, een reistas, een kussen, een slaapzak,….we kregen het allemaal. De Belgian Fire Observers waren klaar om het Amerikaanse vuur te bestrijden. Effe een stop gemaakt in het bureau van de Union (vakbond) om ons kopke te laten zien maar eigenlijk was het gewoon om een VISA kaart te komen ophalen. We hebben tijdens het brandweergedeelte, een hele week gegeten op kosten van de vakbond! Bijna iedere middag gingen we eten in een buffetrestaurant Bonanza, waar iedereen z’n hartje kon ophalen. Na de lunch een rondleiding gekregen in het RTC, het Regional Training Center voor brandweer en politie. Eerst een toertje door de lokalen, dan naar het buitenveld. Dan effe binnengelopen in het 911-center en daarna was het zover….de indeling van de brandweerposten. Luc D, Rik, Wim en Marc B waren ingedeeld op Station 1, Marc O en Luc Diels op 2, Davy en Carl op 3 en Bart en Michaël voor één nachtje op 6. De mannen van 1 en 3 hadden geluk wanneer zij binnenkwamen, die reden direct buiten voor een brandje. Davy en ik waren nog maar 5 minuten binnen na de woningbrand en de bel ging al terug. Deze keer was het de rescue die ging voor een verkeersongeval met geknelde, plat voor Station 11, op zo’n 20 minuten rijden. Bij aankomst was het slachtoffer net ontzet dus reden we terug naar de kazerne. ’s Avonds was iedereen uitgenodigd op Station 1 voor spaghetti. Na de maaltijd kregen we een rondleiding in de kazerne en reden ze de wagens buiten voor de nodige foto’s. Op Station 1 staan: 2 Batt., fieldcom, 2 engines, 1 truck en het materiaal voor het WET, het water entry team. Tegen 0900 pm ging iedereen terug naar zijn eigen kazerne voor de eerste nacht. Het werd een nacht van voorstellen aan de companies en oproepen, meestal medicals.

DINSDAG 14 JUNI 2005:

Na een douchke, wat koffie en een klapke met de mannen zijn Mick, Bart, Davy en ik gaan ontbijten in een McDonalds. Om 0800 am stond iedereen op HQ om van daaruit naar het RTC te gaan. Het zou een leuke dag worden vandaag. Op het programma stond accident avoidance. Een hele dag met wagens tussen kegels gaan rijden tegen hoge snelheden, uitwijkmanoeuvres met en zonder remmen en dan nog wat op het off-roadparcours met de brush truck, een bosbrandweerwagen van nog maar 3 weken oud. Allemaal heel leerrijk en zeker iets wat we in België kunnen gebruiken. Tijdens de dag hebben we nog een brandje meegepikt, een grasbrand die enkele huizen bedreigde. Na deze activiteiten nog effe naar Station 13 om de brush truck te kuisen en daarna terug naar de stations. Luc D, Rik, Wim, Marc B, Davy en Carl reden nog even langs de lokale Harley Davidson winkel vooraleer terug naar de posten te gaan. Davy en ik kregen na het eten enkele oproepen, meestal medicals. In Station 3 staat een engine, een truck, een kleine rescue, een heavy rescue (camion met een cabine voor 2 man, de rest van de crew staat in de gang die in het achterste gedeelte van de camion loopt met een deurtje achteraan), een grote aanhangwagen voor treinongevallen (die wordt aan de heavy rescue gehangen), een HazMat-truck en een decontaminatie-unit met een eigen labo dat net over de 4000 stoffen kan analyseren.

WOENSDAG 15 JUNI 2005:

Vandaag stond er wat fire drill op het programma. We kregen allemaal de kans om enkele brandhaarden te bestrijden in de vuurtoren, 2 op het gelijkvloers, 2 op de eerste verdieping. We werden bijgestaan door Capt. Jack en 5 andere firefighters. Moe maar tevreden gingen we voor de lunch naar Bonanza, daarna naar Station 1 voor een verkwikkende douche. Iedereen fris en fit de bus in met een safety officer, Dave Davidow als chauffeur van dienst. Onze heading initial stond op Lake Tahoe. Het diepste punt van het 40 km lange en 25 km brede meer is 500 meter. Het meer ligt op een hoogte van 2000 meter en net op de grens van Nevada en California. De eerste stop was in Incline Village aan Fire Station 11. Een kleine rondleiding, wat shirts gekocht en de fototoestellen hun werk laten doen. Daarna ging het naar een plaatsje waar een rescue boat ligt. Een afdaling van zo’n kleine 300 trappen eer we beneden aan het meer en de boot waren. De afdaling was niks, maar later op de dag moet je natuurlijk die trappen terug op. Het O2-gehalte in de lucht hangt ergens rond de 18 à 19% en dat zal je geweten hebben bij zware arbeid. Maar eerst was er voor iedereen het ritje met de boot. Voor onze terugreis naar Reno namen we een andere weg. We reden langs de Truckee, dat is een rivier die van Lake Tahoe door Reno naar Pyramid Lake loopt. Een mooie weg tussen de canyons, hier zagen we ook wat enkele bosbranden met de natuur hadden uitgericht. We hadden een tafel gereserveerd in een zeer goed Chinees restaurant maar het aperitiefje was bij Dave thuis. Straffe kadee dienen Dave: een paar auto’s, een yacht, een camper, een paar oldtimers en zo’n 70 vuurwapens (geweren, pistolen en revolvers). Tegen 1100 pm zat iedereen terug in z’n post, klaar voor wat slaap en oproepen.

DONDERDAG 16 JUNI 2005:

Vandaag was het weer een goedgevulde dag op het RTC maar eerst bekeken we een filmpje in Station 1. Een filmpje van een uit de hand gelopen grasbrand van vorig jaar. Een heuvel met gras, bovenop aan de top enkele huizen, deels paalwoningen. Aan de voet van de heuvel vat het gras vuur en het neemt onmiddellijk uitbreiding over de ganse heuvel, richting enkele huizen. In een tijdspanne van 5 minuten waren 4 huizen volledig ingenomen door de vlammen, een 5de huis werd serieus geteisterd door het vuur. Bon, op weg naar het RTC. In de voormiddag kregen we les over Confined Space. Eerst wat theorie, daarna uitleg over het materiaal en dan was het aan ons. De opdracht was om een slachtoffer te gaan zoeken en te redden in een ondergronds rioolnetwerk. Iedereen kreeg een taak, van slachtoffer tot safety officer, van redder tot radioman. Achteraf kregen we heuse felicitaties van het TechTeam (onze instructeurs voor 1 dag), dit zijnde mannen van Reno FD die normaal zulke interventies op zich nemen.
Morgen begint de Reno Rodeo, een groots spektakel dat een week duurt. Vandaag is het de traditionele verwelkoming van de deelnemers, cowboy’s, koeien en paarden. Tijdens de zogenaamde Cattle Drive worden de koeien door de straten van Reno naar de arena gedreven door de cowboy’s en hun paarden, dit onder escorte van motards van de Sherrif’s Department en van de State Police. Eenmaal de cattle drive voorbij was, zijn we met z’n allen gaan eten in Bonanza’s. We beginnen er zo stilletjesaan deel uit te maken van de inventaris en het meubilair. In de namiddag kregen we terug opleiding van het TechTeam, meerbepaald van mannen die gespecialiseerd zijn in hoogtereddingen, zeg maar de RISC of de GRIMP van Reno. Eerst wat theorie, daarna was het terug praktijk. Oefenterrein was een oefentoren van 7 verdiepingen. Iedereen moest op zijn beurt een redding uitvoeren, een slachtoffer evacueren van het 4de verdiep met de bootbrancard. Nadien kregen we nog uitleg en een demo over het evacueren van een slachtoffer in een trappenhall. Met behulp van touwen en een bootbrancard krijg je de hulpbehoevende in een wip beneden. Heel snel, heel veilig en ontzettend gemakkelijk voor de hulpverleners. Na deze laatste dag van opleiding ging iedereen moe maar tevreden terug naar z’n station. Na een overheerlijke maaltijd kregen Davy en ik enkele oproepen op een rijtje binnen. Van brandalarmen, naar gesprongen waterleidingen, loshangede takken, losse electriciteitsdraden, medicals…. Ondertussen was er nog een bosbrandje aan de gang maar uiteindelijk bleek dat niet zo veel te zijn. Later op de nacht zijn we met de Rescue naar een treinongeval gereden waar Truck 1, Marc O en Luc D ook bij waren. De laatsten zijn effectief ter plaatse geweest, Truck 1 en Rescue 3 bleven op de “staging area”, een RV-punt zeg maar. 15 minuten blijven wachten, dan gaf men ons groen licht om terug te keren. Wederom 3 kwartier rijden! Inderdaad, 3 kwartier eer we ter plaatse waren en dan nog eens 3 kwartier terug. Heeft iets te maken met de Mutual Aid in de streek rond Reno.

VRIJDAG 17 JUNI 2005:

Iedereen had vrij tot 0200 pm. Voor Davy en mij waren het wat kleine oefeningetjes in de kazerne en wat oproepen. In de namiddag gingen alle Fire Observers naar enkele shopping centers. Tegen 0600 pm waren we eindelijk op de Reno Rodeo waar iedereen ons al een week van spreekt. Dankzij “Butch”, een bevriende BC, kregen we gratis toegang tot de rodeo en nadien ook de VIP-bar. Eerst aten we iets met Captain Tim Alameda, onze chaperon, van dienst deze avond. Daarna namen we plaats in de tribune. Dan was het zover, de jaarlijkse Reno Rodeo ging van start! Een hele week is het hier de ene wedstrijd na de andere. Men komt van over heel de US en daarbuiten naar Reno afgezakt voor dit heuse evenement. Wat direct opviel was de aandacht die uitging naar de mannen aan het front, in Afghanistan, in Irak of elders ter wereld. Het zangkoor “All-American Chorus” kwam 2 liederen brengen. Het koor is van de 82nd Airborne Airborne Division, Fort Bragg, North-Carolina. In Fort Bragg worden de US Paratroopers en de Special Forces gevormd. Dit kamp levert thans de meeste soldaten voor buitenlandse operaties. Eerst bracht het koor “Proud to be an American Soldier”, het lijflied van de Amerikaanse soldaat. Daarna brachtten zij nog de “Star Spangled Banner”. Heel de arena zong het Amerikaanse volkslied uit volle borst mee, én met het hand op het hart. Echt iets om kippevel van te krijgen… Daarna brak het feest pas los! Eerst de flag parade en daarna begon de competitie tussen verschillende deelnemers. Het rijden op wilde paarden, het vangen van kalveren met de lasso te voet en te paard, het vangen van koeien met lasso te voet en te paard en het “bullriding”. Dat een mens zo zot kan zijn om op zo’n beest van honderden kilookes te kruipen en daar dan 8 seconden probeert te blijven op zitten…. Goe zot! Maar wel leuk om te zien soms…. Om even te bekomen van al deze actie, gingen we wat glaasjes achterover kappen in de VIP-bar. Blijkbaar kende iedereen ons daar al als de Belgian Firefighters. Iedereen wou met ons op de foto en een praatje maken. We hadden echt een heel leuke avond met tal van interessante gespreken en belevenissen….

ZATERDAG 18 JUNI 2005:

Een vrije dag, en dat was voor vele welkom denk ik. Iedereen kon terug wat slaap inhalen. Alhoewel….Luc D, Davy en ik waren al vroeg uit de veren voor een brand in een hotel. Niet veel soeps, een motor voor ventilatie van de keuken had vuur gevat en dat heeft een steekvlam, wat rook en paniek gegeven. 3 engines, 2 trucks, 1 rescue en een BC reden naar deze oproep. Voor de rest van de dag was het voor Davy en mij rustig. We hadden ons aantal oproepen (zowel brandweer als medische), we gingen naar de gym en reden wat rond met de truck. Reno FD is een korps met enkel tiller trucks, ladderwagens met trekker en opligger. De wielen op de as van de tiller kunnen dan ook nog eens meedraaien, de bediening ervan is een taak voor de “tillerman”, de man die in een cabine achteraan op de truck zit. Die cabine was dus ook de stek voor Davy en mij. Eerst een beetje uitleg, dan de headset op, de claxon even doen gaan en hop….weg waren we. We kregen elk op toer kans om te rijden. Eerst op een parking waar we denkbeeldige en echte wagens moesten ontwijken, daarna even op ’t straat. De mannen van Station 1 deden oefening in ontzettingen. Ze kregen een demo van “the American way”, daarna kregen de Reno firemen een demo van de Belgen. Ze konden niet meer met hun ogen knipperen, hun monden vielen open, verbazing alom! Na de oefening zijn ze tot het besef gekomen dat de Belgische manier veel beter is en men is nu in Reno bezig om de procedures te herschrijven. Zo zie je maar, iedereen kan hier iets leren. ’s Avonds was het dan tijd voor de farewell diner. We trokken naar Santa Fe, een Baskisch restaurant rechtover HQ. De DC’s, BC’s enkele Captains en Firefighters waren aanwezig. Het was een gezellig samenzijn dat eindigde met speeches van de grote baas van RFD en onze Voorzitter, Marc Opstal. Elke Fire Observer kreeg dan ook nog een diploma van de gevolgde cursussen. Achteraf nog babbels gedaan en foto’s getrokken….hier zijn vriendschappen ontstaan! Na het diner zijn we nog naar de Silver Peak getrokken met enkele Reno FF’s. De Silver Peak is een café met een eigen brouwerij waar ze 4 verschillende biertjes maken. We hebben ze allemaal geproefd, ze waren niet slecht (wat wil je, we zaten al een week zonder Belgisch bier) maar geef ons dan toch maar liever een ouwe getrouwe Stella, Jupiler of Duvel!

ZONDAG 19 JUNI 2005:

De laatste dag bij Reno Fire Department, de laatste dag in Reno. Iedereen bleef in z’n station vandaag voor de laatste oproepen en het klaarmaken van de bagage voor het tweede deel van onze reis. De ergste oproep die in Station 3 binnenliep was voor een treinongeval, het tweede van de week. Nu zijn we wel ter plaatse geraakt. Het was weer zo’n mutual aid ding en daardoor was er extra veel volk op de been. Van Reno kwam een BC, engine en truck 1 en Davy en ik met Rescue 3. Onderweg zijn we een tiller tegengekomen die in “staging” stond en ter plaatse: 5 engines, 2 trucks, 2 ambulances, verschillende politiewagens en een helikopter. Het was op 20 minuten rijden van Reno en in deze regio vertrekt voor zo’n ongeval ook direct een helikopter van Life Care. Een medische helikopter met een piloot, een paramedic en een arts aan boord, + het materiaal wat hier bij ons in een MUG zit. Het betrof een goederentrein die een wagen heeft geramd op een onbewaakte spoorovergang. Achteraf bleek dat de enige inzittende van de wagen, de bestuurder, zelfmoord wou plegen. De locomotief van de trein is wat verder van de sporen geraakt en in een rivier gevallen, de machinist kon net op tijd van de trein springen. Eén slachtoffers dus, dat met de helikopter werd afgevoerd naar het ziekenhuis. De laatste brandweernacht gaat in….

MAANDAG 20 JUNI 2005:

We verlaten Reno en begeven ons richting Yosemite National Park. Iedereen is benieuwd want volgens de mannen van Reno is dit een ongelooflijk mooie plek. En inderdaad, na enkele uren rijden zijn we er. De rotsen, het groen, de watervallen,….te mooi voor woorden. Onderweg naar Yosemite Village zijn we enkele keren moeten stoppen om onze fototoestellen te doen werken. Het is hier te prachtig om gewoon door te rijden en niet te genieten van de prachtige panorama’s. In de village zijn we eerst iets gaan halen om te drinken vooraleer we een wandelingetje zouden maken naar een wondermooie maar krachtige waterval. We hebben ook gezien dat Yosemite Village een eigen brandweerdienst, politiedienst en postkantoor heeft. Het enige lastige aan het bezoek waren de muggen. Wat een stomme beesten waren dat zeg?! Iedereen had wel enkele beten, maar Luc D, Mick en Carl de meeste. Onze bruingebrande en gespierde benen waren blijkbaar een lekkere prooi voor die kl…..tebeesten. Bon, nog enkele stops gemaakt onderweg naar de zuidelijke ingang van het park. Ook even aan Glacier Point maar daar is het misgelopen. De 2 wagens reden elkaar mis, zodat we het verdere traject allebei afzonderlijk hebben gedaan. De auto van Carl, Davy, Luc D, Wim en Rik zijn nog eerst even naar de Sequoia’s gaan kijken (hele grote en dikke bomen) vooraleer zij het park buitenreden om richting Fresno te gaan. Een uurtje nadien waren we al aan het hotel in Fresno, een Motel 6 aan Blackstone. Een beetje later was Marc met zijn groep er ook en kon er worden ingechecked. Na een frisse douche reden we met z’n allen naar een Outback Jack, een typisch Amerikaans steakhuis (met Australische roots), waar we afspraak hadden met een bevriende BC van Fresno FD. Chief Cabral was tijdens vorige stages naar Fresno de man die alles in orde bracht voor ons, een drankje en een klapke met die man mocht dus nu ook niet ontbreken. Iedereen was tegen middernacht terug in z’n kamer voor een eerste nacht zonder die brandweerbel…

DINSDAG 21 JUNI 2005:

Na een rustige nacht en een goed ontbijt zijn we met z’n allen naar het bedrijf Tempest gereden. Tempest is over de ganse wereld bekend bij de brandweer. Hier maken ze de overdrukventilatoren die bij vele branden worden ingezet en hun goede dienst bewijzen. Een hartelijk onthaal door de baas van het bedrijf die ons ook de rondleiding gaf door het fabriek. Eerst gingen we naar de hal waar ze de gekende ventilatoren maken, maar ook waar ze verschillende soorten kettingzagen produceren. Nadien begaven we ons naar een andere hal waar ze grote, mobiele windmolekens maken. Deze gebruiken ze voor tunnelbranden bijvoorbeeld. Als afsluiting van het bezoek kregen we nog documentatiemateriaal en een t-shirt. Vooraleer Fresno te verlaten gingen we eerst nog even naar een brandweerkazerne. Station 3, waar ook de reservewagens staan, waar de maintanance facility is en de vuurtoren staat. We kregen uitleg en rondleiding door Kirsten McManus, een knappe FF met Ierse roots. Na de toer, de uitleg en de patches die ze speciaal voor ons zijn gaan halen in een andere kazerne, vertrokken we richting Los Angeles. Na enkele uurtjes rijden kwamen we aan in de Metropool, een verkeer en een gerij alom. We reden al vrij snel de highway af om via enkele wijken en Ocean Avenue naar de Santa Monica Pier te gaan waar we de wagens achterlieten. Een rustig wandelingetje langs de dijk van Santa Monica en Venice Beach waar je heel wat bedrijvigheid ziet en heel veel volk…..schoon volk….. Euhm…bon, ja….nog even op de pier gewandeld waar er tal van kermismolens zijn en zelfs ook een rollercoaster. Tegen 0530 pm was het zo stilletjesaan tijd om richting hotel te gaan. Door Beverly Hills gereden, Rodeo Drive even ingewandeld langs de hele chique en peperdure winkels met bekende namen: Jean-Paul Gaulthier, Boss, Versace, Armani, …. Enkel de rijken der aarde komen hier hun gerief halen, wij….tja, met onze VISA-kaartjes moeten we hier ni veel doen. Op weg naar het hotel zijn we via Sunset Blvd, de bekende uitgangsbuurt van Hollywood met vele dancings waar veel bekende koppen en ongelooflijk schoon vrouwen komen, gereden om dan via Hollywood Blvd aan ons hotel te komen. Een Motel 6, in een zijstraat van Hollywood Boulevard, beter bekend als de “Walk of Fame”. Na de installatie in ons hotel hebben we ons avondmaal genomen in Mells diner, een typisch Amerikaans restaurant, een decor zo weggeplukt uit de jaren ’60. Na het eten was het wederom tijd voor actie. We kwamen buiten en we hoorden sirenes langs alle kanten. Blijkbaar was er al een hele tijd, van buiten LA al, een achtervolging bezig op een personenwagen met 2 inzittenden. De achtervolging werd gestopt op Hollywood Blvd, waar de politie de wagen had aangereden en de bestuurder van de klap het bewustzijn verloor. Blijkbaar zijn er ook nog enkele schoten gelost. Er cirkelden 4 nieuwshelikopters rond, 1 politiehelikopter met een grote schijnwerper, LAFD was ter plaatse met een autopomp en een ziekenwagen (deze waren allen bezig met het verzorgen van het slachtoffer), en dan nog een massa agenten per fiets, per motto en de meesten met hun wagen. Ik geloof dat er op z’n minst 15 patrouillewagens “on scene” waren. Vele kijklustigen waren onder de indruk van deze actievolle filmopnames. Inderdaad, men dacht dat het om een film ging!!!! Na een tijdje had men toch wel door dat het reality was. Na een tijdje zijn we dan ook verdergegaan, om nog wat te winkelen en te drinken op de Walk of Fame.

WOENSDAG 22 JUNI 2005:

Vandaag stond de dag helemaal in het teken van film en pretpark. Het was tijd voor een bezoek aan de Universal Studios. We waren als eersten in het park waar er weinig of geen wachtrijen waren. Eerst gingen we naar het spectaculaire Back to the Future. Daarna was het tijd voor de droom van elke brandweerman…een bezoek aan de set van Backdraft, de welgekende brandweerfilm uit ’91. Eerst kregen we een film te zien waar de filmmaker zijn zegje kwam doen, maar ook Scott Glenn “Axe” en Kurt Russell “Bull”, dit alles in de namaakkazerne van Chicago FD. Opeens ging de bel, de stem gaf een “chemical fire” weer en de poorten gingen open, tijd om naar de volgende hal te gaan. Bekend want het was de fabriekshal die helemaal in het laatste gedeelte van de film voorkomt. Toen kwam een spectaculaire show van branden, ontploffingen, vuurwerk, bruggen die instorten, vaten die omhoogvliegen,….op een bepaalde moment was het zelfs nog vrij warm ook. Na Backdraft kwam de mooie natuur van Jurrassic Park. We namen plaats in een bootje en we voeren door de prachtige fauna en flora, de dino’s,… Op het einde was het “evacuation totale” en de rit eindigde met een duik van 30 meter hoog. De volgende attractie was ook ontzettend leuk en spektaculair. Totaal nieuw, Revenge of the Mummy, the Mummy Ride. Achteraf zijn we nog naar de special effect studios geweest en dan was het tijd voor de studio tour. Met een treintje reden we door een groot deel van het domein van Universal Studios. De studios hebben ook hun eigen brandweerkazerne. Station 51 van LA County, een engine en 2 kleinere wagens staan in voor incidenten en brandwachten op het domein. Verder reden we door de set’s van Desperate Housewives, Grid, Psycho, Jaws, Earthquake, King Kong, … We reden door een Mexicaans bergdorp dat overspoeld werd, we reden door westerndorpjes, een nagemaakt Parijs, Central Park,…en een set van een nieuwe rampenfilm. Een totale ravage want er lag een echte Boeing 747, volledig opengereten over een totaal verwoest dorp. Precies echt! Na de lunch was het tijd voor de schitterende show van Waterworld, de 4D-show van Shrek en het spookkot van Von Helsing. Dat laatste was niet zo tof eigenlijk. Stomme tent, allee, toch volgens Luc D en Carl. Om onze dag af te sluiten zijn we nog naar Fear Factor gaan kijken en naar een show met tal van dieren. Eenmaal Universal Studios buiten, een frisse pint in het Hard Rock Café in Universal City. Een aperitiefje voor het diner, dat we daar ook namen. ’s Avonds gingen we dan allemaal apart nog eens een stapke doen op Hollywood Boulevard. Marc B en Carl waren iets aan ’t drinken in een Hooters toen, heel toevallig, de anderen daar ook binnenkwamen.

DONDERDAG 23 JUNI 2005:

Vrij vroeg op om voor de file buiten LA te zijn. There’s a road from LA to nowhere, nowhere is Death Valley, de Vallei des Doods. Het kan hier bloedheet worden met temperaturen tot 75 ° C, maar wij hebben geluk, vandaag is het maar rond de …..50 ° C. Death Valley is ongetwijfeld de meest eenzame plek in Amerika. Hier kan je mijlen en mijlen rijden in een open vlakte van woestijn, af en toe wat rotsen, zonder ook maar één enkele ziel tegen te komen, buiten de ratten en coyote’s uiteraard. De eerste stop die we maken is in Death Valley Junction. Een klein dorpje van enkele gebouwen. Er is een hotel (ik weet ni wie hier wil blijven overnachten maar er is een hotel, en nog met vrij veel kamers ook) en een opera. Het Amargosa Opera House. Voor wie het VTM-programma Bart In Alle Staten kent, deze stek is in een uitzending geweest. Er woont een oude ballerina die er jaren geleden is blijven wonen na een platte band te hebben in het midden van de woestijn. De opera was toe, de vrouw hebben we ook niet gezien dus, wij verder richting Badwater Bassin. Dit is een heel grote, open plek, die 85 meter onder het zeeniveau ligt. Het ligt er droog, dood en verlaten bij. Hier valt al jaren geen regendruppel meer. Buiten vorig jaar dan, dan waren er zelfs overstromingen. Straten werden van de kaart geveegd, het Badwater Bassin bleek ineens een groot meer te zijn,… Nu komen op verschillende plaatsen bloemen en planten uit waar ze dat de vorige eeuwen niet deden. In Furnace Creek Ranch hebben we enkele foto’s kunnen bekijken van de overstromingen van vorig jaar. Na een verkoelende stop reden we verder naar Rhyolite. Een spookdorp van enkele huizen groot. Tijdens de gold rush was het hier echter een grote stad met ontzettend veel inwoners, nu waren er gewoon nog enkele vervallen krotten en een huis volledig gemaakt van lege flessen. Dan was het tijd om verder te rijden naar het grootste pretpark ter wereld, Las Vegas. Door de canyons en langs Nellis Airforce Base, waar de Thunderbirds hun thuisbasis hebben (stuntteam van de US Airforce) reden we de gokstad binnen. Al van ver kon men de Stratosphere Tower zien staan. Niet moeilijk als je weet dat de toren bijna 400 m hoog is. Het is de hoogste alleenstaande observatietoren in de US en het hoogste gebouw ten westen van de Mississippi River. In dat casinohotel logeren wij. Na een tijdje reden we langs Fremont street (het oude Las Vegas), zo de Las Vegas Boulevard op tot aan ons hotel. Inchecken, installeren, een douchke en naar ’t buffet van het hotel. Een rijkelijk buffet waar sommigen onder ons weer zeer blij om waren. Na het maal was het eindelijk tijd om Vegas te verkennen. Van aan ons hotel de 7 km lange strip te voet gedaan. Daarbij aan elk hotel gestopt om de shows en de binnenkant van deze tempels te bewonderen. We hebben ze allemaal gezien: Circus Circus, Mirage, Treasure Island, Hilton, Wynn, Sahara, Alladin, Flamingo, Bally’s, Caesars Palace, Tropicana, Stardust, Bellagio, Excalibur, Luxor, Mandalay Bay en de New York New York. Je kan het zo zot niet bedenken of in Vegas is het of kan het! Hier is de skyline van Manhattan nagemaakt, een heus sprookjeskasteel met ridders, een pyramide waar je zelfs ook de Nijl kan afvaren, een heus circus en een wondermmoie stad gebouwd in Romeinse stijl. Hier kom je ogen tekort! En geld….de ene jackpot naast de andere, daar nog een hoop speeltafels tussen voor roulette, blackjack, poker,…. Die lichtjes, die muziekjes,….het wordt ons op den duur allemaal wat teveel zodat we wat slaapmutsjes moeten nemen en daarna in ons bed kruipen.

VRIJDAG 24 JUNI 2005:

De dag werd gestart met een frisse duik in het zwembad op de 8ste verdieping van ons hotel. Na het verkwikkende water, iets gegeten en dan de toren in. Hier heb je een prachtig panorama over Vegas, de strip en de canyons. Hier zie pas echt hoe groot Las vegas eigenlijk is, de snelst groeiende stad van Amerika zegt men. Hier zie je ook heel goed de rook die rond de Metropool hangt. De rook van 18 verschillende bosbranden in de omgeving. Op de toren heb je ook nog tal van activiteiten. Er is een rollercoaster en dan nog 3 andere “thrill rides” waaronder één nieuwe van nog geen 3 maanden oud. We weten dat we als brandweerman geen doetjes zijn maar iedereen bedankt toch voor deze zottigheden. Daarna zijn Marc O en Carl even naar de brandweer van Las Vegas gereden, naar het HQ rechtover Fremont street. Even contact gehad met de public information officer en de deputy chief. We kregen ook een rondleiding van de kazerne en de 911-centrale, de wagens en voor we doorgingen kregen we ook nog wat leuke hebbedingetjes cadeau. Tot ’s avonds hebben we dan het andere deel van de strip gedaan: MGM Grand, Paris, Venetian,…en een lekkere cocktail gedronken in Margaritaville. ’s Avonds hebben we dan weer met z’n allen genoten van het buffet, en daarna zijn enkelen onder ons van het nachtleven naast de strip gaan proeven. Zoals de groten der aarde lieten we ons rondrijden met onze stretched limo van 9 meter.

ZATERDAG 25 JUNI 2005:

We gaan terug naar huis, het is gedaan. Maar zoals men het hier in de States zegt: “It ain’t over till the fat lady sings”! Vroeg uit ons bedje om ons naar de luchthaven te begeven. Eerst even de wagens gaan binnengeven en dan inchecken. We zagen al direct dat onze vlucht vertraging had. De crew was er niet. Dat dat mogelijks problemen ging geven voor onze aansluiting Washington was geen grap. Met een vertaging van anderhalf uur vertrokken richting Washington – Dulles. Ginder nog even stil blijven staan op de piste en ons vliegtuig werkelijk zien vetrekken richting België, zonder ons. Bon, wij naar de customer service waar men ons ging helpen maar we waren niet de enige passagiers met problemen. Na 4 uur wachten was het eindelijk aan ons maar voor 10 man plaats vinden op een andere vlucht is geen sinecure. Eerst ging men ons verdelen maar uiteindelijk heeft die lieve knappe madam van United heel goed werk geleverd door ons bijeen te houden. Lourdes Torres, Lulu voor de vrienden, is zo’n anderhalf uur met ons bezig geweest. Buiten het wachten was het eigenlijk wel aangenaam, we hebben nog goed gelachen ook. Bon, ze had nog 10 plaatsen gevonden op een vlucht naar Newark, de dag nadien. Vanuit Newark moesten we dan doorvliegen met een andere maatschappij meerbepaald Continental. De tickets waren toch al in orde, ook die van onze troublemaker, nu onze bagage nog gaan re-routen. Als dat gedaan was hadden we nog overnachtingen nodig. Tegen 1130 pm zaten we op de shuttle richting hotel. Een klassehotel van de Hyatt-groep. Onze kamers waren de goedkoopste van ’t kot en kwamen neer op zo’n oude 20000 BeF, per kamer, per nacht. Na snel nog een maaltijd te hebben gekregen waren we op weg naar ons bedje toen het brandalarm afging. Blijkbaar was het gewoon een rookmelder die afging maar voor de rest was er niks speciaals. Iedereen de fototoestellen in aanslag gehouden want de brandweer van Fairfax County kwam ook nog toe, een truck en een engine. Foto’s genomen, klapke gedaan met de mannen en dan eindelijk gaan slapen.

ZONDAG 26 JUNI 2005:

Rond 1000 am was iedereen op na een heerlijke nachtrust . Allee, voor de meesten was het toch een rustige nacht…. Normaal waren we nu al in ons thuisland, normaal zaten we nu aan tafel met vrienden, normaal waren we nu echt bier aan ’t drinken, normaal waren we nu bbq aan ’t eten…. Nu zaten we als een bende toeristen in een klassehotel in Washington aan de ontbijttafel. In het leven kan het soms verkeren. Uiteindelijk zijn we dan om iets na 0200 pm toch opgestegen richting Newark, NJ. Na een uurtje vliegen en een zicht over NYC landden we in Newark. Enkele uurtjes tijd om nog iets te kopen voor de mensen thuis, iets te drinken en iets te eten. Met 20 minuten vertraging vertrekt de vlucht van Continental naar Brussel.

MAANDAG 27 JUNI 2005:

24 uur later dan voorzien zijn we terug op Belgische bodem. Na het ophalen van onze bagage werd iedereen verwelkomd door vrouw, vriendin, of beiden…. Na de eerste kussen en het relaas over de vlucht hebben we allemaal afscheid genomen van elkaar. Het zit erop.

Het waren twee toffe weken, iedereen heeft echt een leuke tijd gehad. De mannen van Reno en hun gastvrijheid was enorm, fantastisch. Ook Marc Opstal, onze Voorzitter willen we hier nog even bedanken voor de organisatie voor en tijdens de reis. En dan alle Fire Observers….allemaal heel toffe gasten, ik kan geen betere woorden vinden. Bedankt!

Carl Verstrepen

Marc Opstal                     Brandweer Zaventem
Carl Verstrepen                     Brandweer Lennik

Michaël Hoornaert                 Brandweer Eeklo
Bart Hoornaert                     Brandweer Eeklo
Luc Diels                     Brandweer Mechelen
Marc Boriau                     Brandweer Tongeren
Davy Vrancken                     Brandweer Tongeren
Luc David                     Brandweer Nieuwpoort
Wim Depuydt                     Brandweer Nieuwpoort
Richard Vandenabeele                 Brandweer Nieuwpoort

 

De foto's

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.fireobservers.org/stageverslag-reno-2005/