Verslag te lezen op deze pagina KLIK HIER
TV-interview
Reisverslag stage
Jacksonville 2005
Onze stage in Jacksonville ging door van 18 oktober tot 1 november 2005. Voor de derde
keer trokken we richting Jacksonville, waar echter ondertussen een nieuwe burgemeester, en
dus ook een nieuwe brandweercommandant aan het bewind was, waardoor we soms opnieuw
moesten aftasten hoever we konden gaan. De stagedagen waren gepland in het eerste deel van
de reis. De tweede week was voorzien om toeristische plekken in de buurt van Orlando te
bezoeken. Ook tijdens de stageweek waren er op voorhand enkele andere activiteiten
vastgelegd. Onze groep bestond uit 16 personen en was zoals steeds een heerlijke mix van
beroeps en vrijwilligers, van Belgen en Nederlanders, van brandweermannen en ambulanciers.
Voor de eerste maal was onze stage live mee te volgen op internet, waar dagelijks onze
belevenissen werden bijgewerkt op de pagina : http://jax2005.skynetblogs.be Bijna 3500
bezoekers gingen langs op deze pagina om ons te volgen en konden zo onze dagelijkse
belevenissen mee volgen. Toch hebben we alles nogmaals uitgeschreven in onderstaand relaas
en hopen we U weer een aangename leeservaring toe.
REISVERSLAG JACKSONVILLE 2005
Dinsdag, 18 oktober 2005:
Het is zonnig weer maar nogal fris. Het is al een druk gerij op het vertrekniveau van de
Nationale Luchthaven in Zaventem. Sommige mensen moeten op zakenreis, anderen op vakantie.
Wij horen bij die tweede groep want de Fire Observers staan er weer voor een 14-daags
verblijf in Amerika. De tweede stage voor dit jaar gaat naar Jacksonville, Florida. Ik kom
Fred tegen die afscheid neemt van zijn vriendin en we wandelen samen de vertrekhal binnen.
Iets verderop staan er al bekenden. Luc David waarmee ik eerder dit jaar de stage naar
Reno heb gedaan en Paul Vanlook, de secretaris en de hoofdbegeleider van deze reis. Het is
rond 09h30 als we beginnen inchecken, de laatste is er door zo rond 10h00. Snel nog een
groepsfoto en dan nemen we afscheid van vrouw, vriendin en Kris Hoofd en Marc Opstal
(Voorzitter) die ons ook nog kwamen uitwuiven. In het tax freegedeelte drinken we ons
laatste Belgisch pintje voor de komende 2 weken. De controle op weg naar het vliegtuig
gaat vrij snel maar enkelen hebben pech en moeten zich aan een privé-fouille onderwerpen.
De boarding van onze vlucht naar Washington gaat vlotjes en voor we het goed en wel
beseffen hangen we al in de lucht. De lunch wordt geserveerd (voor mij is het kip) en
nadien kijk ik wat naar de film Dr. Doolittle II met een whisky. Op het voorziene
aankomstuur landt UA951 op Dulles Intl. Op 45 minuten zijn we door immigratie en begeven
we ons naar de gate voor de volgende vlucht, die naar Jacksonville. Het kleinere toestel
vertrekt op tijd. In Jacksonville worden we opgewacht door John en Sweetie, een prettig
weerzien voor sommigen onder ons. De begroeting en voorstelling was door, nu was het tijd
om onze huurwagens op te halen. Hier kwamen we bij het eerste probleem. Paul wou blijkbaar
absoluut een wagen hebben van bij Dollar Rent-A-Car, op zich geen probleem maar wel als je
eigenlijk bij Budget gehuurd hebt. De 2 bedienden bij Dollar zagen na een halfuur
vastgelopen computers dat we geboekt hadden bij Budget. Bon, effe van balie verhuizen en
een beetje later zaten we al in de wagens op weg naar ons hotel. Na een klein uurtje
kwamen we aan in het Ramada Inn Mandarin. Inchecken, kamerverdeling en installeren in de
ruime en nette kamers. Het diner ging door in een buffetrestaurant iets verderop, het
Golden Corral Buffet. Hier kwam ook JB de groep vervoegen. Het was hier een buffet à
volonté en dat vonden velen blijkbaar een schitterend idee. Nadien keerden we terug naar
het hotel maar niet iedereen wou al in bed duiken. Enkele mannen gingen naar een Hooters
wat verderop. Fred, Luc D en ik gingen naar de bar van het hotel voor enkele glaasjes
Glenfiddich. Marcel zag dat het goed was en kwam erbij zitten. Tegen middernacht zijn we
allen gaan slapen.
Woensdag, 19 oktober 2005:
Lekker geslapen maar zoals verwacht reeds op rond 0400am. Douche, ontbijt en om 0900am met
John en JB vertrokken richting Jacksonville Fire and Rescue Department HQ. Daar stond
Bennie Seth, de Public Information Officer (PIO), ons op te wachten. We kregen te horen
dat de afgelopen nacht zeer druk was met verscheidene oproepen voor een woningbrand, een
brand in de yachthaven waar enkele boten in de vlammen zijn opgegaan, een grote
wegverzakking en een brand in een elevatorschacht van een medisch centrum. Bij dat laatste
werden 100 mensen geëvacueerd. De enige mensen die in het gebouw bleven waren de
patiënten en hun medisch personeel van het operatiekwartier. JFRD heeft de brand kunnen
bedwingen terwijl men nog bezig was met heelkundige ingrepen. Een drukke nacht dus maar nu
zal er aan alles wel een einde aankomen dankzij de ride-a-long curse. We worden
voorgesteld aan de grote baas van JFRD, Fire Chief Barret. Zijn staff komt er ook
bijzitten (Ass. Fire Chief en de Division Chiefs voor Ops, MedOps, Preventie). Tijdens
deze voorstelling krijgen we ook de eerste shirt, patch en pin. Nadien krijgen we van de
PIO een rondleiding doorheen het ganse gebouw. In het EOC (Emergency Operations Center)
vervoegd Chief Barret onze groep en krijgen we van de man uitleg over de werking en de
structuur ervan. Hier leren we dat JFRD één van de betere korpsen is in Florida, maar
zelfs ook in de ganse United States op het vlak van rampenhulpverlening en
management. Na ervaringen van heel wat orkanen en andere rampen, het opstellen van
procedures die constant up-to-date worden gehouden, zorgen ze hier dat ze de beste zorgen
kunnen bieden aan de hulpbehoevenden (preventief en actief). In dit gebouw is er ook
genoeg plaats voor een keuken, slaapzalen, sanitair en opslagplaats voor in geval van nood
zon 400 mensen te kunnen herbergen voor een periode van om en bij de 14 dagen. Langs
verschillende burelen gaan we naar het 911-center waar we uitleg krijgen van hun
procedures en werking. Dan gaan we naar de catacomben van het gebouw. Dit pand was in een
vroeger leven een federale bank. De kelder is een aaneenschakeling van grote kluizen met
zeer dikke muren en deuren. In de voormalige kluizen worden nu kledij en allerhande
materiaal opgeslagen. Sommigen onder ons moeten hun echt bedwingen en het kwijl van hun
mond vegen als ze zien wat hier allemaal staat. Enkel in de medische ruimte staan al
honderden spinal boards, KEDs, stiffnecks, beademingstoestellen, spalken, brancards,
defibs,
. Velen vragen zich af waarom dat hier zomaar mogelijk is en waarom we
bij ons jaren en jaren moeten bedelen om bijvoorbeeld maar 1 monitor te krijgen. Na de
rondleiding gaan we met John naar The Jacksonville Landing, een groot shopping center in
het centrum van de stad. Hier gebruiken we ook de lunch op de foodcourt waar er keuze in
overvloed is. Fred gaat voor een burger, Luc D en ik voor iets Aziatisch. Raar maar
lekker. Nadien spoelen we alles door met enkele MGDs bij Hooters. De eerste dat wij
drie aandoen, nog 5 te gaan
Van hieruit is het prachtig panorama op de Hart Bridge
over de St.-John River. We komen terug samen aan de wagens en begeven ons naar het Fire
Museum aan Metro Park. Dit is de echte kazerne van Catherine Street die ze indertijd
gewoon hebben opgepakt en verhuist. Een prachtige, typisch Amerikaanse stadskazerne. Hier
zwaait Linda Treadwell de plak. Ze is reeds 20 jaar bij het korps en sinds vorig jaar
verantwoordelijke voor het museum. Ze levert hier prachtig werk! Op de benedenverdieping
(garagehall) kan men 2 oude brandweerwagens bewonderen, de oude paardenstallen, het
box-system, een oude oproepcentrale, een memorial met de bel en kan men meer
geschiedenis zien over JFRD en grote branden. De bovenverdieping geeft een leefruimte weer
van deze oude kazerne. De slaapzalen (hier hangen verschillende kaders met honderden
patches waarvan enkele Belgische), de leefruimte, de keuken,
. Linda Treadwell is ook
nog eens Vice-President van de Red Knights, een mottoclub van actieve en oprustgestelde
brandweermannen van JFRD. Ze rijden bijna allemaal met een Harley en dat is natuurlijk
spek naar den bek van Luc D die thuis zelf enkele exemplaren heeft staan. Na het bezoek is
het tijd voor de station assignments. Martin en Luc VDB gaan naar 14, Willy, Paul en
André naar 10, Edwin en Marcel naar 7, Eric en Jan zitten in 5, Kristof en Danny gaan
naar 4, Angelo en Pascal naar 2, Fred, Luc D en ik gaan naar station 1. Station 1 is
gelegen op N 611 Liberty Street en is het HQ voor Battalion 1. Het district is vrij groot
en bevat Jax downtown, autosnelwegen en enkele louche achterbuurten. De station draagt de
bijnaam The Rock, verwijzend naar Alcatras. Dat wordt ook zo genoemd omdat het
op een rots ligt. Die gevangenis was vroeger het thuis voor de zware jongens, de
allerzwaarsten. Hier in Jax is dat niet anders, Station 1 The Rock is ook geen
plaats voor watjes, enkel voorbehouden aan de zwaarsten der zwaarsten
.een kazerne op
ons lijf geschreven dus. Deze post huist een BC, een Safety Officer, een engine, een
ladder (tiller), een rescue en de comvan (heus commandocentrum op wielen), alles goed voor
zon 13 man. De C-shift is van dienst en dat zien er allemaal toffe gasten uit.
Iedereen stelt zich voor en laat ons weten dat wij echt welkom zijn en dat we ons maar
thuis moeten voelen, ze geven ons het gevoel dat we al direct bij de groep horen. We
krijgen uitleg en rondleiding van de kazerne, wagens en materiaal. Spijtig genoeg is er
geen plaats voor ons drieën om in de slaapzaal te verblijven, daarom nemen we onze intrek
in een kamer die op de garagehall uitgeeft. Ni veel soeps maar dat trekken we ons helemaal
niet aan. Lt. Carlson, de chef van de engine, zorgt ervoor dat we direct over AC
beschikken, zodanig dat we niet in hoge temperaturen moeten slapen. Alhoewel er van slapen
in deze station niet veel in huis komt geeft hij ons mee. Na het diner vertrekken we voor
de eerste oproepen. Luc D Gaat mee met de Safety en Fred en ik met de engine en rescue.
Buiten brandoproepen voor Luc zijn het allemaal medische tussenkomsten. s Nachts
krijgen we nog een zeer gedetailleerde uitleg over de Command Center van de Engineer
(Korporaal chauffeur) ervan. Rond 0100am gaan we slapen.
Donderdag, 20 oktober 2005:
We staan op om 0700am. Deze nacht hebben we nog 1 medical gehad na 0100am. Na de douche is
het kennismaking met de nieuwe ploeg. Tijdens volle voorbereiding van het ontbijt moeten
we vertrekken voor een ongeval tussen een wagen en een bus, de engine en rescue rijden
uit. Bij aankomst wrikken Cpt. Fulford (chef engine) en ik de deur van de bus open en
onderzoeken we snel de inzittenden. Hier is niemand gewond. Fred en Luc D helpen
ondertussen de mannen buiten. Er is 1 slachtoffer (de bestuurster van de wagen). De auto
is zwaar gehavend maar de vrouw zit niet gekneld. Ze wordt volledig geïmmobiliseerd uit
de wagen gehaald en afgevoerd naar het dichtstbijzijnde traumacentrum, Fred gaat mee.
Tijdens het ontbijt krijgen we nog eens een oproep, voor hetzelfde accident. Blijkbaar had
een vrouw een mogelijke rechtzaak gezien in dit ongeval en ze voelde haar plots onwel en
had pijn in de nek
. Luc D is ondertussen mee met de safety voor een
appartementsbrand maar die wordt iets later gecancelled. Rond 1000am vertrekken we met de
engine, ladder en comvan naar een school in een verafgelegen district. Vandaag moesten de
kinderen daar iets meebrengen om te vertellen over het beroep van hun ouders. De zoon van
Jeff (Engineer engine) loopt hier school en daarom liet hij gewoon eens een half
brandweerkorps uitrukken. We kwamen met loeiende sirenes aangereden tot groot jolijt van
de kinderen uiteraard. Daarna werd al het materiaal besproken, werd de ladder uitgeschoven
en werd er wat meer uitleg gegeven over wat te doen bij brand. Na het schoolbezoek maakten
we een stop aan een supermarkt voor de lunch en een taart voor het 911-center. De
boodschappen stonden nog maar net in de wagen en we kregen een oproep voor een ongeval op
een bouwwerf. We waren zeer snel en als eerste ter plaatse. De engine crew liep de ladder
op richting 4de verdieping waar een man een lelijke val had gemaakt. Het materiaal werd
met een manitou naar boven gestoken. Iets later kwam er een ziekenwagen en een engine toe
met Eric en Jan. Met een bouwkraan werd het slachtoffer naar beneden gelaten, volledig
ingepakt (spalken, stiffneck, headblocks, spinal board, straps). Na de interventie reden
we naar het 911-center om die taart af te geven. De vrouw van Jeff werkt hier en vroeg om
een taart mee te brengen aangezien het hier iemands verjaardag was vandaag. Eenmaal in de
station was het tijd voor de lunch (hotdogs en chips). De namiddag bleef kalm (3
medicals). Luc D hield zich bezig met zijn blog op de pc en Fred en ik zorgden voor de
fysiek met wat fitness en een spelletje basket. Na het diner reden we met de engine en
ladder naar een grote parking aan het Altell Stadium. De engine ging het aflegsysteem op
tijd oefenen, en wij mochten plaats nemen in de tiller cabine, achteraan op de ladder. We
kregen wat uitleg hoe dat rijden vanachter op een ladder in mekaar steekt en dan was het
echt aan ons. Eerst reden we gewoon wat toertjes op de parking, nadien moesten we echt
obstakels gaan mijden, naarmate de tijd vorderde nam de snelheid toe. Volgens het
commentaar van de mannen te horen deden we het echt ni slecht en als het van hun afhing
waren wij de volgende nieuwe tillerchauffeurs. Bij het opplooien van het materiaal kreeg
de ladder nog 2 medische oproepen te verwerken, ditmaal zaten we echter wel in de cabine
in plaats van vanachter aan het stuur. Na de interventies gingen we nog naar een verlaten
hotelgebouw waar we de ladder nog even in stelling brachten. Later deze week zouden we dit
gebouw beter leren kennen. Terug in de station waren Pace en Stover al op ons aan t
wachten. Pace is een paramedic van de C-shift en Stover een brandweerman van de engine van
dezelfde shift. Pace had zijn knappe en lieve vriendin mee. We gingen samen iets drinken
in The Bridge, een Ierse pub aan de voet van de John T. Alsop Jr. Bridge, die tijdens de
nacht heel mooi verlicht was in felblauwe kleur. Rechtover de pub is ook de oude station
gelegen. Een mooi groot pakhuis met drie poorten. De mannen zijn gewoon van locatie
verhuist omdat er in dit gebouw geen plaats was voor de toen nieuwe tiller. Het oude
gebouw van station 1 is nu overgekocht en dient als woonplaats. Rond 0100am lagen we reeds
tussen de lakens.
Vrijdag, 21 oktober 2005:
Op om 0600am want er staat ons een drukke agenda te wachten. Het is nogal moeilijk want we
zijn deze nacht nog 3 keer vertrokken. We nemen snel een douche en we pikken de mannen van
Kuurne op aan station 2 om ons dan naar station 10 te begeven waar de ganse groep heeft
afgesproken. We nemen ons ontbijt met John bij Shoneys. Bij de afrekening geloven
sommigen hun ogen niet omdat er een zogenaamde firefighters discount van 50% bestaat. Dan
gaan we naar de Fire Academy van JFRD. We worden ontvangen door 2 captains en 1
Lieutenant. Na een woordje uitleg en wat filmpjes komt ook het hoofd van de Training
Division, Division Chief Geiger, ons persoonlijk begroeten. De rondleiding van de school
krijgen we van Tracey Davis, blijkbaar een zeer gerenomeerd brandweerman hier in
Jacksonville. Hij is ook de man van Tammy Davis, een paramedic van Rescue 2. We wandelen
langs de drill tower waar een klas recruten opleiding krijgt, een plas open water waar men
oefent in het aanzuigen, een heuse crashsite waar men zich ten volle kan op uitleven om
zich te trainen in het ontzetten van geknelde personen (autos, vrachtwagens, bussen,
treinstellen). Van hieruit gaan we via de USAR-site (Urban Search and Rescue) naar een
site waar men allerlei branden kan ensceneren (buizen, tanks, plassen, vaten,
). We
hadden graag wat real-fire training gedaan maar een te weinig aan instructeurs maakte dat
niet mogelijk. We namen een kijkje in de fire building en een zelfgemaakt doolhof om zich
te vervolmaken in het blindlopen. Het laatste gedeelte was bij de audiovisuele dienst.
Hier worden tal van promotie- en lesfilmpjes gemaakt voor JFRD. De cameraploeg die je soms
op interventies ziet heeft hier hun thuisadres. Bij het afscheid kregen we nog ontzettend
veel dvds mee naar huis met lesmateriaal. De lunch namen we in een Firehouse Sub,
een sandwichbar waar alles in het teken staat van de brandweer. Het werd jaren geleden
opgericht door 2 brandweermannen en nu is het een grootste ketens in het zuiden. De
namiddaguitstap was naar een brouwerij, die van Budweiser. Hier kregen we tijdens een tour
uitleg over de Amerikaanse biergeschiedenis, het bedrijf Budweiser en het bierproces. Op
het einde van de rondleiding kregen we de kans om de bieren van Budweiser te degusteren.
Het smaakt maar eigenlijk is het niet veel soeps als je gewend bent om het beste bier ter
wereld te drinken. Na het aankopen van enkele souvenirs uit de shop, reden we naar
Johns huis. Onderweg nog wat drank gaan halen en dan naar zijn museum thuis. Dat is
het ook want het staat hier vol met autootjes, beeldjes, schilderijen, patches, pins,
vlaggen, boeken,
..over de brandweer. You name it and he has it. Paul heeft ook
enkele overheerlijke pizza laten aanrukken die we allen met veel smaak verorberen. Een
hevige regenbui doet onze terugkeer iets uitstellen maar uiteindelijk raakt iedereen toch
in zijn station. Op station 1 zijn ze al de hele dag in de weer geweest voor medicals,
branden, verkeersongevallen en wateroverlast. We kleden ons snel om en springen mee in de
voertuigen om de rest van de avond dezelfde oproepen te beantwoorden.
Zaterdag, 22 oktober 2005:
Het is iets na 0100am, we liggen zon 15 minuutjes in bed, als er een oproep
binnenkomt voor de safety officer. Luc D en Fred blijven liggen, ik vertrek. Het is een
groot ongeval met 6 wagens op de I95 south. Bij aankomst zie ik Eric, Kristof en Danny. Ik
krijg te horen dat Danny en Kristof als eersten ter plaatsen waren met hun engine voor een
gewoon ongeval met twee wagens. Tijdens de hulpverlening hier, gebeurde iets verderop nog
een ongeval. Daarvoor werd dan een bijkomende ziekenwagen uitgestuurd. Nog iets later
kwamen 2 andere wagens in aanrijding met elkaar en schoven samen, zij aan zij, de baan
naar de plaats van het eerste ongeval. Tijdens dit voorval werd een ziekenwagen aangereden
en werd een patrouillewagen van een State Trooper mee de berm ingekatapulteerd.
Paramedics, brandweermannen en onze observers moesten hier toch wel een heuse sprong maken
om niet aangereden te worden. Voor deze gebeurtenis waren er maar liefst 2 autopompen, 1
ladder, 5 ziekenwagens, een wagen van SpecOps, een BC en een safety officer ter plaatse.
Daarbij kwamen er nog eens een legertje agenten van de Sherrifs Department en de State
Police met hun wagens, een politiehelikopter, de TV-ploeg van de brandweer en de PIO. Een
tiental slachtoffers werden afgevoerd naar verschillende ziekenhuizen. Enkele oproepen
later is het ochtend en maken we ons klaar om te vertrekken. Vandaag gaan we naar het
Oktoberfest in Daytona Beach, overal ter wereld gekend als het kleine broertje van Daytona
Bike Week eerder op het jaar. Net buiten Jacksonville stoppen we voor een ontbijt bij
Shoneys. De Red Knights hebben hier ook afgesproken en er waren afspraken om van
hieruit samen naar Daytona te rijden met hun als escorte maar dat zou teveel van ons
tijdsschema wegnemen. We rijden dan maar alleen naar Daytona maar maken eerst een stop van
enkele uren aan de nieuwste en grootste Harley shop ter wereld. De Harley Davidson shop
Bruce Rossmeyer is sinds 2 weken open maar viert dit weekend hun grote opening. Buiten
zien we duizenden mottos staan, tal van standen over kledij en andere
mottotoebehoren. Er zijn ook heel wat drank- en eetstanden die we uiteraard niet links
laten liggen. Als voorbode wat ons in Daytona staat te wachten krijgen we hier ook al heel
wat vrouwelijk schoon te zien. Verder is er op het complex ook nog een restaurant en een
hotel. De shop is ontzettend groot met op de benedenverdieping alles wat je maar kan
bedenken ivm Harley Davidson, op de bovenverdieping staan er dan enkel mottos. Van
hieruit kan je ook een kijkje nemen in de maintenance waar men de mottos in elkaar
zet of een onderhoud geeft. We nemen nog snel een dansoptreden van de Dancing Angels mee
en dat was zo goed dat we direct iets nodig hadden om onze innerlijke mens te koelen en te
sterken. Fred nam hier een foot long hot dog, iets waar hij in de toekomst nog wel eens 2
keer zal bij nadenken eer hij dat besteld. Een uurtje later kwamen we aan in Daytona. We
spraken een uur af en splitsten op. Fred, Luc D en ik bleven samen en wandelden de ene
kant van Main Street volledig af tot aan de pier. Natuurlijk gingen we in elke winkel wel
eens binnen om te kijken of iets te kopen. We stopten ook op tijd om iets te drinken aan
de talloze drankstandjes met schaarsgeklede meisjes. Een TV-ploeg van een Chinese zender
spotte ons en vroeg of zij ons konden interviewen ivm de orkaan Wilma. Wat wij als
Belgische brandweermannen hier kwamen doen en wat wij van deze orkaan dachten. Daarna was
het tijd om de andere kant van main Street te doen, weer met winkeltjes en drankstandjes
met schaarsgeklede juffrouwen die voor ons gewillig poseerden. Ergens halverwege zagen we
enkele Harleys staan van Daytona Beach fire department. Bij grote evenementen zoals
het Oktoberfest worden deze ingezet om sneller medische hulp te kunnen bieden aan mensen
in nood. We namen enkele fotos en maakten een praatje met de paramedics. Wat later
bleven we iets langer in een bar omdat hier een steengoeie groep optrad. Na een tijdje
zijn Fred en ik toch verder gegaan en Luc D bleef ter plaatse. Fred en ik gingen op zoek
naar het clubhouse van The Outlaws, een wereldbekende mottoclub. Carl kent enkele
Amerikaanse clubleden en we waren door hen uitgenodigd om tijdens dit weekend iets te
komen drinken in het clubhouse aldaar. Het werd wel een wandeling van 5 kilometer maar dat
kon geen kwaad want we kregen hierdoor ook een prachtig zicht over de skyline van Daytona
Beach en de Main Street Bridge die vol stond met motards. Op onze terugweg naar de wagen
hielden we nog even halt bij een stand van Hooters voor een drankje en wat fotos.
eenmaal terug in Jax op onze station moesten we natuurlijk alles vertellen over onze dag
en ja, ook de fotos werden getoond. De mannen van de engine zijn een hele dag in de
weer geweest om een speciale trailer vol te laden om een van de volgende dagen naar het
zuiden te sturen. Wilma komt er aan. In het begin was de voorspelling dat zij vandaag aan
land zou komen maar dat is ondertussen met 2 dagen uitgesteld, ze is ook iets meer naar
het zuiden gezakt wat maakt dat Jacksonville niet zoveel zal lijden onder deze orkaan.
Gisteren is ook een team van specialisten van JFRD naar het zuiden getrokken om te zien
wat zij juist van hulp kunnen bieden en om daar de hulpverlening ook te coördineren. Het
was een zware dag voor allen en de ganse station slaapt al om middernacht.
Zondag, 23 oktober 2005:
5 minuutjes lig ik in bed en we mogen er al terug uit. Ditmaal rijden we met de engine
naar Maxwell Coffee House voor een brandalarm. Uiteindelijk blijkt het niets te zijn en
rijden we na een kwartiertje terug naar de station met genoeg koffie voor een jaar.
Iedereen kroop terug in bed tot 0229am
De bel ging af voor een 2nd alarm op State
Street, nog geen kilometer van onze post. We lagen gekleed in bed wat maakt dat we bij een
oproep enkel in onze laarzen moeten springen en 15 meter verder moeten lopen om daar in de
engine te stappen. Tijdens ons verblijf hebben we al heel wat keren moeten vaststellen dat
het echt lopen is want ze rijden hier bliksemsnel buiten. Gemiddelde uitruktijd voor
station 1 is 20 seconden, wat maakt dat we vrij dikwijls in een rijdend voertuig moeten
springen om toch nog mee te gaan. Bij deze oproep was het niet anders maar ditmaal met de
ladder want de engine
..was al weg. Wij liepen onze kamer uit en de engine reed
buiten! Bon, binnen 1 minuut zijn we ter plaatse. We zien dat het om het leegstaand
hotelgebouw gaat waar we eerder deze week geoefend hebben. Er is hevige rookontwikkeling
aan de straatzijde van het gebouw en op het dak, vuur is er niet te zien. Engine en Ladder
1 zijn als eersten ter plaatse. Engine 1 maakt een toegang en gaat naar binnen voor een
verkenning, Ladder 1 gaat naar het dak voor ventilatie. Op een dik half uur is de brand
geblust. Hulp werd massaal ter plaatse gestuurd en ik denk dat er volgende voertuigen
aanwezig waren: 9 autopompen, 4 ladders, 2 rescues, 2 BCs, 1 DV, 3 safety
officers, SpecOps, Air unit, Rehab, Comvan. Uiteraard waren de PIO en de TV-ploeg van de
brandweer eveneens ter plaatse samen met een regiment agenten. Tijdens de blussingswerken
raakte 1 brandweerman gewond aan gezicht en handen. Zijn helm en masker waren zodanig
versmolten van de hitte dat hij 1ste en 2de graad brandwonden had. Ook hebben we bij deze
interventie weer 3 zeer grote verschillen gezien; het RET-team, het commando en de rehab.
Het RET-team is een ploeg van 3 brandweermannen volledig uitgerust om in een brandend
gebouw binnen te gaan. Ze hebben nog wat extra materiaal mee zoals een Halligan en een
bijl, een reddingstouw, een hook en een extra persluchttoestel met masker.
Deze ploeg blijft van begin tot einde stand-by en komt enkel in actie als er een
brandweerman in nood is. Bij het verschil van het commando zien we dat de leidinggevende
officier in zijn wagen blijft zitten en van daaruit de operaties coördineert. Zijn wagen
staat ook niet onmiddellijk aan de brand, maar een straat verder. Bij deze brand werd ook
het mobiel command center daar geplaatst. De LvO laat zich bijstaan door de engineer van
de comvan, zijn eventuele BCs en natuurlijk ook de Captains en Lieutenants van de
companys. De rehab unit is een oude ziekenwagen die het volgende materiaal bijheeft;
brancards, stoelen, tafels, gekoelde doeken, drank, parasols,
. Bij grote inzetten,
zoals deze brand, kunnen de brandweermannen hier na hun actie even tot rust komen. Alle
brandweermannen die een persluchtinzet achter de rug hebben, worden hier ook gecontroleerd
door 2 paramedics. Hun parameters worden constant opgenomen (pols, ademhaling, saturatie,
bloeddruk) en het CO-gehalte in hun bloed wordt ook gemeten. Alle ploegen zijn rond 0500am
terug in hun kazerne waar nog druk wordt nagepraat over deze interventie. De mannen van de
volgende shift komen toch al binnen en daarom besluiten we om ons maar te douchen en
direct op te blijven. Tijdens het kuisen van de voertuigen en het ontbijt krijgen we nog
enkele medische oproepen te verwerken. Na de lunch probeer ik toch nog snel enkele uurtjes
slaap in te halen terwijl de meesten naar Football kijken op TV. In de late namiddag
krijgen we nog een brandalarm binnen voor The Jacksonville Landing maar dat blijkt
uiteindelijk niets te zijn. In de station wacht ons een overheerlijke spaghetti en
natuurlijk brownies en vanille ijs als dessert.
Maandag, 24 oktober 2005:
Vandaag is het Wilma day! De orkaan komt vandaag aan land en zal over Florida terug de
oceaan in gaan. Voor ons is het niet veel meer dan een gewone regenachtige dag in België
maar in het zuiden van Florida krijgt men het wel hard te verduren. De TV staat de hele
dag aan om haar doortocht tot op de voet te kunnen volgen. Deze nachts was nogal druk. Na
middernacht zijn we 5 x buitengereden, allemaal voor medische tussenkomsten. We zijn naar
de gevangenis geweest, we hebben een overval gehad, een zieke ten huize, een ongeval
openbare weg en een steekpartij. Net na het ontbijt kregen we een oproep binnen voor een
kerkbrand. Fred en Luc D vertrekken met de ladder, ik met de safety officer. Eenmaal ter
plaatse zien we geen vuur maar wel een hoop rook. Het is een 1ste alarmsbrand dus volgende
voertuigen zijn aanwezig: 1 BC, 1 safety, 3 autopompen, 2 ladders, een rescue en voor dit
gebied (district 19) ook een tankwagen. Na wat zoeken en de inzet van een warmtebeeld
-camera weet men dat het vuur in een vals plafond zit en is het in een tel geblust. Bij
terugkomst in de kazerne staan de andere Fire Observers ons al op te wachten want we gaan
weer op stap vandaag. Snel wat anders aantrekken en dan naar station 2 om de mannen van
Kuurne op te pikken. Deze hadden er blijkbaar al genoeg van want ze stonden ons op te
wachten met koffer en al. Ja, ze hadden reeds afscheid genomen en waren klaar om te
vertrekken. Bon, we hebben hun heel kalmpjes uitgelegd dat ze eigenlijk wat te vroeg
waren
.zon dag of twee. In station 2 was er ook een brandweerman die wat shirts
verkoopt van JFRD en natuurlijk kwam dat voor iedereen onder ons wel goed uit. Daarna ging
het naar een oude kazerne waar ook een oefentoren staat, de eerste in Florida. In de
kazerne is de hoofdzetel van de Union (Vakbond) ondergebracht. We kijken er wat naar de
fotos, bestellen onze kalenders van JFRD en wandelen nog even voorbij een hele oude
engine. Deze wordt gebruikt voor tal van plechtigheden zoals huwelijken en begrafenissen.
Van hieruit rijden we met zn allen naar de uniform shop maar in het drukke verkeer
loopt het mis. Onze wagen gaat blijkbaar een andere richting uit en komt uiteindelijk wel
bij een uniform shop terecht, t is wel de verkeerde maar kom. Bon, na een belletje
staan we binnen het kwartier terug bij de groep aan een andere shop. Wat aankopen doen en
dan naar een navy shop. Hier kan je alles vinden van kledij, tot, pins, vlaggen maar ook
tenten, slaapzakken, eetgerij,
..alles wat ze in t leger maar gebruiken. Een
echte Stock Americain dus! Het Altell Stadium was het volgende wat op het
programma stond. Het huis van het footballteam van Jax, de Jaguars. Hier kunnen zo rond de
65.000 toeschouwers naar de meest favoriete sport van Amerika komen kijken. We stoppen ook
nog aan het War Memorial waar de namen opstaan van alle Jax inwoners die tijdens oorlogen
zijn gesneuveld. Terug in de stations is het al donker en vertrekken Fred en ik terug naar
de memorial en het stadium voor wat nachtfotos. Het is keidruk en we zien
limos langs alle kanten rijden. Blijkbaar is er een concert van Neil Diamond deze
avond in the arena. In de late avond krijgen we nog enkele oproepen te verwerken waaronder
een woningbrand voor Luc D en mezelf en een medical voor Fred, op het concert van Neil
Diamond.
Dinsdag, 25 oktober 2005:
We staan op rond 0700am. Vandaag is het de C-shift die van dienst. Eigenlijk de beste
shift voor ons omdat we met deze mannen het meeste gewerkt hebben, het is ook de jongste
ploeg. Na middernacht zijn we nog 3 keer vertrokken voor branden maar zo speciaal waren ze
nu ook weer niet. Het reeds gekende ochtendritueel: douche, voertuigen kuisen en
ontbijten. Om 1100am zijn alle observers verzameld aan station 1 om naar de Marine Units 1
en 2 te vertrekken. We krijgen escorte van onze engine. Marine units 1 en 2 zijn
ondergebracht in station 38. Er liggen 2 boten. De grootste van JFRD, de Eugene Johnson en
de kleinere Marine 2. De Eugene Johnson is een boot van 35 jaar oud en zal volgend jaar
vervangen worden maar de schuit heeft zijn diensten reeds verschillende malen bewezen bij
grote fabrieksbranden aan de oevers van St.-John. Met 3 pompen en 3 monitors kunnen ze om
en bij de 25000 liter water verpompen, de kleinere Marine 2 moet het doen met 5000 liter.
De Marine 2 komt meer in dienst omdat deze veel kleiner, wendbaarder en sneller is. De
station is bemand door 1 captain en 2 engineers en bij een oproep kan er dus vanuit deze
post maar 1 vaartuig vertrekken. Een boottochtje zit er niet in en daarom gaan we dus maar
naar huis. Ondertussen gaven Paul en Martin nog een interview voor de zender First Coast.
Wij zetten de mannen van Kuurne af aan hun station en Fred, Luc D en ik reden naar
The Landing voor een lekkere lunch in een Italiaans restaurant. Den digestief
was bij hooters en dan reden we nog naar een lokale Harleyshop voor
.inderdaad, voor
Luc D. Aangezien het de laatste dag was bij JFRD waren de plannen om te voorzien in een
lekker Belgisch menu maar tijdstekort gaf ons enkel de mogelijk om een dessert te kopen.
Wij dus naar de Winn-Dixie over de kazerne achter een chocoladetaart, pecannoottaart,
fruittaart en een real Bruges apple pie
..een echte Belgische taart in de far West,
go figure. Deed me spontaan denken aan een winkel enkele maanden terug in Reno. Daar stond
op de venster geschreven: Real Belgium waffles, no sugar and fatfree!. Bon,
wij met 4 taarten en dan nog eens 6 liter ijscrème terug naar de kazerne. Het was een
leuke avond, gevuld met grappen en grollen uithalen. Af en toe kwam er nog eens een oproep
binnen.
Woensdag, 26 oktober 2005:
Het is iets na 0600am als we de deur van de station achter ons dichttrekken. Deze nacht
zijn we nog 3 keer vertrokken voor brandoproepen (1 x safety, 2 x ladder) en daarom is het
nu nog vrij stilletjes in de kazerne. We nemen een douche, drinken een kop koffie en
schrijven nog een brief aan de mannen van The Rock. We hebben weer allemaal
afgesproken aan station 10 om van daaruit tot bij Sweetie te rijden waar ons het ontbijt
werd aangeboden. Vandaag gaan we richting Ocala, onder begeleiding van John. In de
voormiddag staat het Florida State Fire College op het programma, de brandweerschool van
de staat Florida. Dit is gewoon adembenemend! Eerst krijgen we een rondleiding in de
gebouwen (burelen, klassen, het auditorium), dan gaan we naar buiten en houden even halt
aan het memorial. Een memorial voor alle gesneuvelde brandweermannen van de staat Florida
en de 343 collegas van 11 september. Je kan het domein van de school eigenlijk als
een waar dorp beschouwen waar men elke situatie kan nabootsen. Hier zijn velden en bossen,
straten, gebouwen, een USAR-site, een spoorweg,
.. Ze beschikken hier over 8
brandweervoertuigen om te gebruiken tijdens oefeningen. Er is ook een grote kantine waar
iedereen s middags kan lunchen, heel lekker eten wordt hier geserveerd tegen een
zeer redelijke prijs. De koks zijn allen mensen die opleiding volgen om later in
grootkeukens te werken. Na de lunch in de school vertrekken we naar een wereldbekende
constructeur van brandweerwagens, E-one. Een groot bedrijf dat in 1972 begonnen is in een
kleine schuur. Nu werkt deze firma zon 400 voertuigen per jaar af, allen gemaakt op
maat van de klant. Hier maakt en test men alles zelf, enkel de pomp, de motor en de banden
komen van externe bedrijven. Ze werken hier de klok rond en kunnen een brandweerwagen
klaarmaken in iets minder dan 20 uur. Na het bezoek rijden we snel naar de Ramada Inn
Mandarin te Jacksonville, het hotel waar we de eerste nacht ook verbleven. Chief Barret en
Tammy Davis van station 2 staan ons reeds op te wachten want vanavond is het het farewell
diner. Eerst nog wat shirts, sweaters en petjes kopen van de brandweer en dan maken we ons
allen klaar om naar een tent te gaan waar ze heerlijk eten serveren. Mongolian BBQ, iets
Aziatisch, de eetkommetjes moesten we zelf vullen met allerlei soorten groenten en vlees,
de sausjes mochten we ook zelf samenstellen en dan ging alles naar een grote bakplaat waar
koks het eten verder afwerkten
.speciaal maar ontzettend lekker! Aan tafel werd alles
opgegeten en doorgespoeld tijdens interessante gesprekken met genodigden van JFRD
waaronder Chief Barret, John en Sweetie, Linda Treadwell,
. Na het diner kregen was
er nog een diploma-uitreiking voor ons allen en werden natuurlijk speeches gehouden en
geschenken uitgewisseld. Na dit alles was het tijd voor de Crazy Horse! Een ontzettend
leuke danstent met een hele grote dansvloer waar echte cowboys en cowgirls dansten.
Enkelen waagden zich aan enkele pasjes van een line-dance. Anderen hadden dan weer een
andere dansvloer (met andere muziek) gevonden in hetzelfde gebouw. Dat was meer spek naar
onzen bek. Het werd een avond van drinken, plezier maken, babbeltjes maken, dansen,
observeren,
.
Donderdag, 27 oktober 2005:
We verlaten Jacksonville en begeven ons naar Titusville. Onderweg kwamen we langs Daytona
waar we dan ook nog eens de Daytona speedway bezochten. Vandaag zat het er niet in om met
een racewagen over de track te scheuren, daarom namen we maar een hobbelig treintje
waarmee we langsheen de piste zoefden, voorbij de ziekenboeg reden met een
stuk of 20 ziekenwagens en even halt hielden aan de Victory Lane, de plaats
waar de prijzen worden uitgedeeld. Uiteraard was dit de uitgelezen plek om onze groep op
de gevoelige plaat vast te leggen. Eén van de 2 immens grote tribunes is 1,3 kilometer
lang en biedt plaats aan meer dan 100.000 man. De lunch namen we wat verderop in een
Burger King en vandaar reden we richting strand. In Daytona Beach mag je op een stuk van
het strand met je autos rondrijden, dat moesten we natuurlijk ook eens gedaan
hebben. Ergens halverwege op t strand stopten we en was het tijd voor een drankje en
wat luide muziek
precies echt zoals in de films. De strafste mannen namen zelfs een
duik in de Atlantische oceaan. Na een uurtje hielden we het voor bekeken en reden we
verder richting Titusville. Bij aankomst in het hotel was er na de kamerindeling nog even
tijd om een duikje te nemen in t zwembad. s Avonds aten we in een
all-you-can-eat buffet waar menig koebest achter de kiezen verdween. Een van de observers
nam even de moeite om het aantal gerechten te tellen in het buffet en kwam uit op 145.
Conclusie : dit is teveel om uit te kiezen. Na de maaltijd trokken sommigen met enkele
blikjes bier naar de rand van het zwembad, anderen gingen dan nog eens even op stap. We
zagen al snel een Ierse pub en ik dacht al aan een lekkere whisky maar t was veel
minder en daarom trokken we na één of ander raar Iers brouwsel terug naar het hotel.
Vooraleer we gingen slapen hielpen we de anderen door hun blikjesvoorraad aan de overdekte
patio van het zwembad.
Vrijdag, 28 oktober 2005:
Na een heerlijke nachtrust is er een ontbijt buffet in het hotel. Na het ontbijt rijden we
naar Cape Canaveral en bezoeken we het Kennedy Space Center van de NASA. NASA staat voor
National Aeronautics and Space Administration. Vanop deze basis vertrekken de Space
Shuttles, dit is trouwens de enige basis ter wereld waar dat kan. Er zijn 2
lanceerplatforms voor shuttles, 39A en 39B, en vanop platform 39B is de Discovery
gelanceerd op 26/07/05. Er is ook een landingsbaan op deze basis voor de shuttles
maar soms komt er, zoals de Discovery, een shuttle terug op de rug van een Boeing 747. Op
9 augustus van dit jaar maakte de Discovery een spannende maar veilige terugkeer naar de
Aarde met een landing op Edwards AFB te California. Door het slechte weer toen boven
Florida moest de shuttle uitwijken. Het veer verbleef 13 dagen in de ruimte. De
maanmissies met de Apollo-raketten zijn ook van hieruit gestart. De bekendste missie is
natuurlijk die van Armstrong, Aldrin en Collins die met hun Apollo 11 en de Lunar Module
Eagle een veilige landing maakten op de maan op 20 juli 1969. We gaan eerst naar het
Visitors complex waar we een 3D-film kunnen bekijken in het Imax-theater. Een film over de
geschiedenis van de ruimtevaart, maanlandingen,
Nadien wandelden we door Rocket
Garden waar vele raketten staan opgesteld. Nadien stapten we mooie bussen op van KSC en
reden we naar verschillende gebouwen waar bijvoorbeeld alle onderzoeken gebeuren, waar de
administratie van KSC is, waar de verblijven zijn van astronauten en de bouwhallen. Nadien
terug de bus op en we reden naar het Apollo building, via het majestueuze Vehicle Assembly
Building. Een ontzettend groot gebouw waar de shuttle aan de brandstofraketten wordt
vastgemaakt en rechtgezet wordt op een grote transportband, die het veer dan
naar het lanceerplatform brengt. Het is een gebouw van rond de 180 meter hoog en heeft een
schildering van de Amerikaanse vlag op een zijde. Deze tekening meet 70 meter hoog en 50
meter breed. Naast het gebouw zien we Mission Control Center, van hieruit worden de
lanceringen en landingen gecoördineerd. Via de brandweerkazerne, de perstribune en de
bekende digitale aftelklok komen we aan in het Apollo/Saturnus Center. Hier kijken we naar
films en andere voorstellingen die allemaal in het teken staan van de Apollo of de maan.
Vanuit het Mission Control Center maken we ook een lancering mee van een Apollo
.van
jaren terug uiteraard. Het hele bezoek is echt adembenemend en geeft ons echt kippevel!
Vooraleer we vertrekken nemen we nog eerst een kijkje in een replica van de Space Shuttle
Explorer en wandelen we naar het memorial. Een groot memorial voor alle astronauten die
gesneuveld zijn in dienst, waaronder de bekendsten zijn van de Space Shuttles Columbia
(2003) en Challenger (1986). In Orlando komen we rond 0530pm aan in het hotel. De check-in
verliep vrij vlot maar de inname van de kamers dan weer niet. Sommigen kregen een reeds
bezette kamer of kregen hun deur gewoonweg niet open. Bon, na een tijdje was alles dan
toch in orde en vulden we de rest van de avond met diner, het bezoeken van enkele outlets,
een duik in het zwembad van het hotel en wat drankjes. Enkelen gingen wat verder stappen
maar Fred, Martin, André en ik hielde het bij Coconut Willys. Een rare keet
rechtover het hotel.
Zaterdag, 29 oktober 2005:
Vandaag en morgen bezoeken we 2 pretparken, op zich niet moeilijk want er zijn er maar
liefst 7 in Orlando. Universal en Epcot werden eruit gekozen. Na een, alweer zeer
uitgebreid en lekker, ontbijt reden we met zn allen naar Universal. Een zeer tof
park waar je allerlei nagebouwde sets ziet van bekende films. Het park was zeer mooi en
net, toffer dan Universal Studios in Hollywood. De groep splitste zich op. Fred, Luc D en
ik deden bijna alle attracties aan; Earthquake, Back tot the Future, MIB, ET, Terminator
II, Twister, een optreden van de Blues Brothers, Revenge of the Mummy,
. We hadden
ook nog eens graag naar de speeltuin van diene opgeblazen haring Jaws gaan kijken maar dat
was toe wegens onderhoud. Voorts is het park opgedeeld in verschillende zones en loop je
als het ware door echte grote steden zoals San Francisco, New York City, Hollywood en
Beverly Hills. Vandaag ging het park iets vroeger toe omdat het deze nacht Scary Night
was. Dan is het park de hele nacht open en staat alles in het teken van Halloween. Moet ne
keer tof zijn om te doen maar ge moet wel voor een tweede keer inkom betalen
We
wandelen nog wat door Universal City en we drinken er eentje in het Hard Rock Café. Als
we s avonds terug in het hotel aankomen zien we dat John, Sweetie en JB er ook al
zijn. Zij zullen ons tijdens de laatste dagen hier in de States vergezellen. Het diner is
bij Ponderosa en nadien gaan we nog wat winkelen en iets drinken.
Zondag, 30 oktober 2005:
Iedereen was vergeten dat het winteruur sinds deze nacht van kracht was en dat maakt dat
iedereen een uur te vroeg beneden in de hotellobby staat. Eigenlijk is da zo erg nog ni,
zo zijn we heel vroeg in Disneys Epcot Center, het tweede pretpark tijdens ons
verblijf hier in Orlando. Epcot is eigenlijk wel een raar pretpark hoor
.het heeft
allemaal te maken met de toekomst en de wetenschap en daar zijn dan allemaal attracties op
gebouwd. Het is er ook een food and wine festival. Over de helft van het park zijn talloze
paviljoenen gebouwd van verschillende landen over de hele wereld. Er zijn
tentoonstellingen, shows, filmvoorstellingen,
.allemaal over het welbepaalde land of
over een product van de land. Er zijn restaurants, kleine eettentjes, winkels,
.. Je
kan er ook enkele bier- en wijn degustaties volgen
.iets wat niet mag ontbreken op
ons programma uiteraard. We vinden hier gastlanden zoals:Griekenland, Polen, United
Kingdom, Frankrijk, China, Japan, Noorwegen, Duitsland, Italië, Amerika, Spanje, Canada,
Mexico, Marokko,
. We doen elk paviljoen aan en we gaan op elke attractie zoals
bijvoorbeeld de El Rio del Tiempo, een boottochtje doorheen Mexico. Toch zijn
er nog enkele Epcot-attracties die we aandoen zoals een test track voor wagens, Soarin
(hier moet je plaatsnemen in een zweefvliegtuigje terwijl het hele Californische landschap
onder je door glijdt
echt heel mooi!) en Space Mission. Hier moet je de plaats
innemen van astronaut en moet je een ruimteveer besturen. In dit toestel wordt je lichaam
echt wel getest want er komen een pak G-krachten en dat voel je! We dineren vrij
uitgebreid in het restaurant The Nine Dragons van China. Na de lekkere maaltijd lopen we
naar buiten om het prachtige vuurwerk te bewonderen. Een waar spektakel met vuur,
vuurwerk, licht en muziek
..chique! s Avonds gaan we nog iets drinken in een
bar over het hotel. Edwin, Fred, André, Danny en ik trekken er vandaag wat verder op uit.
Dat was ook nog een leuke plek waar je iets kon drinken en waar er knap gedanst
werd
.
Maandag, 31 oktober 2005:
De laatste dag in de States
..het komt er sneller aan dan je denkt. We staan met
kleine oogjes aan de ontbijttafel, voor deze keer niet zo uitgebreid wegens tijdsgebrek.
Dan begint het laatste gevecht om de koffers in de wagens te krijgen maar wonderwel gaat
het steeds gemakkelijker
. In tegenstelling van het normale hebben we na twee weken
Amerika minder bagage dan bij het begin of zou die extra wagen van John het verschil
maken! Rare zaak
Bon, up and away naar Boggy Creek. Boggy Creek is een moerasgebied
in een prachtige natuurstreek onder de aanvliegroute van Orlando Airport en woonplaats
voor vele dieren zoals vogels, vissen, slangen en natuurlijk ook alligators. Wij komen
voor die laatste beestjes. We hebben er wel al enkele gezien deze week (KSC) maar nu gaan
we echt tot in het hart van hun verblijfplaats met een luchtschroefboot. Een
grote platte badkuip (we kunnen er in met de ganse groep) met vanachter een heel grote
schroef op die ons eigenlijk vooruit blaast. We zweven als het ware boven het water. Op
deze manier zien we echt een pak alligators, grote en kleine en ze staan vanaf nu allemaal
op foto. Tegen de middag is het tijd om naar de luchthaven te gaan. Iedereen begint te
beseffen dat de vakantie nu wel voorbij is en daardoor wordt het steeds maar stiller in de
groep. Check in, nog een hapje naar binnenspelen en dan moeten we afscheid nemen van John,
Sweetie en JB. We nemen de nodige kussen en omhelzingen en snel nog wat fotos. We
moeten nog afscheid nemen van iemand
.Edwin. Die blijft hier nog enkele dagen wachten
op zijn vrouw die donderdag naar Amerika komt. Zij gaan dan nog een rondreis maken naar
het zuiden van de staat. Na de controle, nog een laatste keer zwaaien naar de
achterblijvers en wij het vliegtuig op. Het eerste traject is van Orlando naar Washington,
daar hebben we maar even de tijd om over te stappen naar ons ander toestel dat ons naar
België moet brengen. Bij het taxiën naar de runway moeten we enkele keren stoppen en
horen we via de intercom dat er ergens aan het toestel een probleem zou kunnen zijn.
Blijkbaar branden er in de cockpit lichtjes die niet moeten branden, maar na een tijdje
hangen we toch in de lucht. Uiteindelijk kwamen we nog iets vroeger toe op Dulles dan
voorzien. Luc D en ik wandelden nog even naar de balie van de klantendienst van United
Airlines om een oude vriendin op te zoeken maar ze moest spijtig genoeg niet werken
vandaag. Na een drankje in de bar rechtover de gate was het tijd voor de boarding.
Dinsdag, 1 november 2005:
We kregen een lekkere steak als maaltijd, de film die ik bekeek was die met Angelina Jolie
en Brad Pitt, Mr. And Mrs. Smith. Na een rustige nacht met enkele uurtjes slaap werden we
gewekt voor het ontbijt. Een uurtje later maakten we een zachte landing in Zaventem, iets
vroeger dan voorzien. We werden al direct geconfronteerd met het
temperatuursverschil
.ach, waren we maar in Florida gebleven
.. Na het ophalen
van de bagage werden we allen begroet door vrouwen, vriendinnen en kinderen. Marc Opstal
stond ons ook op te wachten. Na de eerste kussen en eerste korte verhalen kreeg Paul
ineens een schitterend idee
..hij betaalde er nog ene! Het is, tot vandaag, nog voor
iedereen een raadsel hoe hij nog zoveel geld overheeft. Dat zijn de goede eigenschappen
van een secretaris zeker
.? Bon, een lekkere Belgische pint in ons
handen
.santé en hop, ze was weg. Na voorstellingen aan andere families begon
iedereen zo stilletjes aan naar huis te vertrekken. De stage Jacksonville 2005 is voorbij!
Hier wil ik toch nog wel iedereen bedanken voor de leuke tijd ginder. Jullie waren
allemaal, één voor één, toffe gasten en het was zeer plezant om met jullie 2 weken
Amerikaanse avonturen te beleven. Ook nog een woord van dank aan John. Hij zorgde ervoor
dat wij overal warm onthaald werden. Maar dan zeker nog een grote dank U aan Paul, want
hij was eigenlijk zo de grote bezieler van deze trip. Na maanden werk mag hij deze stage
alweer als een groot succes beschouwen.
Paul Vanlook Brandweer Gavere
Eric De Theije Brandweer Westdorpe (Nl)
Carl Verstrepen Brandweer Lennik
Luc David Brandweer Nieuwpoort
Angelo Descheemaeker Brandweer Kuurne
Pascal Favere Brandweer Kuurne
Kristof Stulens Brandweer Hoeselt
Marcel Kunkeler Brandweer Zaventem
André Maranus Luchthavenbrandweer Woensdrecht (Nl)
Jan-Willem Van Doerselaar Brandweer Sluiskil (Nl)
Edwin Dijkhuyzen Bedrijfsbrandweer DOW Chemicals Terneuzen (Nl)
Martin Sparreboom Brandweer Terneuzen (Nl)
Luc Van den Bossche Brandweer Kaprijke
Willy Van den Bossche Brandweer Kaprijke
Fred De Vos Dienst 100 Zottegem
Danny Aerenhouts Dienst 100 Diest
Carl, Thanks for this live report from station 1 and on the road