1 tot 15 oktober 2002
Dinsdag 1 oktober 2002, D-day voor de 10 deelnemers aan de stage naar Indianapolis. Het station van Deinze was ons eerste verzamelpunt 7 Fire-observers en minimum het dubbel aantal stuks bagage, stuurden de ochtendspits grondig in de war. Filip (Brw Gits) kwam met de trein van Lichtervelde, Dominique, Raf (Brw Nevele), Edwin, Nico (Brw Tielt en Aarsele) Kurt, Geert en Wim (Brw Deinze) sloten zich bij hem aan in Deinze.
Aangekomen in Brussel-zuid, was er nog ruim tijd voor een laatste Belgisch ontbijt, voor Alain en Marc (Brw Zaventem) zich bij de groep aansloten.
Onder het motto "De laatsten zullen, vanaf nu, de eersten zijn" nam Marc de groep op sleeptouw richting Check-in voor de Thalys richting Parijs Charles De Gaule. In een mum van tijd waren we van Brussel-Zuid in de Parijse luchthaven. Nog een kleine tussenspurt naar de check-in balie van Air-France, die vlak na ons afgesloten werd, en we waren klaar voor de 9 uur durende vlucht richting Chicago O'Hare. Dit was echter buiten de security diensten gerekend. Enkelen onder ons leken zodanig verdacht dat ze tot 3 maal toe binnenstebuiten gekeerd werden (Geert ik zou toch van kapper veranderen).
De vlucht naar Chicago verliep vlekkeloos. Alain's buurvrouw zocht een knus plaatsje om een dutje te doen, haar man, die naast Edwin zat, zaagde een heel bos omver en de spelcomputer aan boord werd zwaar op de proef gesteld. Na 9 uur was 't computerspel van Kurt nog steeds aan 't opladen (misschien is 't nu al in orde ?), gelukkig werkte de boordcomputer beter en geraakten we veilig en wel de grote plas over.
Rond 15 uur plaatselijke tijd hadden we vaste voet op Amerikaanse bodem. De migration-formaliteiten verliepen ontzettend vlot, en zo konden we snel naar 'Alamo' onze huurwagens ophalen. 2 Bordeaux Dodge Grand Caravans met Marc en Kurt als chauffeur zouden ons de komende 2 weken overal naar toe brengen. De tocht naar Indianapolis begon met een sight-seeing tour rond de luchthaven nadat de tweede Dodge het spoor van de eerste bijster geraakt was. Gelukkig vonden we elkaar terug op ons eerste rendez-vous punt, vandaar vertrokken we naar een 'Denny's' voor een eerste kennismaking met de Amerikaanse gastronomie. Het vriendelijk native-american dienstertje lachte zich krom met die rare Belgen, en Edwin worstelde met een soort kaaskroket, die in uitgerekte toestand gerust de overkant van de tafel kon halen. Nog even tijd voor één of meerdere pictures en dan terug de baan op richting Indianapolis.
Tegen de late avond, nadat Marc nog efkes kennis maakte met de plaatselijke politie in een eenrichtingsstraat (langs de verkeerde kant), kwamen we aan in Station 12. Een oude brandweerpost die, met behulp van enkele dwangarbeiders, volledig opgekuisd werd om als uitvalsbasis voor ons te dienen. We werden ontvangen door Dave Babcock en Jim Williamson; van de firebufs, een soort supportersclub van de plaatselijke brandweer. Alles was voorhanden voor ons verblijf, lakens, dekens, kussens (uit het plaatselijke hospitaal) en een keuken vol pindakaas, cake, fruitsap, donuts, cornflakes, ………We waren dus met ons gat in de boter gevallen. De slaapzaal werd ingenomen, we oefenden alvast om de teksten van de Dispatch te ontcijferen (spijtig genoeg geen oproepen voor station 12, we stonden nochtans stand-by met onzen oldtimer), en Nico testte in opdracht van een onafhankelijk maandblad, de bedden op stevigheid en veerkracht. Minpunten, de bedden staan op wielkes en er was geen safe op de kamer, wel airco. Iedereen genoot van een korte maar zalige nachtrust.
Woensdag 2 oktober, iedereen vroeg uit de veren voor onze eerst 24u-shift in de posten. Marc, Dominique en Raf naar post 13, Alain naar post 11, Nico, Philippe en Edwin naar post 10 en tenslotte Geert, Kurt en Wim naar post 7 (FDI headquarters). Toen we in post 10 arriveerden, bleek dat we ons nog een uurke vergist hadden ('t was nog maar 6 uur ipv 7 uur), de Chief van de vorige shift opende nog half slapend de deur en verwelkomde in traditionele klederdracht (witte kousen tot aan zijn knieën en daarboven een IFD-short en T-shirt) de Belgium Fire-observers met een kop koffie (spijtig genoeg hebben we hier geen foto's van). Goed om weten: Indianapolis volgt het zomeruur dus niet!!!. Over het algemeen werden we goed ontvangen door onze Amerikaanse collega's, we werden wegwijs gemaakt in de post, kregen een korte uitleg over de voertuigen en er werd ons gezegd met welk voertuig wij mee konden uitrukken. Hoewel wij met 3 fireobservers in post 7 zaten, kon iedereen bij elke oproep mee. De Squad voor medische oproepen, werd plots "a five man squad" en bij brand konden we ofwel in de engine of de ladder mee. Bovendien beschikte deze post over een Tactical Rescue Unit, die uitrukt voor alle soorten ongevallen (rope-rescue, car crashes,….).
Het aantal uitrukken per post was sterk verschillend. Wijzelf werden tijdens deze eerste shift 11 keer opgeroepen, voor diverse medische tussenkomsten, brandalarm, en enkele verkeersongevallen. Tussendoor kregen we in post 7 ook de kans om eens met ladder 7, een tiller, dus met een extra stuurpost boven de achteras, op de parking van de zoo te gaan rijden, een unieke ervaring.
Op donderdag 3 oktober trokken we met de groep naar 'Indianapolis International Airport". Daar kregen we een rondleiding in de kazerne en uitleg over de voertuigen. De gloednieuwe Oshkosh, stal hier de show, en de plaatselijke chauffeur was dan ook direct bereid om ons de mogelijkheden van deze wagen te demonstreren. Indrukwekkend ! . Ter gelegenheid van ons bezoek werden ook enkele korte oefeningen georganiseerd op de luchthaven en konden we een les over "flash-over" en een reanimatie oefening bijwonen. Voor ons vertrek werden nog patches, petjes en t-shirts geruild en ook mijn Belgische gallet helm werd met plezier geruild voor een amerikaanse exemplaar. Het bezoek, en de ontvangst op de luchthaven waren dus een voltreffer.
Die avond was er tijd voor ontspanning en trokken we naar downtown Indianapolis. Marc had een goed adres gekregen voor het avondeten. We gingen naar "Champs", en 't was wreed lekker maar vooral wreed wreed veel, zelf Marc kreeg zijn bord niet leeg (en dat wil al wat zeggen !). Na deze stevige maaltijd was er nog tijd om een stapje te zetten en gingen we naar 't Hardrock Café, en "Ikes & Jones" (waar het secretary-night was). Zo als elke goede Belg kon men ons terugvinden op een paar centimeter van den toog (naast de "Spuggies" hé Edwin). En ……ge kunt die Amerikanen echt alles wijs maken, zo vierden we zogezegd Edwin's verjaardag (hoewel dat niet zo was) en probeerden Edwin, Nico, Wim en Geert the "M-kids" en the "3-K's" te lanceren in the States.
De volgende dag, vrijdag 4/10/02, stonden we terug aan onze respectievelijke posten voor onze tweede shift. Alain ruilde deze maal post 11 voor post 3. Voor de mannen van post 7 werd het de drukste shift van ons verblijf, met een totaal van 16 interventies. Na enkele EMS-calls werden we voor de eerste keer naar het favoriete adres van de plaatselijke paramedics geroepen, 40 South Alabama Street, City County Jail. En het zal wellicht die oproep zijn die ons het langst zal bijblijven. Bij onze aankomst troffen we één van de gevangenen bewusteloos aan in een plas bloed, onmiddellijk werd de reanimatie gestart maar zonder succes (death on the scene), een zware maagbloeding was hem fataal geworden. En… 't moet weeral lukken, terwijl wij in 't prison aan 't reanimeren waren, werden ladder 7 en engine 7 opgeroepen, voor wat later de enige deftige brand zou blijken te zijn tijdens onze dienst. Enkele andere fireobservers (o.a. Post 13) waren hier wel ter plaatse, en kregen een uitslaande brand in een oude kussen-fabriek voorgeschoteld. Bij ons bleef het tijdens die shift nog bij enkele brandalarms en een gaslek (cfr. New York, wij waren al aan 't kijken of er geen vliegtuigen te laag overvlogen).
Zaterdag 05/10/02, werden we door de Fire Buffs getrakteerd op een uitgebreid en stevig ontbijt in post 33. Pannenkoeken met hamburgertjes, en scrambled egs, meer moest dat niet zijn. Hier werden ook enkele aandenkens overhandigd van onze organisatie. Na het ontbijt stond de "Indianapolis Speedway" op ons programma, bekend van de Indy500 en de F1 die hier de week voor onze aankomst gereden werd. We bezochten het museum met oude race-wagens, keken naar een film over de geschiedenis van het circuit en kregen een rondrit (per bus – spijtig genoeg) op het circuit.
Na de speedway was het tijd voor shopping, we trokken naar de plaatselijke GB en toevallig was er daar een Safety-day met demo's door het korps van Wayne Township. We konden dus het shoppen combineren met brandweer demonstraties en met een foto sessie met de aanwezige Cheerleaders natuurlijk. 's Avond was er terug tijd om een stapje in de wereld te zetten.
Zondag 06/10, was het al onze laatste 24 u -shift. Het verblijf in de verschillende posten had eigenlijk nog langer mogen duren maar was organisatorisch niet mogelijk. Het was zondag en dus bleef het relatief rustig. We brachten een collega met de ladder naar een American Football match, waar ondertussen Marc, Dominique en Raf ook kaartjes voor bemachtigd hadden. Later die dag trokken the 7's nog 3 x naar de City county jail voor medische bijstand (deze keer echter zonder dodelijke afloop, en nee ze hebben ons daar niet gehouden). Buiten iemand die zijn slokdarm had verbrand door het eten van a "hot patatoe" vielen er geen spectaculaire interventies te melden.
Maandag 7 oktober werden we ontvangen op het hoofdkwartier door Chief Grider en Chief Rassmussen. We bedankten deze mensen voor de ontvangst met een aandenken aan de fire-observers en toen Chief Rassmussen vroeg of alles meegevallen was en of we nog iets wilden zien, besloten we nog een poging te wagen om toegang te krijgen tot het zenuwcentrum: de 911 centrale. Het bleek dat Chief Rassmussen vroeger operater geweest was bij 911 en hierdoor gingen plots, zij het onverwachts, de deuren voor ons open. We kregen een rondleiding in het 911 centrum en een deskundige uitleg over de werking van het oproep systeem. Daarna werden we verrast met een etentje in de 'Rathskeller' (en ze hadden hier enkele Belgische bierkes) op kosten van de Chief. In de namiddag stond een bezoek aan de "Union-hall" op het programma, een oude brandweerpost die nu ingericht was als museum, en waar ook brandpreventie werd gegeven voor schoolkinderen. Hier kon iedereen nog enkele t-shirts en andere hebbedingetjes kopen als aandenken aan IFD. Later die dag was er nog tijd voor een stadswandeling en werden we uitgenodigd voor een BBQ met brandweermannen en gemeenteraadsleden (en George natuurlijk), vlakbij de City Council Building. Chief Rasmussen, die daar ook aanwezig was, slaagde er die avond in ons mee te nemen naar de gemeenteraad, waar we officieel voorgesteld werden.
Dinsdag 8 oktober konden we vanaf 's middags een shift doen in het korps van Wayne Township. Dit was echter een goed moment om uit te rusten, vóór de start van het toeristisch gedeelte, daar we hier zo goed als geen interventies konden meemaken.
Woensdag 9 oktober was er in Indianapolis een "memorial for fallen firefighters". Dit was een plechtige herdenking voor de brandweermannen die tijdens de dienst overleden. Na de goede ontvangst in de verschillende posten, was het voor ons dan ook evident dat we als bedanking voor de afgelopen week, hier niet mochten ontbreken.
Na de memorial trokken we naar het training center van Wayne Township voor het laatste deel van ons brandweerverblijf. We kregen een rondleiding in het indrukwekkende trainingscenter (de provinciale brandweerscholen bij ons zijn maar peanuts vergeleken met dit). Hierna was het tijd voor de flash-over training ! Moeite, nog manschappen werden gespaard om ons deze unieke training te laten volgen. Iedereen werd voorzien van interventiekledij, en perslucht en zo konden we in de Flash-over container prachtig zien hoe dit fenomeen zich ontwikkelt en hoe we dit kunnen herkennen en bestrijden.
Dit was de spreekwoordelijke kers op de taart. Iedereen was bijna zachtgekookt door de grote hitte in de container tot 1200 graden (op het niveau van de flash-over – bovenin de container) maar het was een schitterende ervaring. Een training die eigenlijk elke brandweerman zou moeten krijgen, en die onze veiligheid enorm kan verhogen.
De eigenlijke brandweerstage was na deze geslaagde afsluiter achter de rug. De volgende dag startte ons toeristische bezoeken.
Donderdag 10 oktober verlieten we onze uitvalsbasis Post 12 en reden we naar St-Louis. Diezelfde middag nog bezochten we de Gateway Arch een boogvormig monument opgericht ter nagedachtenis van de expansie naar het Westen van Amerika. Met de lift (ge moogt wel geen claustrofobie hebben) werden we tot boven in het monument gebracht, vanwaar we een schitterend uitzicht hadden over de Mississippi en over St-Louis. Al snel werd duidelijk dat we best het programma een beetje konden aanpassen om zo nog een halve dag langer in St-Louis te blijven. Zo konden we nog de film meepikken over de bouw van de Arch en konden we nog inschepen voor een boottocht op de Mississippi.
Op vrijdag 11 oktober vertrokken we dus niet in de voormiddag maar wel na de middag naar Chicago, om daar onze 14 daagse reis waardig af te sluiten. Aangekomen in ons "Motel 6", zocht Marc dadelijk iets om te gaan eten (hoe kan het ook anders), na een stevige avondmaal zocht iedereen zijn kamer op (of toch na een klein slaapmutske gedronken te hebben voor ons deur op de stoep) voor een welverdiende nachtrust.
De volgende dag trokken we, na het ontbijt bij Mc Donalds, met de trein naar downtown Chicago. We verzamelden de nodige muntstukken voor de treintickets en zonder vertraging stonden we rond 11uur in het hartje van 't stad. De stad was echt indrukwekkend. Na het bezoek aan een brandweerpost in Chicago, trokken we naar Sears Towers. Dit is het op één na hoogste gebouw ter wereld (na een stulpje in Maleïsië, naar 't schijnt), ook toen de WTC-torens nog overeind stonden. Een lift brengt je in minder dan 1 minuut ( snelheid 1600 feet/minuut) tot aan het skydeck op 1431 feet (totale hoogte = 1450 feet) vanwaar je een adembenemend zicht kreeg over Chicago en Lake Michigan. In de namiddag splitste de groep zich op om Chicago te verkennen en wat te shoppen in de stad.
Zondag 13 oktober trokken we onder het motto "Where are you going ? To Chinatown" (hé Alain) terug naar Chicago City. Vandaag was iedereen vrij om naar believen de stad te doorkruisen. Rond de middag verzamelden we terug voor een boottocht om het kanaal van Chicago en Lake Michigan. Van op de boot kregen we een prachtig zicht op de skyline van Chicago met centraal de Navy pier. De rest van de dag kon iedereen terug vrij aan sight seeing doen. Enkelen onder ons trokken naar de Navy pier, waar Edwin er in slaagde, om een patch te bemachtigen van de 'Chicago Police'. Aardig detail, hij mocht hem zelf van de agent zijn hemd lossnijden (k zie ze dat bij ons nog niet snel toelaten).
Maandag 14 oktober stond iedereen, gepakt en gezakt (met nog meer bagage als in het doorgaan) voor de deur van 't 'Motel 6', de reis zat er al op.
We gingen nog de laatste souvenirs kopen voor het thuisfront in de Gurnee Mall (Shopping met een grote S – je kon hier gewoon alles vinden) en rond de middag was het tijd om richting Chicago airport te rijden. Nog snel de huurwagens afleveren bij 'Alamo' en dan met 't busje naar de luchthaven. En u kan het wel al raden enkelen onder ons hadden terug een grondige security check. Geert had last met de scheermesjes in zijn handbagage, Alain werd grondig gefouilleerd (met de metaaldetector) en voor het instappen werd de handbagage van Kurt doorzocht. 't Zijn natuurlijk stuk voor stuk verdachte figuren hé!
Rond 17 uur plaatselijke tijd zaten we terug op het vliegtuig van Air France richting Parijs. De spelcomputer aan boord marcheerde nu helemaal niet, en dus passeerden we onze tijd met slapen en filmkes kijken. 8 uur later stonden we in Parijs en rond 11 uur arriveerden we reeds in Brussel-Zuid. Alain en Marc waren dan al zo goed als thuis, de rest van de bende had nog een kleine treinreis voor de boeg. De afgelopen 14 dagen waren voorbij gevlogen.
We kunnen terugkijken op een geslaagde stage, hoewel we ditmaal niet constant in de posten gelogeerd hebben (tijdens de eerste week – 3 x 24u shift) en we dus iets minder interventies konden meemaken. Enkele hoogtepunten waren zeker de Flash-over training en het bezoek aan Chicago. Eén tip voor wie nog twijfelt om eens mee te gaan, gewoon doen!!! 't Loont de moeite. (P.S.: neem wel goeie loopschoenen mee). Marc en Kurt alvast bedankt voor de begeleiding en de goede organisatie.
Wim
