REISVERSLAG
ATLANTA, GA 2014
In juli 2013 werd er contact opgenomen met de brandweerdienst van Atlanta te Georgia met de vraag om er een stage te komen lopen. Enkele uren later kregen we van de Fire Chief zelf een positief antwoord en de planning en organisatie voor het eerste stageproject van 2014 kon beginnen.
In 1999 werd er hier ook reeds een stage ingericht en die viel meer dan goed mee. Het was dus ook te verwachten dat het deze keer wederom een succes ging worden bij de grootste en drukste brandweerdienst van de staat Georgia.
AFRD rukt jaarlijks zo’n 100 000 keer uit en dit vanuit 35 brandweerposten.
Een relaas van de stagereis Atlanta, GA 2014, één waar de actie al snel te beleven viel…veel vroeger dan verwacht…
Donderdag, 13 maart 2014:
Het was omstreeks 07h00 wanneer de 9 Fire Observers uit België en Nederland elkaar begroetten in de vertrekterminal van Brussels Airport. Naast de 9 leden waren er ook nog 4 leden die op eigen initiatief naar Florida gingen. Iedereen was op tijd waardoor er snel afscheid kon genomen worden van familie en vrienden waarop de check in kon volgen. Na de nodige controles en een klein ontbijtje vertrok onze US Airwaysvlucht rond 10h00 naar het Amerikaanse Philadelphia.
De vlucht verliep zonder problemen en het was een aaneenschakeling van eten en drank, films, muziek, gesprekken en betere kennismaking. De aankomst was nogal woelig aangezien er heel wat wind stond in Philly maar toch werden we veilig aan de grond gezet. Hier werden we ook alweer onderworpen aan de nodige controles maar alles verliep vlot en zonder problemen. Er was genoeg tijd over om reeds een vroeg avondmaal te nuttigen alvorens onze connectievlucht naar Fort Lauderdale te boarden. Het was iets na halfzeven wanneer het toestel snelheid nam op de runway…
De piloot had ons reeds verwittigd dat het een “bumpy ride” ging worden gelet op de windsnelheden, dit werd al snel duidelijk wanneer het toestel snelheid maakte voor de take off. De wielen ging van de grond maar op een hoogte van zo’n 3 meter sloeg het toestel met een harde smak weer op de grond. Dit gebeurde zo’n 3 keer en in een zeer snel tempo… Bij de laatste klap begaf het neuswiel waardoor het toestel op de neus verder gleed. Na een paar honderd meter kwam het tot stilstand, net naast het grasveld langs de runway. Niemand wist was er net was gebeurd en het was vrij stil maar toch was er een lichte rookontwikkeling en brandgeur merkbaar waardoor er hier en daar lichte paniek uitbrak. We lieten de crew onmiddellijk weten dat we met 9 brandweermannen-ambulanciers aan boord waren en dat men op onze hulp kon rekenen. Enkele ogenblikken later werd de evacuatie bevolen. Enkele Fire Observers verlieten als eerste het toestel om de andere passagiers te helpen bij de evacuatie langs de noodglijbanen, anderen bleven dan weer aan boord en verlieten als laatsten, samen met de crew, het vliegtuig. Toen iedereen het toestel uit was werden de 136 passagiers door de Fire Observers weggebracht van het toestel, naar een veilige plek, alwaar zij een triage uitvoerden om na te gaan of er slachtoffers waren. Dit bleek niet het geval. Kort daarop kwamen de hulpdiensten van de luchthaven aan die in eerste instantie de focus legden op het toestel.
De meeste mensen stonden op een open grasveld in T-shirt of lichte kledij en dit was toch wel een belangrijk punt als je weet dat er op dat moment vriestemperaturen werden gemeten. Vrouwen en kinderen werden dus alvast in aankomende auto’s gezet om zich van onderkoeling te beschermen. Zo’n 10 minuten na de crash belde Peter Frederickx (de begeleider van de groep) Carl Verstrepen op die reeds een week vroeger naar de VS was afgereisd. Carl was reeds aanwezig op de eindbestemming en stond klaar om de groep te verwelkomen op de luchthaven in Florida. Vanaf dat moment kwam er dan ook een hele keten in werking tussen Carl, Peter, de Voorzitter en de Ondervoorzitter welke beiden in België waren. Er werd zo goed en zo snel mogelijk informatie ingewonnen om die via sociale media, mailing en de website vrij te geven om zo het thuisfront gerust te stellen.
Alle passagiers van de vlucht werden met bussen terug naar het luchthavengebouw gebracht waar zij konden bekomen van iets wat hen net overkomen was en wat veel erger had kunnen uitdraaien ook. Nu, de opvang en informatie van US Airways was zeer goed en zelfs in die zin dat de Fire Observers (met bagage) binnen de twee uur reeds herboekt waren op een volgende vlucht welke hun naar Fort Lauderdale zou brengen. Het was nog wel eventjes wachten aangezien er nog een piloot moest binnenkomen vanuit Washington DC en daarom deden sommigen de oogjes toe gelet op de lange reis en de afgelopen uren.
Uiteindelijk kwam de ganse groep veilig en wel aan in Fort Lauderdale, zo’n 6 uurtjes later dan initieel het plan was. Carl stond hun daar op te wachten met twee busjes van de brandweerdienst van Delray Beach. Het was een zeer aangenaam weerzien, de bagage werd in de busjes gestoken, iedereen nam plaats en een halfuurtje later waren we in ons hotel toegekomen, de Hyatt Place te Delray Beach. Het was 04h00 toen iedereen in bed lag.
Voor Peter en Carl was de nacht echter nog niet om. Ondertussen was het al dag geworden in België en het nieuws van de crash ging al goed rond waardoor de nationale pers begon te bellen. We hebben bewust gekozen om elke oproep te beantwoorden en alle pers te woord te staan.
Vrijdag, 14 maart 2014:
Het ontbijtbuffet werd geserveerd vanaf 06h00 en aangezien Peter en Carl toch geen mogelijkheid hadden om te slapen waren zij de eerste bezoekers van dit buffet. Na een stevig ontbijt en enkele liters koffie trokken zij, samen met enkele vroege vogels van de groep, naar het strand om er naar de zonsopgang te kijken. Een uurtje later gingen ze terug naar het hotel om er nog wat meer pers te woord te staan, vanaf dan ook de Amerikaanse pers van internetsites, nieuwszenders en kranten.
De chauffeurs van de drie wagens gingen in de voormiddag dan opnieuw naar de luchthaven om er de wagens op te halen maar ook daar kwam de nodige pers op ons af. Op terugweg naar Delray Beach werd er nog even halt gehouden aan een shopping center in Boca Raton voor de lunch en een bezoekje aan een Apple store.
In de loop van de namiddag werd de ganse groep teruggevonden aan het zwembad van het hotel. Samen een plonsje maken, iets drinken, babbeltje slaan,… Omstreeks 17h00 gingen we dan met z’n allen naar de Old School Square alwaar de pre parade party doorging. Hier was het voor enkelen een zeer leuk weerzien met oude bekenden en voor iedereen de moment om nieuwe vrienden te maken. Die nieuwe vrienden kwam dan vanuit alle hoeken van de VS, Frankrijk, Canada en Australië.
Er waren tal van kraampjes waar men alles van lokale produkten verkocht alsook spullen die te maken hadden met St Patrick’s Day. Op het podium werden shows à la Lord of the Dance gegeven door Ierse dansers, wat verder klonk de doedelzakmuziek van diverse pipe bands,…voor alle brandweermannen was er een heerlijke bbq voorzien en gratis drank. Een zeer leuke avond met zeer fijne gesprekken (voornamelijk over het vliegtuigongeval) en veel foto’s want iedereen wou dan ook met de Belgen op de gevoelige plaat.
Toen het moment van de officiële openingsceremonie was aangebroken, geleid door de Burgemeester van Delray Beach, werden de Fire Observers op het podium geroepen. We stelden ons voor en uiteraard werd er ook even gesproken over wat er gebeurd was in Philly. De Burgemeester gaf ons toen ook de sleutel tot de stad als welkomstgeschenk. Mensen gingen uit de bol en we kregen een oorverdovend applaus. The Belgians were in town en iedereen zal het geweten hebben!
Het verdere verloop van de avond en nacht vond plaats op het plein maar ook in de talloze bars en restaurants op Atlantic Avenue waar we steeds andere brandweermannen en pipe bands tegen het lijf liepen. Onze jongens werden ondergedompeld in het Amerikaanse leven en de brotherhood. We sloten de avond af in onze vaste stek Boston’s, pal aan het strand.
Zaterdag, 15 maart 2014:
In de loop van de ochtend kwam iedereen mekaar wel tegen in de lobby of de ontbijtzaal van het hotel. Het was duidelijk…de eerste avond was alvast geslaagd! Peter en Carl waren de groep reeds gaan registreren en voor iedereen was er ook een goodie bag voorzien.
Om 11h00 stond iedereen dan weer piekfijn uitgedost in de lobby van het hotel, in uitgangsuniform (gelet op de temperaturen zonder kostuumvest weliswaar). Op weg naar het host hotel waar de briefing werd gegeven kregen we al heel wat blikken van de honderden bezoekers die reeds een plaatsje hadden ingepalmd langs het parcours. Een paar uur later zouden hier duizende mensen staan. Plots liepen we ook een bekende tegen het lijf, Paul Vanlook was samen met zijn vrouw op vakantie in Florida en kwamen afgezakt naar Delray om er de Belgen aan te moedigen in de parade. De nodige praatjes werden gemaakt en ook de nodige foto’s want heel toevallig stonden we ook onder de Belgische vlag. Langs het ganse paradetraject van een kleine 5 km lang stonden 12 autoladders die 6 levensgrote vlaggen ophingen, de Belgische vlag was daar één van en tevens ook de grootste, we spreken hier over 6 bij 9 meter!
Na de briefing liepen we rustig naar het verzamelpunt en om 14h00 stipt kwam de parade in gang. Op het ritme van de doedelzakmuziek, die voor ons regiment geleverd werd door de Australiërs, liepen we helemaal vooraan en waren we de openers van de parade. Het applaus, geroep, handgeklap en getier was oorverdovend, iedereen wist dat we die Belgen waren die hier voor de derde keer deelnamen aan de parade en iedereen wist dat we net een crash overleefd hadden. Vijf kilometer lang pure adrenaline en respect!
Na de parade gingen we ons snel omkleden in het hotel maar omdat het zo warm was besloten we om een uurtje in het zwembad te blijven ronddobberen eer we terug naar het Old School Square gingen. Hier was er voor alle deelnemers wederom genoeg drank voorzien, een lekkere bbq en tal van muziek en andere optredens. Dit jaar was het trouwens de eerste keer dat er een jury de parade beoordeelde en vijf awards uitdeelde aan de deelnemers. Wij kregen er één van, de Kennedy Award, welke een hele eer was, omdat we de echte internationale brotherhood vertegenwoordigden en omdat we een uitzonderlijke groep waren. De rest van de dag was een herhaling van de dag voordien…barhopping op het ritme van de doedelzakmuziek. Net voor we terug naar het hotel gingen namen we nog even enkele strandstoelen in beslag en keken we naar de sterren en konden we terugblikken op een mooie dag.
Bij aankomst in het hotel stond de brandweer er en alle mensen stonden op straat. Wij liepen naar binnen en maakten een praatje met de aanwezige brandweermannen. Na een kwartiertje mocht iedereen dan weer terug binnen en naar hun kamer na een melding van een vals brandalarm. Ook wij gingen terug naar de kamer voor enkele uurtjes welverdiende rust.
Zondag, 16 maart 2014:
Het was 11h00 toen de wagens op weg waren naar het zuidelijk gebied van Florida, meerbepaald de streek van Miami. We reden direct naar de Everglades waar we aan een alligator farm halt hielden om er een ritje te maken met een airboat. Het was een mooie tocht met de nodige uitleg en we zagen een mooie natuur en vissen, vogels, slangen, schildpadden en alligators. Gelet het feit dat het de voorbije weken serieus geregend had stond het waterpeil extreem hoog en zagen we minder dieren dan verwacht maar toch werd het een zeer interessante trip. Eénmaal terug aan wal liepen we door de boerderij en namen we ook plaats voor een “show” waarbij dieper werd ingegaan in het werken met schorpioenen, alligators, papegaaien, gifpadden en stinkdieren.
Terug richting Miami door de buurten van Coral Gables met de nodige stops aan het Biltmore Hotel, The Venetian Pool, het Gomez park en de vele sigarenwinkels. Nadien reden we de tolbrug naar Key Biscayne op voor de welbekende foto’s van de Miami skyline. Het was reeds 16h00 toen we via downtown Miami richting Miami Beach reden. Hier was het een drukte van jewelste! Na wat wandelen langs Ocean Drive gingen we het bekende strand op en kwamen de fototoestellen naar boven. Na een aperitief in de salsabar Mango’s gingen we voor het diner naar het Cubaans restaurant Puerto Sagua en nadien terug naar Delray Beach. Sommigen kozen voor de lakens, anderen gingen nog naar Boston’s voor een slaapmutsje.
Maandag, 17 maart 2014:
Tijd om onze reis verder te zetten en noordwaarts te trekken. Na het ontbijt zien we elkaar allemaal terug in de lobby van het hotel en beginnen we de wagens in te laden. Nog snel even langs een brandweerkazerne van Delray Beach om er wat T- shirts te kopen en dan zijn we op weg richting Palm Beach State College. Hier moeten we, op vraag, voor een klas paramedic studenten gaan spreken. Zo’n kleine 100 man krijgt van ons een inkijk op de dringende geneeskundige hulpverlening in België, de organisatie en de werking ervan. Nadien is het tijd voor vraagstelling. Vooraleer we vertrekken krijgen we een rondleiding van de medische klaslokalen (en dat is heel wat anders dan bij ons in België) en de brandweerschool.
We zetten verder koers naar het hoofdkwartier en de brandweerschool van Palm Beach County Fire and Rescue. Ook hier moeten we op vraag even komen spreken voor een klas rekruten voor de opleiding brandweerman. Ook hier krijgen we nadien de nodige rondleiding en worden we voorgesteld aan de Assistant Fire Chief.
Langs de Florida Turnpike rijden we in een kleine 4 uur en in gietende regen naar Orlando. Onze eerste stop voor een shoppingmoment is aan een premium outlet mall, gevolgd door een Outdoor World en de Millenia Mall. Na ons te voorzien van de nodige goedgevulde winkelzakken rijden we nog 5 minuten verder naar ons hotel voor de komende 2 nachten, het Doubletreehotel nabij Universal Studios. We nemen de intrek van onze kamers en hebben afspraak een uurtje later in de lobby. In de plonsende regen rijden we naar een Japanese Steakhouse waar we kunnen genieten van een heerlijk diner en wat showcooking. Nadien gaan er enkelen nog op zoek naar de nabijgelegen Hooters, anderen gaan direct wat slaap opzoeken in hun bed.
Dinsdag, 18 maart 2014:
Tijd voor wat ontspanning in het filmpretpark Universal Studios. Het is een korte wandeling eer we er zijn en na wat wachten en de nieuwe aankoop van een verloren ticket kunnen we dan toch naar binnen. We lopen door de sets van Twister, Shrek, The Mummy, Transformers, Disaster, The Simpsons en Men in Black. Hier zijn we wel enkele uren zoet mee.
Het is omstreeks 15h00 wanneer we het park verlaten. Aangezien we een combiticket hebben welke ons ook toegang verschaft aan het Islands of Adventure, gaan we ook dat eens verkennen. Anderen kiezen dan weer voor enkele cocktails in Universal City maar uiteindelijk komt iedereen terug samen aan de toog van het Hard Rock Cafe zo’n 2 uren later. Na een even korte wandeling als die van ’s ochtends zijn we opnieuw in het hotel, nemen we even de tijd om ons op te frissen en dan steken we de straat over naar TGI Friday’s waar we ons avondmaal en wat drankjes gaan zoeken.
Woensdag, 19 maart 2014:
We verlaten het hotel en gaan wat verderop in ’t straat eten bij IHOP. Na de file rijden we richting Daytona Beach alwaar we tervergeefs het strand trachten op te rijden… In de omgeving van Ormond Beach kunnen we het ons toch niet laten. We vinden een mooi plekje en houden een klein uurtje strandstop! Nadien vervolgen we onze weg langs de A1A richting St Augustine. Hier wandelen we door de straten van het oude stadscentrum, langs de Bridge of lions en het oude fort. Rond 14h00 zetten we verder koers naar Jacksonville en nemen we onze intrek in de Days Inn in Orange Park.
We zijn uitgenodigd voor een bbq bij Papa John en Sweetie en we moeten er op tijd zijn. We stoppen eerst nog even om wat bier te halen maar iets later is het een leuk weerzien met een twintigtal vrienden uit Jacksonville. De bbq is net klaar wanneer wij binnenwandelen en we kunnen dus direct aanschuiven, zelfs de lokale brandweerpost komt langs met hun autopomp en ziekenwagen maar niet veel later moeten ze alweer weg voor een oproep.
Het wordt een zeer leuke avond met het lekkerste eten. De avond vliegt voorbij en het is middernacht voor we het weten.
Donderdag, 20 maart 2014:
Samen met John, Sweetie en Tabatha gaan we aanschuiven voor een zeeeeeer uitgebreid ontbijt bij Shoney’s. We krijgen er ook de nodige geschenken van papa John en uiteraard worden er nog verschillende beelden op gevoelige plaat vastgelegd. Om 11h00 is het dan echt tijd om te vertrekken en nemen we afscheid. We rijden de I10 en I75 op richting Atlanta en tegen een gezapig tempo van 80 MPH naar de hoofdstad van Georgia, Atlanta. Onderweg houden we 2 keer halt voor de sanitaire behoeften en om wat fuel, snacks en drank in te slaan. De klok staat op 16h00 wanneer we aan het hotel aankomen, de Comfort Inn aan Turner Field.
We betrekken onze kamers, herverdelen onze koffers en we staan zo’n 2 uur later terug in de lobby om allemaal samen te gaan eten. We kiezen voor een heel simpel bbq restaurant maar het eten is hier superlekker!
Na het eten gaan we allen slapen want de komende week zal ook nog wel druk worden en met weinig slaap. We zijn klaar voor de stage, we zijn opgewonden en kijken er ongelooflijk naar uit!
Vrijdag, 21 maart 2014:
Om kwart voor zeven begroeten we Chief Rhodes van AFRD. Hij is eigenlijk gepensioneerd maar nog steeds actief als special consultant to the Fire Chief. Chief Rhodes werd ons toegewezen als chaperon en hij heeft zich van een schitterende taak gekweten zo blijkt achteraf.
We laden de auto’s en ook een minibusje van de brandweer dat voor ons met chauffeur voorzien werd. We begeven ons richting Station 1 waar ook de Shift Commander zijn kantoor heeft. Hier krijgen we alvast de nodige beschermingsmiddelen zoals ondermeer een helm en een veiligheidsharnas. We worden ook verwelkomd door de aanwezige crew en de Captain geeft ons wat meer uitleg over de brandweerdienst van Atlanta.
Na de nodige administratie zetten we koers naar een trainingsdomein van de brandweer. Hier staan verschillende engine en truck companies ons op te wachten, alsook de GSAR truck en de rescue squad. Alle manschappen verwelkomen ons en we worden gelijk aan ’t werk gezet. Er zijn verschillende afdalingen op touw voorzien voor ons langsheen de oefentoren. Nadien krijgen we ook nog uitleg over de rescue squad en de GSAR truck en hun materieel.
Na de lunch gaan we naar de brandweerschool waar we verschillende keren een confined space parcours zullen afleggen met perslucht, radiocommunicatie en al. We krijgen ook gelijk een rondleiding van de oude school….
Dolle pret is het iets later wanneer we naar een groot verkeersveld rijden en de sleutels krijgen van de autopomp en de tiller ladder. Iedereen mag beide voertuigen naar hartelust besturen en sommigen onderwerpen hun zelfs aan een echte rijtest met verschillende obstakels, op tijd. De Belgen doen het niet slecht en de felicitaties volgen snel!
Dan is het tijd om ons de posten toe te wijzen. Peter en Cindy gaan beiden naar Station 11, Erik en Simon naar Station 17, Seppo en Johan naar Station 9, Neil en Roel naar Station 13. Carl en Kenny krijgen Station 1 als thuis voor de komende week.
Station 1 is één van de posten downtown Atlanta met daarnaast nog enkele nabijgelegen achterbuurten. Deze post huist Engine en Truck 1, voor verschillende jaren op rij zijn deze twee eenheden de drukste van ’t stad. Er staat ook nog een decon truck, een air truck en de Shift Commander.
We krijgen een warme verwelkoming van de crew en ze maken ons direct wegwijs in de kazerne. We krijgen een bed, ze vertellen hoe het hier allemaal in zijn werk gaat en niet veel later mogen we ook aanschuiven voor het diner. Net na het avondmaal begint het… Kenny vertrekt als eerste met de autopomp en ik rij enkel buiten met de ladderwagen, een tiller truck by the way. De autopomp rukt die avond uit voor medische oproepen en een grasbrand, de truck voor een geblokkeerde lift en een rookontwikkeling in een flatgebouw tgv brandstichting. Tijdens de nacht, tussen 23h00 en 06h00, telt de pomp meerdere oproepen zoals een brandalarm in de metro (tot tweemaal toe), 5 medical calls waaronder één voor meerdere schotwonden.
Zaterdag, 22 maart 2014:
De eerste nacht is een feit. Het was een korte nacht met zeer veel slaaponderbrekingen maar het was pure fun en we krijgen het respect van de mannen dat we met elke oproep mee zijn uitgereden. Alle Fire Observers zetten koers naar Station 11 waar we uitgenodigd waren voor een ontbijt. De eerste verhalen en avonturen worden in de groep gesmeten…
Nadien gaan we naar een andere kazerne waar verschillende eenheden bijeengekomen zijn voor de wekelijkse Battalion Drill, deze bestaan vandaag uit een theoretische “les” omtrent leiding. Wounded Warrior Project is een organisatie welke gewonde oorlogsveteranen in dienst heeft en deze gaan dan op zich spreken over verschillende onderwerpen. Vandaag werd deze “leadership class” gegeven door een soldaat die levensgevaarlijk gewond is geraakt in Afghanistan, zo kon hij zijn eerdere loopbaan als brandweerman en die van soldaat op zijn buik schrijven en dat brak hem. Zijn zeer boeiend maar beklijvend verhaal werd met de nodige praktijkvoorbeelden naar de groep overgebracht. Een verhaal over PTSD en leiderschapskwaliteiten en de gevolgen hiervan op iemands leven. Een verhaal wat, bij mij persoonlijk, nog lang is blijven hangen en nazinderen en waar velen uit kunnen leren.
We rijden naar een private vijver alwaar we gaan oefenen met het swift water rescue team. Eerst lunchen we nog snel en dan krijgen we een uitgebreide uitleg over het materieel en de werking en er worden verschillende demo’s gegeven van reddingen te water. Ook hier zijn we actief bezig! Na alle oefeningen worden de twee boten te water gelaten en maken we enkele toertjes.
Omstreeks 16h00 zijn we terug op de kazerne en rijven we opnieuw de oproepen bijeen, zowel medische als brandoproepen. We krijgen de eerste echte oproep voor een woningbrand maar onderweg worden we gestopt. Na het avondmaal gaan we wat rondrijden in de stad en proberen we een concert mee te pikken van George Strait maar de beveiliging wil ons niet binnenlaten… Dan kijken we maar wat naar de opnames en de set van Fast and the Furious 7 welke in de straten rechtover de kazerne wordt opgenomen maar enkele ogenblikken later gaat de bel en deze stopt niet meer voor de rest van de nacht voor allerhande oproepen voor de autopomp en de ladderwagen.
Zondag, 23 maart 2014:
We zijn nog maar 2 dagen ver maar de oogjes zijn bij de meesten al redelijk klein. De oproepen stapelen zich op en iedereen heeft het naar zijn/haar zin. Na een ontbijtstop bij Starbucks rijden we naar het oefenterrein van de brandweerschool. De Special ops eenheden staan ons op te wachten voor verschillende oefeningen in stutten en schoren, instortingen, het werken met camera’s en bewegingssensoren en het werken met hefkussens.
Na de lunch gaan we naar het Martin Luther King Center, de plek waar het huis staat waar hij geboren is en wat verderop staat ook zijn graf. Het bezoek is echter van korte duur want zo’n 20 minuten later krijgen we telefoon met de melding dat er een 3rd alarm fire bezig is en de groep kiest dus om naar de brand te rijden en het King Center zo te laten.
Bij aankomst is het grote vuur reeds geblust doch zijn er nog verschillende hotspots en het ganse gebouw staat nog onder rook. Het twee verdiepingen tellende appartementsgebouw is gedeeltelijk verwoest en 7 appartementen zijn volledig uitgebrand. Deze brand brengt tal van voertuigen ter plaatse zoals ondermeer 7 autopompen, 5 autoladders, de rescue squad, de air truck, 3 battalion chiefs, de shift commander, een ziekenwagen,…In totaal meer dan 60 man! Ook de Fire Chief komt eens langs, alsook de Chief of Operations. Het grote vuur is reeds uit doch zien we de opzet van zo’n grote interventie en kunnen we het ICS van zeer nabij volgen.
Na de brand rijden we terug naar onze eigen posten en het is wederom van de ene oproep naar de andere. De autopomp, met Kenny aan boord, rukt voornamelijk uit naar medische oproepen terwijl ik met de ladderwagen naar enkele brandalarmen ga en tot tweemaal toe naar interventies waar iemand van een hoog gebouw dreigt te springen. Ook hier komen een hele resem voertuigen ter plaatse; 2 autopompen, 2 autoladders, de rescue squad, een voertuig met het grote sprinkussen (zoals in de films nog) een battalion chief, een ziekenwagen, de ems supervisor een de quick response unit. Deze laatste is een gewoon voertuig met 2 paramedics aan boord voor ALS-oproepen. Tijdens de nacht blijft de ladderwagen rustig in huis maar de oproepen voor de autopomp blijven maar komen, waaronder zelfs een bevalling.
Maandag, 24 maart 2014:
Vandaag stond alles in het teken van de medische hulpverlening. Het begon met de ontplooiing en werking van de medische autobus… Dit is letterlijk een autobus welke werd omgebouwd tot een ambulance waar ze tot 18 liggende patiënten in kunnen vervoeren. Om de brancards de bus op te rijden wordt er in 1-2-3 een ramp voorzien die aan de achteringang bevestigd wordt en de brancards kunnen dan zo met een lier de bus ingetrokken worden. De bus is en alle plaatsen zijn voorzien van toedieningsmogelijkheden voor zuurstof, telemetrie, beademingstoestellen, infuus- en spuitpompen. Het voertuig rukt uit met een bemanning van 5 EMT’s/paramedics.
De volgende stop is het Atlanta Medical Center. Eén van de vele ziekenhuizen hier in en rond Atlanta. De spoedgevallendienst is ver de drukste van de regio en het is een level 1 traumacenter wat wil zeggen dat ze hier vrijwel alles aankunnen van allerhande trauma’s en de verdere opvolging ervan. We beginnen de rondleiding op de dienst maar na 10 minuten wandelen we reeds naar buiten en wachten op de komst van de traumahelikopter.
Na de landing kunnen we een praatje maken met de crew, ze geven ons uitleg over hun werking en procedures, ze laten ons hun materieel zien en we kunnen een plaatsje nemen in het toestel. De fototoestellen gaan ver in overdrive!
Na de lunch gaan we naar een top secret trainingsdomein van de politie alwaar we kunnen kennismaken met het SWAT-team van Atlanta PD. Ze hebben een oefening/demo voor ons in petto waar er ook enkele AFRD-medics aan zullen meewerken aangezien de brandweer hier voorziet in een tactical ambulance en de tactical medics. Sommige Fire Observers kunnen zelfs mee plaats nemen in de bepantserde interventievoertuigen tijdens de oefening, anderen kunnen de oefening dan weer van zeeeeeeer dichtbij volgen. De schoten uit pistolen, geweren, machinegeweren en de knallen uit rookbommen, flashbangs en granaten zijn talrijk!
Voor het diner zijn we uitgenodigd in Station 10. De mannen hier hebben een heerlijk avondmaal voor ons klaargemaakt en wij hebben het ijs meegebracht. Een fijne avond en leuke afsluiter van de dag.
Het verdere verloop van de nacht is vrij rustig. Kenny blijft deze nacht liggen om de ogen echt wat rust te geven… Ik rij met de ladderwagen maar 1 keer na middernacht uit voor een verkeersongeval op de autosnelweg.
Dinsdag, 25 maart 2014:
Engine en Truck 1 moeten al vroeg uit de veren voor twee afzonderlijke woningbranden. Al bij al niet echt groot en erg maar elke brand is toch een inzet van zo’n 10 minuten onder perslucht met spuitende slangen.
In de voormiddag brengen we een bezoek aan het 911 center. Dit is ondergebracht in een gewoon flatgebouw ergens in downtown Atlanta…geen kat die weet dat er hier zo’n belangrijk centrum gehuisvest is! Eigenlijk geen slecht idee…iets totaal anders als de meeste hulpcentra hier in de VS welke versterkte vestigingen zijn.
We krijgen een rondleiding van het ganse centrum en worden voorgesteld aan de centralisten, de supervisors, de captains en de bazen van het centrum. Hier komen alle noodoproepen van Atlanta binnen, zowel de brandweertechnische, de politionele als medische. Ook de dispatching en het controlecentrum voor de enkele honderden camera’s zijn hier gevestigd.
Atlanta is het hoofdkwartier van de bekende nieuwszender CNN, dat mag dus niet aan ons voorbijgaan. We krijgen de grand tour langs de informatiecentra, de verschillende studio’s en dergelijke meer.
Bij terugkeer in de kazerne springen we na het avondmaal weer op de wagens voor diverse medische en technische oproepen, brandalarmen en woningbranden.
Iets voor 22h00 hoort de Shift Commander dat er een oproep wordt gedaan voor een woningbrand en hij springt in de wagen gewoon omdat hij zin had om buiten te rijden. We rijden met hem mee en onderweg blijkt dat dit geen slechte keuze was. De eerst aankomende ploegen geven melding van een vrijstaande éénsgezinswoning van 2 verdiepingen en een schuin dak met sterke vuurcondities op de 2de verdieping aan de charlie- en deltazijden van het gebouw. Er is een sterke rookontwikkeling en er zijn geen slachtoffers. De mannen dringen de woning met verschillende lijnen binnen, de ploegen van de ladderwagens zetten verschillende grondladders tegen het gebouw. De chief vraagt bijstand van een bijkomende autopomp en autoladder.
Wanneer we de straat inrijden moeten we de weg niet zoeken, de vlammen slaan al metershoog uit het dak. De Shift Commander beveelt een 2nd alarm wat nog eens 3 bijkomende pompwagens en 2 ladderwagens ter plaatse brengt. Het ICS wordt gedaan door de eerste chief ter plaatse en de brand wordt opgedeeld in secties (voorzijde gebouw, achterzijde gebouw, staging). Een dikke minuut vooraleer de SC het bevel geeft om over te gaan tot een defensieve blussing stort het dak in. Onmiddellijk wordt het evacuatiebevel gegeven en moeten alle eenheden een PAR ondergaan. Gelukkig is er niemand gewond.
Enkele uren later is men bezig met de nablussing en verlaten wij de interventie met de air truck aangezien deze werd opgeroepen voor een andere uitslaande brand. Ter plaatse aangekomen bleek het vuur reeds geblust maar we blijven even ter plaatse om iedereen van nieuwe en goedgevulde flessen ademlucht te voorzien.
We stappen terug de wagen in en we horen dat een brandweerman op de 2nd alarm fire vermist is…we begeven ons zo snel mogelijk ter plaatse en er worden gelijk opnieuw enkele extra voertuigen ter plaatse gestuurd.
Alle operaties op de brand worden gestopt en de aandacht wordt gezet op het redden van de gewonde brandweerman. Het RIT komt in werking. Blijkbaar was de brandweerman niet vermist maar stortte de vloer van de 2de verdieping in. Hij stak vast en kon zichzelf niet redden, ook zijn collega kon hem niet loskrijgen…daarom werd er een mayday uitgeroepen. Met het nodige materieel werd de brandweerman bevrijd en kreeg hij buiten medische verzorging vooraleer hij naar het ziekenhuis werd gebracht. Tijdens de reddinsgwerken liep een andere brandweerman ook nog verwondingen op.
De volgende dag komt er meer nieuws van de brandweerman die vastzat…hij ligt onder pijnstilling op de brandwondenafdeling en heeft 2de en 3de graads (oppervlakkig en diep) brandwonden aan zijn benen van de enkels tot zijn achterste. De solidariteit binnen AFRD is enorm en de ploegen stromen toe aan het ziekenhuis om hem te bezoeken en de familie een hart onder de riem te steken. De brandweerman is ook nooit alleen…zo is er tijdens de rit naar het ziekenhuis ten allen tijde een andere brandweerman bij hem, ook wanneer hij reeds op een kamer in de brandwondenafdeling ligt. Deze brandweerman wordt tijdig afgelost maar er is steeds iemand ter plaatse, 24/7, speciaal om ervoor te zorgen dat de gewonde en zijn familie alles krijgt wat zij nodig hebben en gelijk ook als liaison naar de brandweerdienst toe.
Woensdag, 26 maart 2014:
De ganse groep wordt in hun posten opgehaald door de brandweerbus, Peter en Carl gaan echter niet mee aangezien ze een lunchvergadering hebben met Chief Cochran.
Na een ontbijtje is de groep op weg naar de Georgia State Fire Academy, de brandweerschool van de ganse staat Georgia zeg maar. Het is duidelijk dat de budgetten hier iets hoger liggen gelet op ondermeer de infrastructuur. Verschillende korpsen zijn hier bezig met opleidingen en oefeningen en we zien hen even aan ’t werk terwijl we de rondleiding krijgen. Op de terugweg wordt er gestopt voor een lunch en dan zetten we verder koers naar Station 11 waar we Peter en Carl terug vervoegen.
Peter en Carl waren ondertussen al druk bezig aan de voorbereidingen van het avondmaal. Als farewell dinner bieden de Fire Observers hun gastheren een lekkere maaltijd aan. Ondertussen zijn er ook nog enkele oproepen voor Engine en Truck 11 waarbij elke keer enkele leden mee uitrukken.
Naast de manschappen van Station 11 komen ook Chief Cochran langs voor het diner, Chief Rhodes, de PIO Miss Ward, enkele training Captains, een battalion chief en de shift commander. Chief Cochran bedankt ons hartelijk en zegent het eten vooraleer we de lekkerste lookbroodjes, spaghetti en salade aanvallen.
Er werd genoeg eten gemaakt waardoor de crew van Station 11 genoeg eten heeft voor de volgende shift, er wordt ook nog een bin naar de kazerne gebracht van de ploegen die vandaag nog brandwacht hadden op de brand van afgelopen nacht.
Na de afwas en het opkuisen van de keuken kunnen we ook deze fijne avond weer afsluiten en keert iedereen terug naar zijn respectievelijke kazerne maar niet na de nodige groepsfoto’s met de mannen van Station 11.
Donderdag, 27 maart 2014:
Vanaf 08h00 is het brandweerbusje weer aan ’t rondtoeren om de ganse groep op te pikken. Vandaag staat een bezoek aan de luchthavenbrandweer op het programma.
Hartsfield – Jackson Atlanta International Airport is ’s werelds drukste luchthaven. Dagelijks verwerken ze hier zo’n 260 000 passagiers met jaarlijks net geen miljoen vluchten. De luchthaven telt verschillende terminals, om de 5 runways te bedienen, ze hebben hier hun eigen metro- en treinstation, parking voor duizenden wagens,… Meer dan 434 000 mensen werken op of voor de luchthaven en de positieve economische impact van de luchthaven op de stad Atlanta is zo’n slordige 32.5 biljoen $ en 68.3 biljoen $ voor de staat Georgia. De luchthaven sluit niet en er zijn 24/7 luchtbewegingen voor zowel het reguliere passagierstransport, cargotransport en general aviation.
Zo’n grote en drukke luchthaven vraagt ook een deftige hulpverlening en die heeft AFRD op zich genomen. De luchthaven telt 5 brandweerposten en meer dan 250 man personeel. De brandweer staat hier in voor ondermeer luchtvaartongevallen, brandbestrijding, medische hulpverlening, technische opdrachten, reddingsopdrachten, incidenten met gevaarlijke stoffen… Het wagenpark op de luchthaven is bijna de helft van het totale AFRD wagenpark. Ze hebben hier de gewone personeelsvoertuigen, autopompen, materieelwagens, commandowagens, autoladders, ziekenwagens,…zoals we die ook terugvinden in het normale straatbeeld maar daarnaast beschikken ze ook nog over een hele resem crash tenders, tankwagens, schuimtankwagens, noodtrappen,… In 2013 werden de voertuigen alles samen meer dan 17 000 keer ingezet!
Het personeel hier is multifunctioneel en kan zowel voor brandbestrijdingsopdrachten als medische hulpverlening ingezet worden. De dienst heeft ook een mobile medic team…een team van 10 paramedics die hele dagen op fietsen rondrijden in de terminals om zo snelle medische zorgen te kunnen toedienen.
Een busje van de luchthavenbrandweer brengt ons naar de “burn pit”, het trainingsveld van de luchthavenbrandweer zeg maar. Hier hebben ze 2 vliegtuigen staan waarop ze naar hartelust kunnen oefenen. Vanuit een zeer gesofisticeerd commandocentrum kan men hier branden aanmaken op basis van gas en kerosine. Er kunnen branden gesimuleerd worden aan banden, remmen, motoren, vleugels, binnenin het toestel, vloeistofbranden,…noem maar op. En speciaal voor ons voorzien ze zo enkele oefeningen waarbij de inzet nodig is van maar liefst 5 crash tenders tegelijk! De vlammen zijn breed en metershoog en de rookkolom dik! We kunnen plaats nemen in de voertuigen tijdens de oefeningen en de branden zijn in een tel geblust.
Nadien rijden we rondom de luchthaven en krijgen we meer kijk op de grootte van het beschermend gebied…net geen 100 km²!!!! In de grote vertrekterminal staan 2 medics van het bike team voor ons klaar en kunnen we met hen een praatje maken over hun werk en materieel.
Deputy Chief Baker verwelkomt ons en brengt ons naar een zaal voor de lunch. Deze lunch wordt aangeboden door de luchthaven zelf en al snel is duidelijk dat men zeer vereerd is buitenlandse brandweermannen op bezoek te hebben welke komen leren en trainen met de brandweer van Atlanta. We zijn niet alleen voor de lunch, naast Chief Baker en enkele mannen van de brandweer komen er nog tal van andere mensen binnen, allemaal in kostuum… Alle directeurs en managers van de luchthaven zijn hier aanwezig zoals de Assistant General Manager, de CFO, de Director of Public Safety, de Director of the Command Center, Manager of Risk Management,…noem het maar op, ze zijn hier allemaal.
We krijgen een heerlijke lunch aangeboden en krijgen een uiteenzetting over de luchthaven van de Assistant General Manager van de luchthaven zelf, welke ook zijn baas verontschuldigt omdat hij er niet kon bijzijn wegens een zakentrip naar Canada. We krijgen ook nog elk een geschenk overhandigd en uiteraard moeten we allen op de gevoelige plaat komen.
Nadien bezoeken we nog 2 posten op de luchthaven, we kunnen een praatje maken met de crews en het materieel nog eens van dichtbij bekijken. Net voor we terug naar de eigen kazerne rijden lopen we nog binnen op het 911 center van de luchthaven, het rampencoördinatiecentrum van de luchthaven en we krijgen ook uitleg van het mobile Command Center dat ze voor ons helemaal hebben opgesteld.
Het is de laatste dag…Kenny en ik besluiten om een lekkere maaltijd te maken voor de mannen van Station 1. Ze hebben ons opgenomen in hun familie, we kregen een bed, plaats aan de eettafel en konden van hen leren op interventies en oefeningen. Het was hier een hele leuke bende, toffe mannen en verdomd goeie pompiers! Bij aankomst in de kazerne zijn alle ploegen de baan op wat ons de tijd geeft om de bagage wat te herschikken en dan boodschappen te doen.
We maken een lekkere chili met alles erop en eraan, en als dessert is er ijs voorzien én chocolade uiteraard! De mannen appreciëren het enorm dat we voor hen gekookt hebben. Het wordt nog een fijne avond met heel wat gelach, foto’s en nog enkele interventies.
Aangezien we morgen wederom een lange dag voor de boeg hebben besluiten we om deze nacht geen interventies meer te doen uitgezonderd speciale zaken doch deze blijven uit.
Vrijdag, 28 maart 2014:
Omstreeks 07h00 worden we gewekt door de eerste oproepen van de dag maar we gaan niet meer mee. We nemen een douche, schuiven aan voor het ontbijt, nemen afscheid van de afgaande wacht en begroeten de opgaande wacht. We zetten de bagage in de wagen en dan komen ook Peter en Cindy al toe. Nog enkele laatste foto’s met de wachtploeg en dan is het tijd van afscheid nemen…
De andere Fire Observers werden door het brandweerbusje opgehaald en we zien elkaar terug op het hoofdkwartier van de brandweer. Hier wachten Chief Rhodes en Miss Ward ons op voor het afscheid met de Fire Chief.
Chief Cochran geeft zijn toespraak en bedankt ons voor de stage, en het initiatief om AFRD uit te kiezen als partner om te leren en betere hulpverlening te kunnen bieden aan onze eigen bevolking. Hij geeft ons ook mee dat we ten allen tijde welkom zijn om opnieuw een stage in te richten en hij zegt er nog bij dat het geen 3, 5 of meer jaren moet duren vooraleer we die stage inrichten.
Hij roept ieder van ons ook naar voor en overhandigt ons een officieel opleidings- en oefencertificaat, een door hem gehandtekend document met de vermelding van alle trainingen die we hier afgelopen week gedaan hebben. We krijgen ook allen een goodie bag vol met geschenken van AFRD.
Na de toespraken van Chief Cochran neemt Carl het woord en bedankt hij, in naam van Fire Observers vzw en alle aanwezige Fire Observers, de Fire Chief, Deputy Chief Meadows, Deputy Chief Slaughter, Deputy Chief Baker, Chief Rhodes, Chief Woodworth, de Captains en Lieutenants van de Training Academy, Miss Ward en het voltallige personeel van AFRD voor de toelating om hier deze stage in te richten, de gastvrijheid, het werk dat zij voor ons gedaan hebben, de vele momenten van opleiding en oefening en de vriendschap. Peter en Carl overhandigen dan ook enkele geschenken en nadien volgen er nog enkele groepsfoto’s.
Het is tijd om afscheid te nemen en koers te zetten naar de luchthaven. We leveren de wagens in en kunnen onmiddellijk inchecken voor de vluchten naar België. Voor sommigen ging het iets moeizamer gelet op de gewichtslimieten voor de bagage… Nog een lunch en enkele drankjes voor de boarding begon. De eerste vlucht zou ons naar Philadelphia brengen maar er is een delay. Ook als we éénmaal op het toestel zitten moeten we tijdens de taxi naar de runway blijven staan wegens te slecht weer in Philly. De piloot zegt dat we een uur op de piste zullen blijven staan maar na 15 minuten zijn we dan toch terug vertrokken.
Bij aankomst in Philly is het dan lopen naar de connectievlucht richting Brussel maar ook hier hebben we wederom tijd genoeg wegens een delay. De bemanning staat ons op te wachten en de boordcommandant en Chief Purser komen ons persoonlijk de hand schudden en bedanken voor onze hulp enkele weken terug in Philly. Ze laten ons ook weten dat alles ter onze beschikking staat en dat we ’t maar moeten zeggen als we iets willen hebben, wat dan ook! Bij vertrek dankt hij ons ook nog eens door de intercom van het toestel.
De vlucht verloopt vrij rustig en een kleine 9 uur later zetten we de wielen aan de grond op Zaventem. Na een korte taxi van 5 minuten komen we aan aan de gate. Hier dankt de boordcommandant ons nog eens voor het optreden in Philly en de luchthavenbrandweer van Zaventem staat ons met 3 voertuigen op te wachten om ons een watersaluut te brengen. Een mooi gebaar dat van hogerhand geregeld werd en wat in principe enkel voorvalt bij de laatste vlucht van een piloot die op pensioen gaat, de eerste landing van nieuwe maatschappijen, VIP’s of panda’s…
Na de paspoortcontrole mogen we ons eigen land terug binnen, claimen we de bagage terug en dan worden we verwelkomd door vrienden en familie, Marc Opstal, Filip Van Acker en Jan Van Cauwenberghe. Het is een zeer hartelijk weerzien en hier en daar vloeien zelfs traantjes, blij dat iedereen veilig en wel terug in het land is.
Ook hier is de pers wederom aanwezig en moeten we hen te woord staan… Na de laatste groepsfoto’s en enkele drankjes nemen we afscheid en keert iedereen huiswaarts. De eerste Fire Observers voor 2014 is een feit, stage Atlanta, Georgia 2014 zit erop!
In naam van Peter en mezelf wil ik alle deelnemers van harte bedanken voor de afgelopen weken, de toffe momenten en de vriendschap die we opgebouwd hebben. Ook vanuit AFRD kwamen er niets dan positieve reacties! Nogmaals een dikke proficiat ook voor de acties tijdens en na het incident te Philly waar jullie een onverwijlde inzet hebben getoond in een noodsituatie. Peter, ikzelf en het voltallige bestuur van Fire Observers vzw zijn ontzettend trots op jullie. Bedankt!
VERSTREPEN Carl
