Verslag te lezen op deze pagina KLIK HIER

TV-interview

http://stages.fireobservers.org/#20

Reisverslag stage Jacksonville 2005

Onze stage in Jacksonville ging door van 18 oktober tot 1 november 2005. Voor de derde keer trokken we richting Jacksonville, waar echter ondertussen een nieuwe burgemeester, en dus ook een nieuwe brandweercommandant aan het bewind was, waardoor we soms opnieuw moesten aftasten hoever we konden gaan. De stagedagen waren gepland in het eerste deel van de reis. De tweede week was voorzien om toeristische plekken in de buurt van Orlando te bezoeken. Ook tijdens de stageweek waren er op voorhand enkele andere activiteiten vastgelegd. Onze groep bestond uit 16 personen en was zoals steeds een heerlijke mix van beroeps en vrijwilligers, van Belgen en Nederlanders, van brandweermannen en ambulanciers.
Voor de eerste maal was onze stage live mee te volgen op internet, waar dagelijks onze belevenissen werden bijgewerkt op de pagina : http://jax2005.skynetblogs.be Bijna 3500 bezoekers gingen langs op deze pagina om ons te volgen en konden zo onze dagelijkse belevenissen mee volgen. Toch hebben we alles nogmaals uitgeschreven in onderstaand relaas en hopen we U weer een aangename leeservaring toe.
REISVERSLAG JACKSONVILLE 2005

Dinsdag, 18 oktober 2005:

Het is zonnig weer maar nogal fris. Het is al een druk gerij op het vertrekniveau van de Nationale Luchthaven in Zaventem. Sommige mensen moeten op zakenreis, anderen op vakantie. Wij horen bij die tweede groep want de Fire Observers staan er weer voor een 14-daags verblijf in Amerika. De tweede stage voor dit jaar gaat naar Jacksonville, Florida. Ik kom Fred tegen die afscheid neemt van zijn vriendin en we wandelen samen de vertrekhal binnen. Iets verderop staan er al bekenden. Luc David waarmee ik eerder dit jaar de stage naar Reno heb gedaan en Paul Vanlook, de secretaris en de hoofdbegeleider van deze reis. Het is rond 09h30 als we beginnen inchecken, de laatste is er door zo rond 10h00. Snel nog een groepsfoto en dan nemen we afscheid van vrouw, vriendin en Kris Hoofd en Marc Opstal (Voorzitter) die ons ook nog kwamen uitwuiven. In het tax freegedeelte drinken we ons laatste Belgisch pintje voor de komende 2 weken. De controle op weg naar het vliegtuig gaat vrij snel maar enkelen hebben pech en moeten zich aan een privé-fouille onderwerpen. De boarding van onze vlucht naar Washington gaat vlotjes en voor we het goed en wel beseffen hangen we al in de lucht. De lunch wordt geserveerd (voor mij is het kip) en nadien kijk ik wat naar de film Dr. Doolittle II met een whisky. Op het voorziene aankomstuur landt UA951 op Dulles Intl. Op 45 minuten zijn we door immigratie en begeven we ons naar de gate voor de volgende vlucht, die naar Jacksonville. Het kleinere toestel vertrekt op tijd. In Jacksonville worden we opgewacht door John en Sweetie, een prettig weerzien voor sommigen onder ons. De begroeting en voorstelling was door, nu was het tijd om onze huurwagens op te halen. Hier kwamen we bij het eerste probleem. Paul wou blijkbaar absoluut een wagen hebben van bij Dollar Rent-A-Car, op zich geen probleem maar wel als je eigenlijk bij Budget gehuurd hebt. De 2 bedienden bij Dollar zagen na een halfuur vastgelopen computers dat we geboekt hadden bij Budget. Bon, effe van balie verhuizen en een beetje later zaten we al in de wagens op weg naar ons hotel. Na een klein uurtje kwamen we aan in het Ramada Inn Mandarin. Inchecken, kamerverdeling en installeren in de ruime en nette kamers. Het diner ging door in een buffetrestaurant iets verderop, het Golden Corral Buffet. Hier kwam ook JB de groep vervoegen. Het was hier een buffet à volonté en dat vonden velen blijkbaar een schitterend idee. Nadien keerden we terug naar het hotel maar niet iedereen wou al in bed duiken. Enkele mannen gingen naar een Hooters wat verderop. Fred, Luc D en ik gingen naar de bar van het hotel voor enkele glaasjes Glenfiddich. Marcel zag dat het goed was en kwam erbij zitten. Tegen middernacht zijn we allen gaan slapen.

Woensdag, 19 oktober 2005:

Lekker geslapen maar zoals verwacht reeds op rond 0400am. Douche, ontbijt en om 0900am met John en JB vertrokken richting Jacksonville Fire and Rescue Department HQ. Daar stond Bennie Seth, de Public Information Officer (PIO), ons op te wachten. We kregen te horen dat de afgelopen nacht zeer druk was met verscheidene oproepen voor een woningbrand, een brand in de yachthaven waar enkele boten in de vlammen zijn opgegaan, een grote wegverzakking en een brand in een elevatorschacht van een medisch centrum. Bij dat laatste werden 100 mensen geëvacueerd. De enige mensen die in het gebouw bleven waren de patiënten en hun medisch personeel van het operatiekwartier. JFRD heeft de brand kunnen bedwingen terwijl men nog bezig was met heelkundige ingrepen. Een drukke nacht dus maar nu zal er aan alles wel een einde aankomen dankzij de ride-a-long curse. We worden voorgesteld aan de grote baas van JFRD, Fire Chief Barret. Zijn staff komt er ook bijzitten (Ass. Fire Chief en de Division Chiefs voor Ops, MedOps, Preventie). Tijdens deze voorstelling krijgen we ook de eerste shirt, patch en pin. Nadien krijgen we van de PIO een rondleiding doorheen het ganse gebouw. In het EOC (Emergency Operations Center) vervoegd Chief Barret onze groep en krijgen we van de man uitleg over de werking en de structuur ervan. Hier leren we dat JFRD één van de betere korpsen is in Florida, maar zelfs ook in de ganse United States op het vlak van rampenhulpverlening en –management. Na ervaringen van heel wat orkanen en andere rampen, het opstellen van procedures die constant up-to-date worden gehouden, zorgen ze hier dat ze de beste zorgen kunnen bieden aan de hulpbehoevenden (preventief en actief). In dit gebouw is er ook genoeg plaats voor een keuken, slaapzalen, sanitair en opslagplaats voor in geval van nood zo’n 400 mensen te kunnen herbergen voor een periode van om en bij de 14 dagen. Langs verschillende burelen gaan we naar het 911-center waar we uitleg krijgen van hun procedures en werking. Dan gaan we naar de catacomben van het gebouw. Dit pand was in een vroeger leven een federale bank. De kelder is een aaneenschakeling van grote kluizen met zeer dikke muren en deuren. In de voormalige kluizen worden nu kledij en allerhande materiaal opgeslagen. Sommigen onder ons moeten hun echt bedwingen en het kwijl van hun mond vegen als ze zien wat hier allemaal staat. Enkel in de medische ruimte staan al honderden spinal boards, KED’s, stiffnecks, beademingstoestellen, spalken, brancards, defib’s,…. Velen vragen zich af waarom dat hier zomaar mogelijk is en waarom we bij ons jaren en jaren moeten bedelen om bijvoorbeeld maar 1 monitor te krijgen. Na de rondleiding gaan we met John naar The Jacksonville Landing, een groot shopping center in het centrum van de stad. Hier gebruiken we ook de lunch op de foodcourt waar er keuze in overvloed is. Fred gaat voor een burger, Luc D en ik voor iets Aziatisch. Raar maar lekker. Nadien spoelen we alles door met enkele MGD’s bij Hooters. De eerste dat wij drie aandoen, nog 5 te gaan… Van hieruit is het prachtig panorama op de Hart Bridge over de St.-John River. We komen terug samen aan de wagens en begeven ons naar het Fire Museum aan Metro Park. Dit is de echte kazerne van Catherine Street die ze indertijd gewoon hebben opgepakt en verhuist. Een prachtige, typisch Amerikaanse stadskazerne. Hier zwaait Linda Treadwell de plak. Ze is reeds 20 jaar bij het korps en sinds vorig jaar verantwoordelijke voor het museum. Ze levert hier prachtig werk! Op de benedenverdieping (garagehall) kan men 2 oude brandweerwagens bewonderen, de oude paardenstallen, het “box-system”, een oude oproepcentrale, een memorial met de bel en kan men meer geschiedenis zien over JFRD en grote branden. De bovenverdieping geeft een leefruimte weer van deze oude kazerne. De slaapzalen (hier hangen verschillende kaders met honderden patches waarvan enkele Belgische), de leefruimte, de keuken,…. Linda Treadwell is ook nog eens Vice-President van de Red Knights, een mottoclub van actieve en oprustgestelde brandweermannen van JFRD. Ze rijden bijna allemaal met een Harley en dat is natuurlijk spek naar den bek van Luc D die thuis zelf enkele exemplaren heeft staan. Na het bezoek is het tijd voor de station assignments. Martin en Luc VDB gaan naar 14, Willy, Paul en André naar 10, Edwin en Marcel naar 7, Eric en Jan zitten in 5, Kristof en Danny gaan naar 4, Angelo en Pascal naar 2, Fred, Luc D en ik gaan naar station 1. Station 1 is gelegen op N 611 Liberty Street en is het HQ voor Battalion 1. Het district is vrij groot en bevat Jax downtown, autosnelwegen en enkele louche achterbuurten. De station draagt de bijnaam “The Rock”, verwijzend naar Alcatras. Dat wordt ook zo genoemd omdat het op een rots ligt. Die gevangenis was vroeger het thuis voor de zware jongens, de allerzwaarsten. Hier in Jax is dat niet anders, Station 1 “The Rock” is ook geen plaats voor watjes, enkel voorbehouden aan de zwaarsten der zwaarsten….een kazerne op ons lijf geschreven dus. Deze post huist een BC, een Safety Officer, een engine, een ladder (tiller), een rescue en de comvan (heus commandocentrum op wielen), alles goed voor zo’n 13 man. De C-shift is van dienst en dat zien er allemaal toffe gasten uit. Iedereen stelt zich voor en laat ons weten dat wij echt welkom zijn en dat we ons maar thuis moeten voelen, ze geven ons het gevoel dat we al direct bij de groep horen. We krijgen uitleg en rondleiding van de kazerne, wagens en materiaal. Spijtig genoeg is er geen plaats voor ons drieën om in de slaapzaal te verblijven, daarom nemen we onze intrek in een kamer die op de garagehall uitgeeft. Ni veel soeps maar dat trekken we ons helemaal niet aan. Lt. Carlson, de chef van de engine, zorgt ervoor dat we direct over AC beschikken, zodanig dat we niet in hoge temperaturen moeten slapen. Alhoewel er van slapen in deze station niet veel in huis komt geeft hij ons mee. Na het diner vertrekken we voor de eerste oproepen. Luc D Gaat mee met de Safety en Fred en ik met de engine en rescue. Buiten brandoproepen voor Luc zijn het allemaal medische tussenkomsten. ’s Nachts krijgen we nog een zeer gedetailleerde uitleg over de Command Center van de Engineer (Korporaal – chauffeur) ervan. Rond 0100am gaan we slapen.

Donderdag, 20 oktober 2005:

We staan op om 0700am. Deze nacht hebben we nog 1 medical gehad na 0100am. Na de douche is het kennismaking met de nieuwe ploeg. Tijdens volle voorbereiding van het ontbijt moeten we vertrekken voor een ongeval tussen een wagen en een bus, de engine en rescue rijden uit. Bij aankomst wrikken Cpt. Fulford (chef engine) en ik de deur van de bus open en onderzoeken we snel de inzittenden. Hier is niemand gewond. Fred en Luc D helpen ondertussen de mannen buiten. Er is 1 slachtoffer (de bestuurster van de wagen). De auto is zwaar gehavend maar de vrouw zit niet gekneld. Ze wordt volledig geïmmobiliseerd uit de wagen gehaald en afgevoerd naar het dichtstbijzijnde traumacentrum, Fred gaat mee. Tijdens het ontbijt krijgen we nog eens een oproep, voor hetzelfde accident. Blijkbaar had een vrouw een mogelijke rechtzaak gezien in dit ongeval en ze voelde haar plots onwel en had pijn in de nek…. Luc D is ondertussen mee met de safety voor een appartementsbrand maar die wordt iets later gecancelled. Rond 1000am vertrekken we met de engine, ladder en comvan naar een school in een verafgelegen district. Vandaag moesten de kinderen daar iets meebrengen om te vertellen over het beroep van hun ouders. De zoon van Jeff (Engineer engine) loopt hier school en daarom liet hij gewoon eens een half brandweerkorps uitrukken. We kwamen met loeiende sirenes aangereden tot groot jolijt van de kinderen uiteraard. Daarna werd al het materiaal besproken, werd de ladder uitgeschoven en werd er wat meer uitleg gegeven over wat te doen bij brand. Na het schoolbezoek maakten we een stop aan een supermarkt voor de lunch en een taart voor het 911-center. De boodschappen stonden nog maar net in de wagen en we kregen een oproep voor een ongeval op een bouwwerf. We waren zeer snel en als eerste ter plaatse. De engine crew liep de ladder op richting 4de verdieping waar een man een lelijke val had gemaakt. Het materiaal werd met een manitou naar boven gestoken. Iets later kwam er een ziekenwagen en een engine toe met Eric en Jan. Met een bouwkraan werd het slachtoffer naar beneden gelaten, volledig ingepakt (spalken, stiffneck, headblocks, spinal board, straps). Na de interventie reden we naar het 911-center om die taart af te geven. De vrouw van Jeff werkt hier en vroeg om een taart mee te brengen aangezien het hier iemands verjaardag was vandaag. Eenmaal in de station was het tijd voor de lunch (hotdogs en chips). De namiddag bleef kalm (3 medicals). Luc D hield zich bezig met zijn blog op de pc en Fred en ik zorgden voor de fysiek met wat fitness en een spelletje basket. Na het diner reden we met de engine en ladder naar een grote parking aan het Altell Stadium. De engine ging het aflegsysteem op tijd oefenen, en wij mochten plaats nemen in de tiller cabine, achteraan op de ladder. We kregen wat uitleg hoe dat rijden vanachter op een ladder in mekaar steekt en dan was het echt aan ons. Eerst reden we gewoon wat toertjes op de parking, nadien moesten we echt obstakels gaan mijden, naarmate de tijd vorderde nam de snelheid toe. Volgens het commentaar van de mannen te horen deden we het echt ni slecht en als het van hun afhing waren wij de volgende nieuwe tillerchauffeurs. Bij het opplooien van het materiaal kreeg de ladder nog 2 medische oproepen te verwerken, ditmaal zaten we echter wel in de cabine in plaats van vanachter aan het stuur. Na de interventies gingen we nog naar een verlaten hotelgebouw waar we de ladder nog even in stelling brachten. Later deze week zouden we dit gebouw beter leren kennen. Terug in de station waren Pace en Stover al op ons aan ’t wachten. Pace is een paramedic van de C-shift en Stover een brandweerman van de engine van dezelfde shift. Pace had zijn knappe en lieve vriendin mee. We gingen samen iets drinken in The Bridge, een Ierse pub aan de voet van de John T. Alsop Jr. Bridge, die tijdens de nacht heel mooi verlicht was in felblauwe kleur. Rechtover de pub is ook de oude station gelegen. Een mooi groot pakhuis met drie poorten. De mannen zijn gewoon van locatie verhuist omdat er in dit gebouw geen plaats was voor de toen nieuwe tiller. Het oude gebouw van station 1 is nu overgekocht en dient als woonplaats. Rond 0100am lagen we reeds tussen de lakens.

Vrijdag, 21 oktober 2005:

Op om 0600am want er staat ons een drukke agenda te wachten. Het is nogal moeilijk want we zijn deze nacht nog 3 keer vertrokken. We nemen snel een douche en we pikken de mannen van Kuurne op aan station 2 om ons dan naar station 10 te begeven waar de ganse groep heeft afgesproken. We nemen ons ontbijt met John bij Shoney’s. Bij de afrekening geloven sommigen hun ogen niet omdat er een zogenaamde firefighters discount van 50% bestaat. Dan gaan we naar de Fire Academy van JFRD. We worden ontvangen door 2 captains en 1 Lieutenant. Na een woordje uitleg en wat filmpjes komt ook het hoofd van de Training Division, Division Chief Geiger, ons persoonlijk begroeten. De rondleiding van de school krijgen we van Tracey Davis, blijkbaar een zeer gerenomeerd brandweerman hier in Jacksonville. Hij is ook de man van Tammy Davis, een paramedic van Rescue 2. We wandelen langs de drill tower waar een klas recruten opleiding krijgt, een plas open water waar men oefent in het aanzuigen, een heuse crashsite waar men zich ten volle kan op uitleven om zich te trainen in het ontzetten van geknelde personen (auto’s, vrachtwagens, bussen, treinstellen). Van hieruit gaan we via de USAR-site (Urban Search and Rescue) naar een site waar men allerlei branden kan ensceneren (buizen, tanks, plassen, vaten,…). We hadden graag wat real-fire training gedaan maar een te weinig aan instructeurs maakte dat niet mogelijk. We namen een kijkje in de fire building en een zelfgemaakt doolhof om zich te vervolmaken in het blindlopen. Het laatste gedeelte was bij de audiovisuele dienst. Hier worden tal van promotie- en lesfilmpjes gemaakt voor JFRD. De cameraploeg die je soms op interventies ziet heeft hier hun thuisadres. Bij het afscheid kregen we nog ontzettend veel dvd’s mee naar huis met lesmateriaal. De lunch namen we in een Firehouse Sub, een sandwichbar waar alles in het teken staat van de brandweer. Het werd jaren geleden opgericht door 2 brandweermannen en nu is het een grootste ketens in het zuiden. De namiddaguitstap was naar een brouwerij, die van Budweiser. Hier kregen we tijdens een tour uitleg over de Amerikaanse biergeschiedenis, het bedrijf Budweiser en het bierproces. Op het einde van de rondleiding kregen we de kans om de bieren van Budweiser te degusteren. Het smaakt maar eigenlijk is het niet veel soeps als je gewend bent om het beste bier ter wereld te drinken. Na het aankopen van enkele souvenirs uit de shop, reden we naar John’s huis. Onderweg nog wat drank gaan halen en dan naar zijn museum thuis. Dat is het ook want het staat hier vol met autootjes, beeldjes, schilderijen, patches, pins, vlaggen, boeken,…..over de brandweer. You name it and he has it. Paul heeft ook enkele overheerlijke pizza laten aanrukken die we allen met veel smaak verorberen. Een hevige regenbui doet onze terugkeer iets uitstellen maar uiteindelijk raakt iedereen toch in zijn station. Op station 1 zijn ze al de hele dag in de weer geweest voor medicals, branden, verkeersongevallen en wateroverlast. We kleden ons snel om en springen mee in de voertuigen om de rest van de avond dezelfde oproepen te beantwoorden.

Zaterdag, 22 oktober 2005:

Het is iets na 0100am, we liggen zo’n 15 minuutjes in bed, als er een oproep binnenkomt voor de safety officer. Luc D en Fred blijven liggen, ik vertrek. Het is een groot ongeval met 6 wagens op de I95 south. Bij aankomst zie ik Eric, Kristof en Danny. Ik krijg te horen dat Danny en Kristof als eersten ter plaatsen waren met hun engine voor een gewoon ongeval met twee wagens. Tijdens de hulpverlening hier, gebeurde iets verderop nog een ongeval. Daarvoor werd dan een bijkomende ziekenwagen uitgestuurd. Nog iets later kwamen 2 andere wagens in aanrijding met elkaar en schoven samen, zij aan zij, de baan naar de plaats van het eerste ongeval. Tijdens dit voorval werd een ziekenwagen aangereden en werd een patrouillewagen van een State Trooper mee de berm ingekatapulteerd. Paramedics, brandweermannen en onze observers moesten hier toch wel een heuse sprong maken om niet aangereden te worden. Voor deze gebeurtenis waren er maar liefst 2 autopompen, 1 ladder, 5 ziekenwagens, een wagen van SpecOps, een BC en een safety officer ter plaatse. Daarbij kwamen er nog eens een legertje agenten van de Sherrifs Department en de State Police met hun wagens, een politiehelikopter, de TV-ploeg van de brandweer en de PIO. Een tiental slachtoffers werden afgevoerd naar verschillende ziekenhuizen. Enkele oproepen later is het ochtend en maken we ons klaar om te vertrekken. Vandaag gaan we naar het Oktoberfest in Daytona Beach, overal ter wereld gekend als het kleine broertje van Daytona Bike Week eerder op het jaar. Net buiten Jacksonville stoppen we voor een ontbijt bij Shoney’s. De Red Knights hebben hier ook afgesproken en er waren afspraken om van hieruit samen naar Daytona te rijden met hun als escorte maar dat zou teveel van ons tijdsschema wegnemen. We rijden dan maar alleen naar Daytona maar maken eerst een stop van enkele uren aan de nieuwste en grootste Harley shop ter wereld. De Harley Davidson shop Bruce Rossmeyer is sinds 2 weken open maar viert dit weekend hun grote opening. Buiten zien we duizenden motto’s staan, tal van standen over kledij en andere mottotoebehoren. Er zijn ook heel wat drank- en eetstanden die we uiteraard niet links laten liggen. Als voorbode wat ons in Daytona staat te wachten krijgen we hier ook al heel wat vrouwelijk schoon te zien. Verder is er op het complex ook nog een restaurant en een hotel. De shop is ontzettend groot met op de benedenverdieping alles wat je maar kan bedenken ivm Harley Davidson, op de bovenverdieping staan er dan enkel motto’s. Van hieruit kan je ook een kijkje nemen in de maintenance waar men de motto’s in elkaar zet of een onderhoud geeft. We nemen nog snel een dansoptreden van de Dancing Angels mee en dat was zo goed dat we direct iets nodig hadden om onze innerlijke mens te koelen en te sterken. Fred nam hier een foot long hot dog, iets waar hij in de toekomst nog wel eens 2 keer zal bij nadenken eer hij dat besteld. Een uurtje later kwamen we aan in Daytona. We spraken een uur af en splitsten op. Fred, Luc D en ik bleven samen en wandelden de ene kant van Main Street volledig af tot aan de pier. Natuurlijk gingen we in elke winkel wel eens binnen om te kijken of iets te kopen. We stopten ook op tijd om iets te drinken aan de talloze drankstandjes met schaarsgeklede meisjes. Een TV-ploeg van een Chinese zender spotte ons en vroeg of zij ons konden interviewen ivm de orkaan Wilma. Wat wij als Belgische brandweermannen hier kwamen doen en wat wij van deze orkaan dachten. Daarna was het tijd om de andere kant van main Street te doen, weer met winkeltjes en drankstandjes met schaarsgeklede juffrouwen die voor ons gewillig poseerden. Ergens halverwege zagen we enkele Harley’s staan van Daytona Beach fire department. Bij grote evenementen zoals het Oktoberfest worden deze ingezet om sneller medische hulp te kunnen bieden aan mensen in nood. We namen enkele foto’s en maakten een praatje met de paramedics. Wat later bleven we iets langer in een bar omdat hier een steengoeie groep optrad. Na een tijdje zijn Fred en ik toch verder gegaan en Luc D bleef ter plaatse. Fred en ik gingen op zoek naar het clubhouse van The Outlaws, een wereldbekende mottoclub. Carl kent enkele Amerikaanse clubleden en we waren door hen uitgenodigd om tijdens dit weekend iets te komen drinken in het clubhouse aldaar. Het werd wel een wandeling van 5 kilometer maar dat kon geen kwaad want we kregen hierdoor ook een prachtig zicht over de skyline van Daytona Beach en de Main Street Bridge die vol stond met motards. Op onze terugweg naar de wagen hielden we nog even halt bij een stand van Hooters voor een drankje en wat foto’s. eenmaal terug in Jax op onze station moesten we natuurlijk alles vertellen over onze dag en ja, ook de foto’s werden getoond. De mannen van de engine zijn een hele dag in de weer geweest om een speciale trailer vol te laden om een van de volgende dagen naar het zuiden te sturen. Wilma komt er aan. In het begin was de voorspelling dat zij vandaag aan land zou komen maar dat is ondertussen met 2 dagen uitgesteld, ze is ook iets meer naar het zuiden gezakt wat maakt dat Jacksonville niet zoveel zal lijden onder deze orkaan. Gisteren is ook een team van specialisten van JFRD naar het zuiden getrokken om te zien wat zij juist van hulp kunnen bieden en om daar de hulpverlening ook te coördineren. Het was een zware dag voor allen en de ganse station slaapt al om middernacht.

Zondag, 23 oktober 2005:

5 minuutjes lig ik in bed en we mogen er al terug uit. Ditmaal rijden we met de engine naar Maxwell Coffee House voor een brandalarm. Uiteindelijk blijkt het niets te zijn en rijden we na een kwartiertje terug naar de station met genoeg koffie voor een jaar. Iedereen kroop terug in bed tot 0229am… De bel ging af voor een 2nd alarm op State Street, nog geen kilometer van onze post. We lagen gekleed in bed wat maakt dat we bij een oproep enkel in onze laarzen moeten springen en 15 meter verder moeten lopen om daar in de engine te stappen. Tijdens ons verblijf hebben we al heel wat keren moeten vaststellen dat het echt lopen is want ze rijden hier bliksemsnel buiten. Gemiddelde uitruktijd voor station 1 is 20 seconden, wat maakt dat we vrij dikwijls in een rijdend voertuig moeten springen om toch nog mee te gaan. Bij deze oproep was het niet anders maar ditmaal met de ladder want de engine …..was al weg. Wij liepen onze kamer uit en de engine reed buiten! Bon, binnen 1 minuut zijn we ter plaatse. We zien dat het om het leegstaand hotelgebouw gaat waar we eerder deze week geoefend hebben. Er is hevige rookontwikkeling aan de straatzijde van het gebouw en op het dak, vuur is er niet te zien. Engine en Ladder 1 zijn als eersten ter plaatse. Engine 1 maakt een toegang en gaat naar binnen voor een verkenning, Ladder 1 gaat naar het dak voor ventilatie. Op een dik half uur is de brand geblust. Hulp werd massaal ter plaatse gestuurd en ik denk dat er volgende voertuigen aanwezig waren: 9 autopompen, 4 ladders, 2 rescue’s, 2 BC’s, 1 DV, 3 safety officers, SpecOps, Air unit, Rehab, Comvan. Uiteraard waren de PIO en de TV-ploeg van de brandweer eveneens ter plaatse samen met een regiment agenten. Tijdens de blussingswerken raakte 1 brandweerman gewond aan gezicht en handen. Zijn helm en masker waren zodanig versmolten van de hitte dat hij 1ste en 2de graad brandwonden had. Ook hebben we bij deze interventie weer 3 zeer grote verschillen gezien; het RET-team, het commando en de rehab. Het RET-team is een ploeg van 3 brandweermannen volledig uitgerust om in een brandend gebouw binnen te gaan. Ze hebben nog wat extra materiaal mee zoals een Halligan en een bijl, een reddingstouw, een “hook” en een extra persluchttoestel met masker. Deze ploeg blijft van begin tot einde stand-by en komt enkel in actie als er een brandweerman in nood is. Bij het verschil van het commando zien we dat de leidinggevende officier in zijn wagen blijft zitten en van daaruit de operaties coördineert. Zijn wagen staat ook niet onmiddellijk aan de brand, maar een straat verder. Bij deze brand werd ook het mobiel command center daar geplaatst. De LvO laat zich bijstaan door de engineer van de comvan, zijn eventuele BC’s en natuurlijk ook de Captains en Lieutenants van de company’s. De rehab unit is een oude ziekenwagen die het volgende materiaal bijheeft; brancards, stoelen, tafels, gekoelde doeken, drank, parasols,…. Bij grote inzetten, zoals deze brand, kunnen de brandweermannen hier na hun actie even tot rust komen. Alle brandweermannen die een persluchtinzet achter de rug hebben, worden hier ook gecontroleerd door 2 paramedics. Hun parameters worden constant opgenomen (pols, ademhaling, saturatie, bloeddruk) en het CO-gehalte in hun bloed wordt ook gemeten. Alle ploegen zijn rond 0500am terug in hun kazerne waar nog druk wordt nagepraat over deze interventie. De mannen van de volgende shift komen toch al binnen en daarom besluiten we om ons maar te douchen en direct op te blijven. Tijdens het kuisen van de voertuigen en het ontbijt krijgen we nog enkele medische oproepen te verwerken. Na de lunch probeer ik toch nog snel enkele uurtjes slaap in te halen terwijl de meesten naar Football kijken op TV. In de late namiddag krijgen we nog een brandalarm binnen voor The Jacksonville Landing maar dat blijkt uiteindelijk niets te zijn. In de station wacht ons een overheerlijke spaghetti en natuurlijk brownies en vanille ijs als dessert.

Maandag, 24 oktober 2005:

Vandaag is het Wilma day! De orkaan komt vandaag aan land en zal over Florida terug de oceaan in gaan. Voor ons is het niet veel meer dan een gewone regenachtige dag in België maar in het zuiden van Florida krijgt men het wel hard te verduren. De TV staat de hele dag aan om haar doortocht tot op de voet te kunnen volgen. Deze nachts was nogal druk. Na middernacht zijn we 5 x buitengereden, allemaal voor medische tussenkomsten. We zijn naar de gevangenis geweest, we hebben een overval gehad, een zieke ten huize, een ongeval openbare weg en een steekpartij. Net na het ontbijt kregen we een oproep binnen voor een kerkbrand. Fred en Luc D vertrekken met de ladder, ik met de safety officer. Eenmaal ter plaatse zien we geen vuur maar wel een hoop rook. Het is een 1ste alarmsbrand dus volgende voertuigen zijn aanwezig: 1 BC, 1 safety, 3 autopompen, 2 ladders, een rescue en voor dit gebied (district 19) ook een tankwagen. Na wat zoeken en de inzet van een warmtebeeld -camera weet men dat het vuur in een vals plafond zit en is het in een tel geblust. Bij terugkomst in de kazerne staan de andere Fire Observers ons al op te wachten want we gaan weer op stap vandaag. Snel wat anders aantrekken en dan naar station 2 om de mannen van Kuurne op te pikken. Deze hadden er blijkbaar al genoeg van want ze stonden ons op te wachten met koffer en al. Ja, ze hadden reeds afscheid genomen en waren klaar om te vertrekken. Bon, we hebben hun heel kalmpjes uitgelegd dat ze eigenlijk wat te vroeg waren….zo’n dag of twee. In station 2 was er ook een brandweerman die wat shirts verkoopt van JFRD en natuurlijk kwam dat voor iedereen onder ons wel goed uit. Daarna ging het naar een oude kazerne waar ook een oefentoren staat, de eerste in Florida. In de kazerne is de hoofdzetel van de Union (Vakbond) ondergebracht. We kijken er wat naar de foto’s, bestellen onze kalenders van JFRD en wandelen nog even voorbij een hele oude engine. Deze wordt gebruikt voor tal van plechtigheden zoals huwelijken en begrafenissen. Van hieruit rijden we met z’n allen naar de uniform shop maar in het drukke verkeer loopt het mis. Onze wagen gaat blijkbaar een andere richting uit en komt uiteindelijk wel bij een uniform shop terecht, ’t is wel de verkeerde maar kom. Bon, na een belletje staan we binnen het kwartier terug bij de groep aan een andere shop. Wat aankopen doen en dan naar een navy shop. Hier kan je alles vinden van kledij, tot, pins, vlaggen maar ook tenten, slaapzakken, eetgerij,…..alles wat ze in ’t leger maar gebruiken. Een echte “Stock Americain” dus! Het Altell Stadium was het volgende wat op het programma stond. Het huis van het footballteam van Jax, de Jaguars. Hier kunnen zo rond de 65.000 toeschouwers naar de meest favoriete sport van Amerika komen kijken. We stoppen ook nog aan het War Memorial waar de namen opstaan van alle Jax inwoners die tijdens oorlogen zijn gesneuveld. Terug in de stations is het al donker en vertrekken Fred en ik terug naar de memorial en het stadium voor wat nachtfoto’s. Het is keidruk en we zien limo’s langs alle kanten rijden. Blijkbaar is er een concert van Neil Diamond deze avond in the arena. In de late avond krijgen we nog enkele oproepen te verwerken waaronder een woningbrand voor Luc D en mezelf en een medical voor Fred, op het concert van Neil Diamond.

Dinsdag, 25 oktober 2005:

We staan op rond 0700am. Vandaag is het de C-shift die van dienst. Eigenlijk de beste shift voor ons omdat we met deze mannen het meeste gewerkt hebben, het is ook de jongste ploeg. Na middernacht zijn we nog 3 keer vertrokken voor branden maar zo speciaal waren ze nu ook weer niet. Het reeds gekende ochtendritueel: douche, voertuigen kuisen en ontbijten. Om 1100am zijn alle observers verzameld aan station 1 om naar de Marine Units 1 en 2 te vertrekken. We krijgen escorte van onze engine. Marine units 1 en 2 zijn ondergebracht in station 38. Er liggen 2 boten. De grootste van JFRD, de Eugene Johnson en de kleinere Marine 2. De Eugene Johnson is een boot van 35 jaar oud en zal volgend jaar vervangen worden maar de schuit heeft zijn diensten reeds verschillende malen bewezen bij grote fabrieksbranden aan de oevers van St.-John. Met 3 pompen en 3 monitors kunnen ze om en bij de 25000 liter water verpompen, de kleinere Marine 2 moet het doen met 5000 liter. De Marine 2 komt meer in dienst omdat deze veel kleiner, wendbaarder en sneller is. De station is bemand door 1 captain en 2 engineers en bij een oproep kan er dus vanuit deze post maar 1 vaartuig vertrekken. Een boottochtje zit er niet in en daarom gaan we dus maar naar huis. Ondertussen gaven Paul en Martin nog een interview voor de zender First Coast. Wij zetten de mannen van Kuurne af aan hun station en Fred, Luc D en ik reden naar “The Landing” voor een lekkere lunch in een Italiaans restaurant. Den digestief was bij hooters en dan reden we nog naar een lokale Harleyshop voor….inderdaad, voor Luc D. Aangezien het de laatste dag was bij JFRD waren de plannen om te voorzien in een lekker Belgisch menu maar tijdstekort gaf ons enkel de mogelijk om een dessert te kopen. Wij dus naar de Winn-Dixie over de kazerne achter een chocoladetaart, pecannoottaart, fruittaart en een real Bruges apple pie…..een echte Belgische taart in de far West, go figure. Deed me spontaan denken aan een winkel enkele maanden terug in Reno. Daar stond op de venster geschreven: “Real Belgium waffles, no sugar and fatfree!”. Bon, wij met 4 taarten en dan nog eens 6 liter ijscrème terug naar de kazerne. Het was een leuke avond, gevuld met grappen en grollen uithalen. Af en toe kwam er nog eens een oproep binnen.

Woensdag, 26 oktober 2005:

Het is iets na 0600am als we de deur van de station achter ons dichttrekken. Deze nacht zijn we nog 3 keer vertrokken voor brandoproepen (1 x safety, 2 x ladder) en daarom is het nu nog vrij stilletjes in de kazerne. We nemen een douche, drinken een kop koffie en schrijven nog een brief aan de mannen van “The Rock”. We hebben weer allemaal afgesproken aan station 10 om van daaruit tot bij Sweetie te rijden waar ons het ontbijt werd aangeboden. Vandaag gaan we richting Ocala, onder begeleiding van John. In de voormiddag staat het Florida State Fire College op het programma, de brandweerschool van de staat Florida. Dit is gewoon adembenemend! Eerst krijgen we een rondleiding in de gebouwen (burelen, klassen, het auditorium), dan gaan we naar buiten en houden even halt aan het memorial. Een memorial voor alle gesneuvelde brandweermannen van de staat Florida en de 343 collega’s van 11 september. Je kan het domein van de school eigenlijk als een waar dorp beschouwen waar men elke situatie kan nabootsen. Hier zijn velden en bossen, straten, gebouwen, een USAR-site, een spoorweg,….. Ze beschikken hier over 8 brandweervoertuigen om te gebruiken tijdens oefeningen. Er is ook een grote kantine waar iedereen ’s middags kan lunchen, heel lekker eten wordt hier geserveerd tegen een zeer redelijke prijs. De koks zijn allen mensen die opleiding volgen om later in grootkeukens te werken. Na de lunch in de school vertrekken we naar een wereldbekende constructeur van brandweerwagens, E-one. Een groot bedrijf dat in 1972 begonnen is in een kleine schuur. Nu werkt deze firma zo’n 400 voertuigen per jaar af, allen gemaakt op maat van de klant. Hier maakt en test men alles zelf, enkel de pomp, de motor en de banden komen van externe bedrijven. Ze werken hier de klok rond en kunnen een brandweerwagen klaarmaken in iets minder dan 20 uur. Na het bezoek rijden we snel naar de Ramada Inn Mandarin te Jacksonville, het hotel waar we de eerste nacht ook verbleven. Chief Barret en Tammy Davis van station 2 staan ons reeds op te wachten want vanavond is het het farewell diner. Eerst nog wat shirts, sweaters en petjes kopen van de brandweer en dan maken we ons allen klaar om naar een tent te gaan waar ze heerlijk eten serveren. Mongolian BBQ, iets Aziatisch, de eetkommetjes moesten we zelf vullen met allerlei soorten groenten en vlees, de sausjes mochten we ook zelf samenstellen en dan ging alles naar een grote bakplaat waar koks het eten verder afwerkten….speciaal maar ontzettend lekker! Aan tafel werd alles opgegeten en doorgespoeld tijdens interessante gesprekken met genodigden van JFRD waaronder Chief Barret, John en Sweetie, Linda Treadwell,…. Na het diner kregen was er nog een diploma-uitreiking voor ons allen en werden natuurlijk speeches gehouden en geschenken uitgewisseld. Na dit alles was het tijd voor de Crazy Horse! Een ontzettend leuke danstent met een hele grote dansvloer waar echte cowboys en cowgirls dansten. Enkelen waagden zich aan enkele pasjes van een line-dance. Anderen hadden dan weer een andere dansvloer (met andere muziek) gevonden in hetzelfde gebouw. Dat was meer spek naar onzen bek. Het werd een avond van drinken, plezier maken, babbeltjes maken, dansen, observeren,….

Donderdag, 27 oktober 2005:

We verlaten Jacksonville en begeven ons naar Titusville. Onderweg kwamen we langs Daytona waar we dan ook nog eens de Daytona speedway bezochten. Vandaag zat het er niet in om met een racewagen over de track te scheuren, daarom namen we maar een hobbelig treintje waarmee we langsheen de piste “zoefden”, voorbij de ziekenboeg reden met een stuk of 20 ziekenwagens en even halt hielden aan de “Victory Lane”, de plaats waar de prijzen worden uitgedeeld. Uiteraard was dit de uitgelezen plek om onze groep op de gevoelige plaat vast te leggen. Eén van de 2 immens grote tribunes is 1,3 kilometer lang en biedt plaats aan meer dan 100.000 man. De lunch namen we wat verderop in een Burger King en vandaar reden we richting strand. In Daytona Beach mag je op een stuk van het strand met je auto’s rondrijden, dat moesten we natuurlijk ook eens gedaan hebben. Ergens halverwege op ’t strand stopten we en was het tijd voor een drankje en wat luide muziek…precies echt zoals in de films. De strafste mannen namen zelfs een duik in de Atlantische oceaan. Na een uurtje hielden we het voor bekeken en reden we verder richting Titusville. Bij aankomst in het hotel was er na de kamerindeling nog even tijd om een duikje te nemen in ’t zwembad. ’s Avonds aten we in een all-you-can-eat buffet waar menig koebest achter de kiezen verdween. Een van de observers nam even de moeite om het aantal gerechten te tellen in het buffet en kwam uit op 145. Conclusie : dit is teveel om uit te kiezen. Na de maaltijd trokken sommigen met enkele blikjes bier naar de rand van het zwembad, anderen gingen dan nog eens even op stap. We zagen al snel een Ierse pub en ik dacht al aan een lekkere whisky maar ’t was veel minder en daarom trokken we na één of ander raar Iers brouwsel terug naar het hotel. Vooraleer we gingen slapen hielpen we de anderen door hun blikjesvoorraad aan de overdekte patio van het zwembad.

Vrijdag, 28 oktober 2005:

Na een heerlijke nachtrust is er een ontbijt buffet in het hotel. Na het ontbijt rijden we naar Cape Canaveral en bezoeken we het Kennedy Space Center van de NASA. NASA staat voor National Aeronautics and Space Administration. Vanop deze basis vertrekken de Space Shuttles, dit is trouwens de enige basis ter wereld waar dat kan. Er zijn 2 lanceerplatforms voor shuttles, 39A en 39B, en vanop platform 39B is de Discovery gelanceerd op 26/07/’05. Er is ook een landingsbaan op deze basis voor de shuttles maar soms komt er, zoals de Discovery, een shuttle terug op de rug van een Boeing 747. Op 9 augustus van dit jaar maakte de Discovery een spannende maar veilige terugkeer naar de Aarde met een landing op Edwards AFB te California. Door het slechte weer toen boven Florida moest de shuttle uitwijken. Het veer verbleef 13 dagen in de ruimte. De maanmissies met de Apollo-raketten zijn ook van hieruit gestart. De bekendste missie is natuurlijk die van Armstrong, Aldrin en Collins die met hun Apollo 11 en de Lunar Module Eagle een veilige landing maakten op de maan op 20 juli 1969. We gaan eerst naar het Visitors complex waar we een 3D-film kunnen bekijken in het Imax-theater. Een film over de geschiedenis van de ruimtevaart, maanlandingen,… Nadien wandelden we door Rocket Garden waar vele raketten staan opgesteld. Nadien stapten we mooie bussen op van KSC en reden we naar verschillende gebouwen waar bijvoorbeeld alle onderzoeken gebeuren, waar de administratie van KSC is, waar de verblijven zijn van astronauten en de bouwhallen. Nadien terug de bus op en we reden naar het Apollo building, via het majestueuze Vehicle Assembly Building. Een ontzettend groot gebouw waar de shuttle aan de brandstofraketten wordt vastgemaakt en rechtgezet wordt op een grote “transportband”, die het veer dan naar het lanceerplatform brengt. Het is een gebouw van rond de 180 meter hoog en heeft een schildering van de Amerikaanse vlag op een zijde. Deze tekening meet 70 meter hoog en 50 meter breed. Naast het gebouw zien we Mission Control Center, van hieruit worden de lanceringen en landingen gecoördineerd. Via de brandweerkazerne, de perstribune en de bekende digitale aftelklok komen we aan in het Apollo/Saturnus Center. Hier kijken we naar films en andere voorstellingen die allemaal in het teken staan van de Apollo of de maan. Vanuit het Mission Control Center maken we ook een lancering mee van een Apollo….van jaren terug uiteraard. Het hele bezoek is echt adembenemend en geeft ons echt kippevel! Vooraleer we vertrekken nemen we nog eerst een kijkje in een replica van de Space Shuttle Explorer en wandelen we naar het memorial. Een groot memorial voor alle astronauten die gesneuveld zijn in dienst, waaronder de bekendsten zijn van de Space Shuttles Columbia (2003) en Challenger (1986). In Orlando komen we rond 0530pm aan in het hotel. De check-in verliep vrij vlot maar de inname van de kamers dan weer niet. Sommigen kregen een reeds bezette kamer of kregen hun deur gewoonweg niet open. Bon, na een tijdje was alles dan toch in orde en vulden we de rest van de avond met diner, het bezoeken van enkele outlets, een duik in het zwembad van het hotel en wat drankjes. Enkelen gingen wat verder stappen maar Fred, Martin, André en ik hielde het bij Coconut Willy’s. Een rare keet rechtover het hotel.

Zaterdag, 29 oktober 2005:

Vandaag en morgen bezoeken we 2 pretparken, op zich niet moeilijk want er zijn er maar liefst 7 in Orlando. Universal en Epcot werden eruit gekozen. Na een, alweer zeer uitgebreid en lekker, ontbijt reden we met z’n allen naar Universal. Een zeer tof park waar je allerlei nagebouwde sets ziet van bekende films. Het park was zeer mooi en net, toffer dan Universal Studios in Hollywood. De groep splitste zich op. Fred, Luc D en ik deden bijna alle attracties aan; Earthquake, Back tot the Future, MIB, ET, Terminator II, Twister, een optreden van de Blues Brothers, Revenge of the Mummy,…. We hadden ook nog eens graag naar de speeltuin van diene opgeblazen haring Jaws gaan kijken maar dat was toe wegens onderhoud. Voorts is het park opgedeeld in verschillende zones en loop je als het ware door echte grote steden zoals San Francisco, New York City, Hollywood en Beverly Hills. Vandaag ging het park iets vroeger toe omdat het deze nacht Scary Night was. Dan is het park de hele nacht open en staat alles in het teken van Halloween. Moet ne keer tof zijn om te doen maar ge moet wel voor een tweede keer inkom betalen… We wandelen nog wat door Universal City en we drinken er eentje in het Hard Rock Café. Als we ’s avonds terug in het hotel aankomen zien we dat John, Sweetie en JB er ook al zijn. Zij zullen ons tijdens de laatste dagen hier in de States vergezellen. Het diner is bij Ponderosa en nadien gaan we nog wat winkelen en iets drinken.

Zondag, 30 oktober 2005:

Iedereen was vergeten dat het winteruur sinds deze nacht van kracht was en dat maakt dat iedereen een uur te vroeg beneden in de hotellobby staat. Eigenlijk is da zo erg nog ni, zo zijn we heel vroeg in Disney’s Epcot Center, het tweede pretpark tijdens ons verblijf hier in Orlando. Epcot is eigenlijk wel een raar pretpark hoor….het heeft allemaal te maken met de toekomst en de wetenschap en daar zijn dan allemaal attracties op gebouwd. Het is er ook een food and wine festival. Over de helft van het park zijn talloze paviljoenen gebouwd van verschillende landen over de hele wereld. Er zijn tentoonstellingen, shows, filmvoorstellingen,….allemaal over het welbepaalde land of over een product van de land. Er zijn restaurants, kleine eettentjes, winkels,….. Je kan er ook enkele bier- en wijn degustaties volgen….iets wat niet mag ontbreken op ons programma uiteraard. We vinden hier gastlanden zoals:Griekenland, Polen, United Kingdom, Frankrijk, China, Japan, Noorwegen, Duitsland, Italië, Amerika, Spanje, Canada, Mexico, Marokko,…. We doen elk paviljoen aan en we gaan op elke attractie zoals bijvoorbeeld de “El Rio del Tiempo”, een boottochtje doorheen Mexico. Toch zijn er nog enkele Epcot-attracties die we aandoen zoals een test track voor wagens, Soarin (hier moet je plaatsnemen in een zweefvliegtuigje terwijl het hele Californische landschap onder je door glijdt …echt heel mooi!) en Space Mission. Hier moet je de plaats innemen van astronaut en moet je een ruimteveer besturen. In dit toestel wordt je lichaam echt wel getest want er komen een pak G-krachten en dat voel je! We dineren vrij uitgebreid in het restaurant The Nine Dragons van China. Na de lekkere maaltijd lopen we naar buiten om het prachtige vuurwerk te bewonderen. Een waar spektakel met vuur, vuurwerk, licht en muziek…..chique! ’s Avonds gaan we nog iets drinken in een bar over het hotel. Edwin, Fred, André, Danny en ik trekken er vandaag wat verder op uit. Dat was ook nog een leuke plek waar je iets kon drinken en waar er knap gedanst werd….

Maandag, 31 oktober 2005:

De laatste dag in de States…..het komt er sneller aan dan je denkt. We staan met kleine oogjes aan de ontbijttafel, voor deze keer niet zo uitgebreid wegens tijdsgebrek. Dan begint het laatste gevecht om de koffers in de wagens te krijgen maar wonderwel gaat het steeds gemakkelijker…. In tegenstelling van het normale hebben we na twee weken Amerika minder bagage dan bij het begin of zou die extra wagen van John het verschil maken! Rare zaak… Bon, up and away naar Boggy Creek. Boggy Creek is een moerasgebied in een prachtige natuurstreek onder de aanvliegroute van Orlando Airport en woonplaats voor vele dieren zoals vogels, vissen, slangen en natuurlijk ook alligators. Wij komen voor die laatste beestjes. We hebben er wel al enkele gezien deze week (KSC) maar nu gaan we echt tot in het hart van hun verblijfplaats met een “luchtschroefboot”. Een grote platte badkuip (we kunnen er in met de ganse groep) met vanachter een heel grote schroef op die ons eigenlijk vooruit blaast. We zweven als het ware boven het water. Op deze manier zien we echt een pak alligators, grote en kleine en ze staan vanaf nu allemaal op foto. Tegen de middag is het tijd om naar de luchthaven te gaan. Iedereen begint te beseffen dat de vakantie nu wel voorbij is en daardoor wordt het steeds maar stiller in de groep. Check in, nog een hapje naar binnenspelen en dan moeten we afscheid nemen van John, Sweetie en JB. We nemen de nodige kussen en omhelzingen en snel nog wat foto’s. We moeten nog afscheid nemen van iemand….Edwin. Die blijft hier nog enkele dagen wachten op zijn vrouw die donderdag naar Amerika komt. Zij gaan dan nog een rondreis maken naar het zuiden van de staat. Na de controle, nog een laatste keer zwaaien naar de achterblijvers en wij het vliegtuig op. Het eerste traject is van Orlando naar Washington, daar hebben we maar even de tijd om over te stappen naar ons ander toestel dat ons naar België moet brengen. Bij het taxiën naar de runway moeten we enkele keren stoppen en horen we via de intercom dat er ergens aan het toestel een probleem zou kunnen zijn. Blijkbaar branden er in de cockpit lichtjes die niet moeten branden, maar na een tijdje hangen we toch in de lucht. Uiteindelijk kwamen we nog iets vroeger toe op Dulles dan voorzien. Luc D en ik wandelden nog even naar de balie van de klantendienst van United Airlines om een oude vriendin op te zoeken maar ze moest spijtig genoeg niet werken vandaag. Na een drankje in de bar rechtover de gate was het tijd voor de boarding.

Dinsdag, 1 november 2005:

We kregen een lekkere steak als maaltijd, de film die ik bekeek was die met Angelina Jolie en Brad Pitt, Mr. And Mrs. Smith. Na een rustige nacht met enkele uurtjes slaap werden we gewekt voor het ontbijt. Een uurtje later maakten we een zachte landing in Zaventem, iets vroeger dan voorzien. We werden al direct geconfronteerd met het temperatuursverschil… .ach, waren we maar in Florida gebleven….. Na het ophalen van de bagage werden we allen begroet door vrouwen, vriendinnen en kinderen. Marc Opstal stond ons ook op te wachten. Na de eerste kussen en eerste korte verhalen kreeg Paul ineens een schitterend idee…..hij betaalde er nog ene! Het is, tot vandaag, nog voor iedereen een raadsel hoe hij nog zoveel geld overheeft. Dat zijn de goede eigenschappen van een secretaris zeker….? Bon, een lekkere Belgische pint in ons handen….santé en hop, ze was weg. Na voorstellingen aan andere families begon iedereen zo stilletjes aan naar huis te vertrekken. De stage Jacksonville 2005 is voorbij!


Hier wil ik toch nog wel iedereen bedanken voor de leuke tijd ginder. Jullie waren allemaal, één voor één, toffe gasten en het was zeer plezant om met jullie 2 weken Amerikaanse avonturen te beleven. Ook nog een woord van dank aan John. Hij zorgde ervoor dat wij overal warm onthaald werden. Maar dan zeker nog een grote dank U aan Paul, want hij was eigenlijk zo de grote bezieler van deze trip. Na maanden werk mag hij deze stage alweer als een groot succes beschouwen.


Paul Vanlook    Brandweer Gavere
Eric De Theije    Brandweer Westdorpe (Nl)
Carl Verstrepen     Brandweer Lennik

Luc David    Brandweer Nieuwpoort
Angelo Descheemaeker    Brandweer Kuurne
Pascal Favere    Brandweer Kuurne
Kristof Stulens    Brandweer Hoeselt
Marcel Kunkeler    Brandweer Zaventem
André Maranus    Luchthavenbrandweer Woensdrecht (Nl)
Jan-Willem Van Doerselaar    Brandweer Sluiskil (Nl)
Edwin Dijkhuyzen    Bedrijfsbrandweer DOW Chemicals Terneuzen (Nl)
Martin Sparreboom    Brandweer Terneuzen (Nl)
Luc Van den Bossche    Brandweer Kaprijke
Willy Van den Bossche    Brandweer Kaprijke
Fred De Vos    Dienst 100 Zottegem
Danny Aerenhouts     Dienst 100 Diest


Carl, Thanks for this live report from station 1 and on the road

TERUG